De laatste loodjes

Koln-Rodenkirchen - Langst-Kierst, 71 km, gem. snelheid 16,4 km per uur.

Om 9.30u zitten we alweer op de fiets, in de zon zowaar, en gaan op weg naar Keulen en zijn Dom. Die zien we al van verre liggen, de fietsroute loopt langs de Rijnoever. We stallen de fietsen heel voorzichtig vanwege het vele glas wat overal ligt en bezoeken de Dom. Mooi glas-in-lood ook uit de 19e en 20e eeuw. Voorzien van veel broodjes verlaten we Keulen, over een heel lang fietspad dat we eerst nog moeten delen met wandelaars maar dat later rustiger wordt.

Dan volgt een enorm industrieterrein met onduidelijke omleiding en ontbrekende routebordjes. Bij een spoorwegovergang met erg krappe hekjes en een nog krapper fietspad raakt Pjotr met z'n wiel in een spoorrail en maakt een flinke smak. De stemming bereikt een nieuw dieptepunt.

Moeizaam hobbelen we verder. We raken nu uit het stedelijke gebied en meer in het groen. Omdat het zo'n mooi weer is, lijkt iedereen buiten te zijn, en moeten we de dijkpaadjes waarover we fietsen vandaag delen met tegenliggers, wandelaars, hardlopers, skeeleraars en honden. Met de hobbelige toestand van veel stukken pad erbij maakt dat het fietsen tot een taaie klus.

We schieten niet op, pas na 12.00u bereiken onze tellers de stand van 28 km waarmee we op 3000 gereisde kilometers komen. We stoppen meteen en vragen een tegenligger ter plekke, midden op een dijk in groene weilanden, een foto te maken. Dat doet-ie goed, en we laten ook deze mijlpaal achter ons, op zoek naar een lunchplekje.

Na de lunch rijden we weer verder over nog meer dijken door groen akkerland met hier en daar wat bomen. Best mooi, maar wij zijn er op uitgekeken en de route en het wegdek staan weinig onbezorgd rondkijken toe. Otto wordt moe, toevallig nét bij een McD (nee die had hij echt niet gezien), dus we rusten uit met een McF en koffie. De Duitsers fietsen ons weer eens voorbij.

Bij Düsseldorf missen we een paar bordjes waardoor we vreselijk verdwalen, we rijden kms in razend verkeer en hervinden de route pas weer hartje stad. We hebben dan wel een paar km afgesneden, constateert Pjotr. Positief denken, noemen we dat.... In de stad loopt de route dwars door winkelstraten, heel fijn op een zonnige zaterdagmiddag. We schuifelen er met de winkelende mensenmassa mee en ontwijken de enorme hoeveelheid glasscherven zo goed en zo kwaad als het kan. Pjotr heeft met Petra's broer gewed dat we geen lekke band zouden krijgen, het zou toch zonde zijn als die weddenschap deze laatste dagen nog verloren zou worden.

We komen even op adem aan de Rijnkade, lijkt op de Waalkade in Nijmegen, en dan een paar slagen groter. In het laatste met glas bezaaide straatje valt een piepklein hondje (type Idéfix) Pjotr aan, het haakt verbaasd af als Pjotr hem met water uit zijn bidon natspuit. Dan verlaten we Düsseldorf gelukkig, over een enorme Rijnbrug.

Aan de overkant zijn de voorbereidingen voor de WeltJugendTage in volle gang, er wordt een heel bijzondere kathedraakvormige tent opgebouwd. We willen weg weg weg en laten deze foto-opportunity aan ons voorbijgaan. Wij halen hier de Duitsers weer in, zij hadden 2 lekke banden vandaag, maar houden de moed er goed in. Over weer een vreselijk drukke dijk sukkelen we de laatste kms verder, om in Langst-Kierst op camping Azur aan de Rijn te eindigen.

Een treurige camping is het, met een vettige Imbiss, containersanitair en een allerhobbeligst tentenweitje. We vragen ons af wat al die mensen in die caravans en campers hier nou toch aan vinden. De jongens treffen een koude douche, dat past wel in het plaatje. We eten in een gutbürgerlich restaurant in het dorpje, gedreven door een oma en een aantal bijzonder degelijke dames. Terug op de camping gaan de jongens meteen naar bed, en na een flinke portie Harry Potter kruipen ze in de slaapzak voor hun laatste nacht in de tent. Morgen lekker naar huis, het is mooi geweest!