Terugblikblog 2: weer thuis

Drie weken geleden bereikten we Rome, twee weken geleden kwamen we thuis, het moment is gekomen om terug te kijken op ons avontuur. De afgelopen weken hebben we veel mensen gesproken, ik zal mede aan de hand van de vragen die zij stelden terugkijken. Maar eerst:

De cijfers:
In 124 wandeldagen hebben we 2694 kilometer afgelegd, dat is gemiddeld 21,7 km per dag. 

We hebben ruim 81.000 m geklommen, en dus ook afgedaald, Rome ligt immers zo'n beetje op dezelfde hoogte als Maastricht.

We schreven rond de 130 blogs met 917 foto's en 107 video's, waar jullie 982 keer op reageerden (we gaan de 1000 wel halen toch?!)

Terugblik op Italië:
Italië, wat hebben we er lang naar uitgekeken.... Geen zware bergen meer, lekker zwemmen in de zee, heerlijk eten en veel betere wijn, daar waren we wel aan toe na de prachtige maar ook erg zware tocht door de Alpen.

Deze verlangens werden vervuld, maar het was niet alleen maar 'dolce vita'. Onze tocht bestond daar uit twee heel verschillende delen: het traject van de Franse grens naar Sarzana, langs de Ligurische kust, en van Sarzana naar Rome via de pelgrimsroute Via Francigena.

Ligurische kust (15 etappes, 315 km)
Dat was wel even een cultuurshock, van het 'lege' Franse bergland naar de drukke Italiaanse kuststrook. Verkeer en asfalt, en, hoera, overal winkeltjes met verse groenten en fruit, barretjes, restaurants en de mogelijkheid een duik in zee te nemen.

Officieel loopt langs de Ligurische kust de Via della Costa, de pelgrimsroute tussen Rome en Santiago, bijna niets wees daar echter op. Op willekeurige plekken zagen we wel eens de gele bewegwijzering, die was echter zo onbetrouwbaar dat we overwegend eigen routes gelopen hebben. Ook dat viel niet altijd mee: waar in alle andere landen die we passeerden de kaarten van onze apps volkomen betrouwbaar waren, bleken de eerste dagen in Italië paadjes vaak dood te lopen op hekken en/of bergen vuilnis. Vuilnis langs paden en wegen bleef een pijnpunt tot Rome, Italianen gaan op een bijzondere manier om met de publieke ruimte....

We leerden dat we onze koers moesten plannen via paden waar volgens onze apps routes overheen liepen. Ook al waren die slecht aangegeven, die paden lagen er tenminste wel. We ontdekten dat we op veel plaatsen vlak langs de kust konden lopen over tot fiets/wandelpad omgebouwde oude treintracés, dat liep makkelijk en was vaak best mooi. Ook de dorpjes en stadjes die we passeerden waren prachtig en vol leven. Bijna dit hele traject hebben we over asfalt gelopen, er waren weinig natuurpaden. Wel veel trappen, die bleken met onze conditie een handige manier om hoogteverschillen te bedwingen. 

We zijn dit hele traject niet één andere pelgrim/wandelaar met bagage tegengekomen en voelden ons ware aliens tussen de talloze vakantiegangers die zich enkel bewogen tussen hotel, strand en restaurant. Ontmoetingen heb ik gemist op dit traject, ook op campings zaten de andere kampeerders in zo'n andere bubbel dat 'ontmoeten' er niet van kwam. Ik zag dan ook zeer uit naar het laatste deel van onze tocht:

Via Francigena van Sarzana naar Rome (23 etappes, 524 km)
De Francigena volgt de route die ene Sigeric in het jaar 900 volgde. Die had 'mooie natuur' niet hoog op zijn prioriteitenlijstje staan en ging, begrijpelijk in die tijd, voor een zo vlak en bewoond mogelijke route. Dat betekent nu asfalt, mooie stadjes, en geen natuur. Om asfalt te vermijden gaat de Francigena vaak over 'strade bianche' (harde zandwegen) door landbouwgebied. Er blijft dan nog veel asfalt over, soms door de krappe berm van knap drukke wegen, met de tip daar de bus maar te pakken (niet dus!).

De route bood regelmatig prachtige vergezichten en olijfgaarden blijven mooi. Kilometers lang door hazelnootplantages sjokken was echter geen hoogtepunt. Al met al is de Francigena echt een pelgrimsroute, een manier om efficiënt naar Rome te wandelen. Natuur heb ik ernstig gemist. En bankjes; die stonden wel vlakbij stadjes waar je ze nog niet of niet meer nodig had, maar daar tussenin nauwelijks, en dat terwijl we afscheid hadden genomen van onze stoeltjes. 

Vanaf Gambassi Terme kwamen we tot mijn grote vreugde steeds meer andere wandelaars tegen. Sommigen van hen kwamen helemaal vanuit België of Zwitserland. Veel Amerikanen en Australiërs liepen een paar weken, bijvoorbeeld van Lucca naar Siena of van Siena naar Rome.
Waar mogelijk hebben we gebruik gemaakt van ostello's, maar alleen als we een eigen kamer konden krijgen, slaapzalen zijn echt mijn ding niet. Van andere pelgrimsplekken hebben we geen gebruik gemaakt: we hadden daar weinig documentatie over meegenomen en er was plenty ander aanbod. 

In Italië ben ik er wel achter gekomen dat ik vooral blij word van lopen in de natuur, de Francigena had wat natuur betreft weinig te bieden.

Terugblik op de hele reis
Mooiste ervaringen
- De fantastische uitzichten in de Alpen en de lieflijke weiden vol kleurige bloemen en vlinders daar.
- Dat elke dag weer een nieuw en uniek avontuur was.
- De ontmoetingen met medewandelaars die altijd heel gemakkelijk ontstonden en verliepen.
- Maandenlang mooi weer: bijna altijd prettige temperaturen, nauwelijks regen, ongelofelijk zoveel mazzel we daarmee gehad hebben.
- Voelen dat je steeds sterker wordt en meer aankunt, en steeds verder weg gelegen oorden te voet bereikt.
- Het teamwork tussen ons tweëen, we vulden elkaar geweldig aan, zaten goed op dezelfde golflengte en zaten elkaar maar zelden in de weg.
- Het delen van onze ervaringen via de blog en alle reacties die dat losmaakte.
- Dat onze uitrusting zo draagbaar was en zo goed voldeed en we nooit gedoe hadden met dingen die ontbraken/stuk gingen. Ons tentje was een heerlijk nest.
- De ontvangst in Rome door Martine, Marco en Antonio, met wie we 2 jaar geleden door Molise wandelden.
- Superfit thuiskomen met lichamen die een verjongskuur ondergaan lijken te hebben. We zijn al begonnen met trainen voor een marathon in het voorjaar!

Dieptepunten
- Ziek zijn in de Alpen, dat leidde tot erg zware dagen en heeft ervoor gezorgd dat we de klim naar de Iseran hebben gemist en een deel van de hoge Vanoise.
- De eerste dagen in Italië, toen we over een lelijke en verwaarloosde route klauterden. Gelukkig konden we daar al snel een betere draai aan geven.
- Het telkens weer rondbreien van de logistiek was een hele klus, zeker in Frankrijk waar eten vinden serieuze voorbereiding vroeg.
- Meerdere keren kwamen we aan het eind van een vermoeiende dag uit bij appartementengebouwen waarvan niet duidelijk was bij wie we moesten zijn. Booking liet je dat zelf uitzoeken 'neem contact op met de verhuurder', en dan zaten we weer te bellen vanaf een stoeprand. Meestal kwam het dan wel goed maar ik had hier zó'n hekel aan... Het effect was dat we steeds vaker direct bij een accomodatie boekten: dan belden we 'aan de voorkant'. En het was niet duurder dan bij Booking, ook al proberen ze je dat te laten geloven. Hun 'klantenservice' is gericht op maximaal afhouden, ook als er echt iets misgaat grrrr.

Zou je dit nog een keer doen?
Best een rare vraag, want waarom zou je twee keer dit stuk lopen? Als de vraag is: was dit een goede route naar Rome? zou het antwoord zijn:
Voor ons wel, omdat we de tijd hadden. De GR5 hebben we precies in de juiste periode gelopen denk ik. De Ligurische kust hadden we misschien nog wat later kunnen lopen, na 2 weken boemelen in Frankrijk waren we daar echter wel helemaal klaar. Die kust is wel veel fijner lopen dan de Po-vlakte, de verhalen daarover van andere lopers waren niet vrolijk (heet, saai, veel asfalt). Als ik weer een pelgrimsroute ga lopen zou het er wel een zijn met veel meer natuur dan de Francigena. Het pelgrimsvirus is niet echt op mij overgeslagen: ik zag in spiritueel opzicht weinig verschil tussen GR5-lopers en pelgrims en voelde onderweg meer betrokkenheid bij onze tocht bij Fransen dan bij Italianen.

Hoe is het om weer thuis te zijn?
Prima! De reis duurde 5,5 maanden en dat was oké , thuis zijn nu is ook oké. We hebben 'thuis' niet gemist en missen nu het lopen (nog?) niet. Het is fijn om hier weer iedereen te ontmoeten!

En wat ga je de rest van het jaar doen?
Daar zijn we zelf ook benieuwd naar. We hebben nog vrij tot half april. We hebben veel energie en weinig plannen. In ieder geval veel sporten, lekker koken, en 'ja' zeggen tegen wat er op ons pad komt. Wat een weelde!

Tot besluit
Onderweg, en zeker nu we thuis zijn, valt ons de nodige bewondering ten deel. Mensen roemen ons uithoudingsvermogen en feliciteren ons met de prestatie die we geleverd hebben en het feit dat we Rome 'gehaald' hebben. Dat streelt het ego maar ik voel me er ook wat ongemakkelijk onder.
Zelf hebben we vooral het gevoel dat we enorme bofkonten zijn omdat we de gezondheid, de tijd, het geld en bovenal elkaar hadden om deze tocht aan te kunnen gaan. Onderweg heeft het ons ook erg mee gezeten: fantastisch weer, geen blessures of ongelukken, rust aan het thuisfront: allemaal factoren die bijdroegen aan wat deze reis geworden is: een fantastisch avontuur!