La Bourboule – Chareire, 27 km, 1435↑, 1158 ↓, Δ1863m

Na twee rustdagen in La Bourboule, eentje omdat we daar aan toe waren en eentje om slecht weer op de Puy de Sancy te vermijden, gaan we vandaag weer op pad. We komen er achter dat rustdagen eigenlijk alleen leuk zijn als je dan ook iets aardigs kunt doen. Maar dan wel vlakbij de camping of met het nodige georganiseer van vervoer.

La Bourboule was leuk voor een paar uurtjes (mooi park!), maar toen het gisteren miezerig werd, waren we er wel klaar mee. Gisternacht hebben we een spectaculair onweer met veel regen en dikke hagelstenen over ons heen gehad. Alles is heel en droog gebleven, dus die test heeft ons materiaal dan ook weer doorstaan.

Om 8.15 gaan we op pad, richting le Mont Doré om daar de GR30 op te pakken. Het eerste stukje lopen we langs de hier ontspringende en dus nog smalle Dordogne. Dan het bos in en omhoog over een een keiïg en modderig pad, het eerste van vele die nog zullen volgen vandaag.

Het is grijs weer vandaag en het uitzicht is 0, wat nogal sneu is omdat we vandaag de Puy Sancy beklimmen, de hoogste berg in de zeer wijde omgeving. Na een uurtje stijgen trekken we de regenpakken aan: het is te vochtig en koud om zonder te lopen. Steen verandert in veen en we lopen over smalle paadjes door het gras. Het gaat steeds harder waaien. We lopen over een graat, met aan twee kanten steile hellingen waarvan we weten (zien kunnen we het niet) dat die ver de diepte in gaan. Het pad wordt rotsiger en we klauteren diep gebogen verder, soms bang om van de graat geblazen te worden door de ziedende wind. Teruggaan is na drie uur klimmen echter ook geen optie…

Tot mijn verbijstering komen we wel regelmatig Franse gezinnetjes tegen in korte broeken en met gympies, beneden is het blijkbaar ander weer. We klauteren over rotsige uitsteeksels die om grote passen vragen, mijn moeie beentjes begeven het bijna.

Tegen 2 uur bereiken we, bijna 2 uur later dan ingeschat, de top, waar de kabelbaan de gezinnetjes brengt en een restaurant op ons wacht. Daar brandt de kachel (buiten is het 8 graden!) en eten en drinken we ons warm. Het laatste stukje tot de echte top is keurig aangelegd. Daar aangekomen betreuren we het gebrek aan uitzicht en lopen rap door.

We dalen af over een zorgvuldig aangelegd pad. Dan verder door groene, natte veenweiden met veel modder en af en toe een skilift. Terwijl we afdalen breekt de bewolking af en toe even, met een prachtig doorkijkje naar het Lac Chauvet. Koeien vermijdend bereiken we het laatste weggetje, nog ‘maar’ 4 km te gaan, die ons toch nog lang vallen: nog meer modder en riviertjes.

Rond half 7 bereiken we onze eerste gite d’etape: du Taraffet. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen een ruime kamer waar in de jaren '50 voor het laatst gerenoveerd is. Het is echter schoon, lekker bed, warme douche en prima eten: simpel en lekker.

En ja, weer 27 km en weer te veel, maar andere overnachtingsopties waren er niet. Wildkamperen in dit weer hoeft nou ook weer niet, en we wilden eens zo’n gite proberen. Prima optie, zo blijkt.

Les 7: ook als het bar weer wordt: rustig doorlopen en geen paniek.