Langs de Adda naar het Como meer

Treviglio - Vassenna, 66km, gem.snelheid 16,0km per uur.

Na een snikhete, mugrijke en beroerde nachtrust (voor Pjotr en Petra althans, de jongens slapen altijd en overal goed), staan we rond 8.00u op. Otto klaagt dat hij zich slap en misselijk voelt. Als we beneden komen vinden we een briefje: om 9.30u is er weer iemand beschikbaar. We kunnen niet bij onze fietsen, dus da´s mooi balen.

We ontbijten dan maar in de bar aan de overkant. Als de broodjes op zijn, is de hotelmevrouw ook weer terug, vol excuses omdat de berg tassen in de hal wel duidelijk maakte dat wij eerder hadden willen vertrekken. Terwijl wij de fietsen opladen zet ze alsnog koffie voor ons en thee voor de jongens, en we mogen de gemiste jus meenemen.

We slingeren Treviglio uit naar Vaprio d´Adda waar het fietspad langs de Adda begint. Errug mooi: langs heldere, snelstromende kanalen en een groene omgeving, met de Adda als echte rivier erbij. Lekker weer vandaag, een stuk minder heet. Het pad is wel heel erg hotseknotsig en vaak stenig of met veel teveel grind. We gaan dus niet erg hard, maar dat geeft ons wel de gelegenheid om van de mooie omgeving te genieten.

Otto´s zwakte is alweer verdwenen, in plaats daarvan kletst hij Pjotr de oren van het hoofd en stelt hem oneindig veel vragen, vooral heel veel over Lance Armstong. Tim geniet van het slingerwerk en roept talloze tips en coachend bedoelde opmerkingen naar Otto, die deze echter niet op waarde weet te schatten. Het is fijn om autovrij door het groen en langs het water te fietsen.

Pjotr´s trapas maakt af en toe vreemde en zorgwekkende geluiden, gisteren ook al, maar daar lijkt verder niet veel aan te doen. Bij Brivio lunchen we en spreken we 2 fietsende Belgen die ons de camping in Vassena tippen. Na Brivio blijft het pad onverhard, met smalle stukken tussen menshoog onkruid, avontuurlijk! Blij dat we stevige brede banden hebben. Wij ontmoeten nog 2 Belgen, ook zij zijn, net als de andere 2, erg geschrokken van het heftige verkeer in Italië en denken met weemoed terug aan het veel fietsvriendelijker Zwitserland, dat klinkt dus veelbelovend. De arme zielen zitten echt in een dip...

Als het fietspad is afgelopen, zitten we meteen in razend druk verkeer. We gaan de Adda over naar Lecco en missen de afslag naar het paadje langs het meer, met als gevolg dat we met de file meespoelen naar Lecco. Borden verwijzen alleen naar Milaan, Como en andere ver weg gelegen plaatsen, dus we moeten de weg vragen. Net op tijd: 1e weg links de brug over, geen bord dat daar ook maar vagelijk naar verwijst. En ondertussen de putten en gaten nog zien te vermijden...

Na de brug neemt de drukte  af en volgen de tunnels. We willen eromheen, er staan wat vage opmerkingen over in de routebeschrijving, maar we blijken er toch echt doorheen te moeten. De eerste is 1,6km, de tweede maar liefst 2,2km. Ze hebben wél goed asfalt en prima verlichting, en zijn dus objectief bekeken wel veilig. We zijn echter errug blij als we er levend doorheen zijn en op de veel smallere kronkelweg langs het Comomeer verder zweven.

We vinden camping Le Fornace makkelijk en krijgen het laatste plekje met spectaculair uitzicht over het meer. Het is bewolkt, maar niet koud. Terwijl wij de tent opzetten, spelen de jongens bij het meer. Pjotr bakt wederom pannenkoeken voor de jongens, die krijgen daar geen genoeg van, en Petra en Pjotr eten pasta. De jongens hebben nog praatjes voor tien en gaan dus pas na tienen naar bed. Morgen rustdag.