Egliseneuve-d’Entraigues – Besse-en-Chandesse, 23,2 km, 590↑, 483↓, Δ 1345m

Na een rustdag die we onder anderen gebruikt hebben om de rest van de tocht te plannen, vertrekken we vandaag na een superontbijt via de GR4 naar het noorden. De zuidoostelijke lus van de GR30 laten we rechts liggen: we konden er geen leuke overnachtingsplek vinden en vermoeden er nog meer natte weiden en daar zijn we wel klaar mee.

Via een mooi pad tussen steenmuurtjes klimmen we het dal van Egliseneuve uit. Over landweggetjes tussen weilanden schieten we lekker op terwijl we langzaam hoogte winnen. De eerste pauze is bij het Lac Chavet, waar we 3 dagen geleden (het lijkt veel langer!) ook langs kwamen.

We trappen er nog een keertje dezelfde 1200 m ‘snelweg’ weg. Dan weer het veen in, dit keer over lange houten vlonders, met prachtig uitzicht op de Puy de Sancy. In het volgende weiland liggen de koeien strategisch op het pad, we gaan er in een ruime bocht omheen en ik ben blij als we het bos weer in mogen.

We maken een omweggetje naar de Zwarte Madonna van Vassivière, een sfeervol lunchplekje met prima koffie. Via een soort van kruisweg, met koeien, dalen we af naar het pad dat de GR4 met de GR30 verbindt. Fijne paden vandaag, bijna geen modder en rotsen, ook wel eens fijn.

We stijgen meer dan verwacht, bij het Lac Pavin beklimmen we nog een aardig stukje van de Puy de Montchal. Vlakbij het goed verborgen uitzichtspunt op het piepjonge (6000 jaar) Lac Pavin pauzeren we voor de laatste keer vandaag. Het slingert verder door weiden en bossen met mooie uitzichten over het glooiende landschap.

Het is helder weer. De temperatuur ligt al weken bij zon rond de 23 graden en bij bewolking  nog een stukje lager. Dat is prima wandelweer, maar net te fris voor lummelen op een camping.

Al om half 5 checken we in bij hotel La Gazelle in Besse-en-Chandesse. Dat verweert zich dapper tegen de tand des tijds, maar wie hier nog komt logeren als de 70plussers die er nu per bus worden aangevoerd er niet meer zijn, is de vraag. Het heeft zowaar een binnenzwembadje, dat speciaal voor mij geopend wordt.

Het avondeten ademt de sfeer van het hotel: inspiratieloos. Pjotr heeft het dagmenu: aligot (kazige aardappelpuree) met eend, als vega alternatief komen ze voor mij naast de aligot niet verder dan een sneue salade sla-tomaat-ei. Gelukkig veel kaas als toetje.

Er volgt een kleffe nacht in een kamer met veel vliegen (??), het raam kan pas laat open want we zitten precies boven het drukbezochte rookterras.