Thann - refuge/auberge Neuweiher

Woensdag

22,2 km. 1275m gestegen, 786 m gedaald, top 1181m.

Spannend vandaag, we gaan meer hoogtemeters dan ooit maken. Ik probeer Pjotr nog te vermurwen de route een flink stuk korter/lager te maken, maar die gaat daar niet in mee. 

We ontbijten met het echtpaar van de B&B dat ons onderdak biedt en dat is gezellig.  Henri (81) vertelt over zijn werk in de kalimijnen, hij begon daar in 1952 te werken, toen het werk nog handmatig was, met een houweel brokken kali uithakken dus, 1500 kilo per dag. Andere tijden... Zijn vrouw, Monique (80), wandelt veel en pakt de kaart  van de omgeving erbij. Er is toch een net iets handiger route van de GR5 naar de auberge, scheelt maar 1 km en loopt waarschijnlijk prettiger.

Om 8.15 uur vertrekken we. De eerste paar kilometers over asfalt Thann uit, da's inmiddels lang geleden, asfalt. We beginnen met een klim van 350 naar ruim 1100 m, serieuze ochtendgymnastiek dus. Het is bewolkt en fris, prima loopweer. Het pad is overal goed te belopen en stijgt zó dat we in een lekker ritme kunnen lopen.

Na 6 km zij we al een heel eind gestegen en toe aan een pauze. We zien mensen uit een auberge komen en duiken daar naar binnen. Nee, ze zijn niet open, maar ze hebben wel een kopje koffie voor ons. Fijn, buiten pauzeren is wat fris, zeker nu we zo natgezweet zijn.

We stijgen nog een stuk door de bossen en komen dan plotseling terecht in een parkachtig landschap met groene weiden en prachtige beuken die op een vreemde manier groeien: elke boom/boomgroep groeit vanuit een stuk of 10 stammen en die groepjes staan en heel eind uit elkaar. Ondanks de kou gaan we daar toch maar even pauzeren, te mooi om voorbij te lopen.

Een paar kilometer verder komen we, rond lunchtijd, langs de open ferme auberge Belacker, daar gaan we eten, ook weer  vanwege de kou. Helaas hebben ze er de kachel niet aan gedaan, dus zelfs binnen is het fris. De warme omeletten en het decor maken veel goed. Er hangen koeiebellen in maten die vragen oproepen over hoe groot de koeien wel niet moeten zijn geweest die daarmee rondgelopen hebben.

Via een prachtig pad door de weiden langs de rand van een heuvel, met fantastische vergezichten, gaat het verder. We duiken een donker bos in, vol bemoste stenen en bomen, zo mooi... Het is weer klimmen daar, naar de Col des Perches. Daar komen we een paar andere lopers tegen die hoofdschuddend naar Pjotr's sandalen kijken. Daarop naar Rome?

Via een steil pad dalen we af naar het Lac des Perches, dat waanzinnig fotogeniek in een steil dal ligt. En Pjotr maar fotograferen, het houdt niet op vandaag. Ik ben inmiddels getemd tot een gehoorzaam fotomodel.

Vanaf het meer is het nog ruim 3 km naar de auberge, waarin een klimmetje én een fikse,  erg steile afdaling zit. We zijn lekker vroeg dus gaan dit op ons gemak doen. Het pad is flink stenig, opletten geblazen dus weer. Dit soort paden maakt het makkelijk 'in het moment' te leven, je kunt/hoeft alleen maar bezig te zijn met de volgende stap.

In de diepte zien we het Neuweiher meer al liggen, heel langzaam sukkelen we ernaartoe. Tegen vijven komen we beneden aan, het is er adembenemend mooi. We checken in en horen dat we de enige gasten zijn. Dat je hier alleen te voet kunt komen, draagt daar vast aan bij!

We hebben goed gelopen vandaag, blijkbaar kunnen we dit soort pittige etappes aan. Dat geeft de burger moed met over een paar weken de Alpen!

Pjotr gaat douchen, ik schrijf deze blog. Benieuwd of we die verzonden krijgen: er is hier geen WiFi en amper bereik. Foto's volgen later. Morgen zijn we te gast in een klooster, ook daar is het de vraag of we iets verzonden krijgen.