St. Dalmas - La Tour sur Tinée

Dinsdag

26,7 km, 1277 hoogtemeters, 1887m gedaald, top 2059

Het werd dus pizza, bij een bar annex ijstent annex afhaalpizzaboer. De, erg lekkere, pizza mochten we wel opeten op het buitenterras: een groene boomgaard, mooi plekje. We treffen er de jongste leden van onze Franse familie: de ouders zijn volgens plan afgehaakt, het jonge stel loopt door naar Menton. We zwaaien ook naar een jong stel dat een paar keer naast ons stond op campings/bij gites. Ze leken de laatste keer dat we zagen kilometers uit elkaar te lopen, nu zitten ze zo te zien weer happy bij elkaar. Dit soort ontmoetingen gaan we de komende tijd waarschijnlijk missen...

Langzaam denken we vooruit over 'na Nice'. Italië ingaan is niet aantrekkelijk zolang alle Italianen zelf op vakantie zijn en het daar dag en nacht snikheet is. We blijven dus hier in Frankrijk rondkamperen en overwegen zelfs een auto te huren om wat bewegingsvrijheid te hebben.

Tegen zessen staan we op en even na zevenen zijn we op pad. Bij de bakker, die om 7 uur open is, haal ik brood en een paar quichejes.  Met 5 liter drinken zijn we zwaar beladen. De dag start traditioneel met een klim, en een steile ook. Rustig klimmen we in de ochtendkoelte omhoog. Na een uurtje bereiken we de eerste col, en een half uur later de tweede, de col des Deux Caïres (1921m). Van hieraf kunnen we heel in de verte Nice zien liggen, en dus de zee! Ik zie inderdaad wel iets in die richting, maar bootjes zie ik niet varen. 

We houden een appeltjespauze terwijl er van alles om ons heen zoemt, gelukkig steekt het niet.

Als we verder gaan blijkt de GR5 omgelegd te zijn: waar het originele pad liep is een stuk van de berg naar beneden geschoven. Hoe de omleiding loopt is niet te volgen. We zien hoger op de helling een pad ruwweg parallel lopen aan de GR5 en klauteren daar dan maar heen via een soort van pad over de grashelling. Bij dat pad aankomen blijkt dat onze route ook verboden terrein was, geen idee wat dan wel de bedoeling was. We zitten nu wel op de omleidingsroute, blijkt uit de bordjes. Die is wel heel mooi: boven over de helling met weidse uitzichten. Wel een flink aantal hoogtemeters en lengtemeters extra, dat hoeft nou ook weer niet vandaag.

Verderop worden we weer naar de originele GR5 geleid. Die loopt een stukje lager parallel aan de helling. Mooi pad, goed gemaakt, dat helpt genieten van het uitzicht. De meeste klimmeters hebben we inmiddels al achter de rug, we lopen nu soms vlak, soms een beetje dalend, met af en toe een hobbeltje.

We hebben het pad voor ons alleen, er loopt hier verder helemaal niemand. We zijn dan ook verbaasd als we een groepje trailrunners zien drentelen bij een richtingwijzer. Op die paal staat dat de GR5 dicht is waar wij vandaan komen, ze zijn dus benieuwd van ons te horen of dat klopt. We kunnen hen geruststellen: fake news, dat bordje. Zij blij. En mazzel dat ze ons net zagen...

Het is nog even mooi hierboven en dan dalen we af naar de Granges de la Braque. Door een wat rommelig bos gaat een dito pad dat langs dito wrakke gebouwtjes loopt. Water vinden we er niet, goed dat we plenty meegenomen hebben. Na een stukje verlaten asfaltweg (wat doet dat hier & dat schiet wel lekker op) lunchen we in het bos. 

We dalen verder af door een brokkelige goot die regelmatig de steeds slechter wordende weg naar boven kruist. Lekker in de schaduw, dus niet te warm, maar de mooie uitzichten krijgen we pas vlak bij de Col de Gratteloup (1412 m). Daar pauzeren we nog even voor we aan de laatste afdaling beginnen, die een km of 6 gaat duren.

Die afdaling is hel. Heel steil, dennenappels waar je als knikkers op naar beneden glijdt, gras dat gaten aan het oog onttrekt en dat alles langs een steile helling. We moeten zo'n 900m omlaag dus de kwelling duurt lang. Het is al knap dat we allebei op de been blijven. Het water begint ook op te raken, met geen enkele kans op bijvullen, dus het gaat op streng rantsoen. We dalen urenlang, tot we onderin bij een bruggetje uitkomen. Heel diep onderin stroomt nog een klein beetje water.

We zitten nu echt in de Alpes Maritimes, die lijken niet op wat we tot nu toe gewend waren: totaal andere begroeiing,  geen schapen/honden meer, en geen riviertjes meer die naar beneden komen kabbelen, en het is hier erg droog. 

Na het bruggetje is het nog 3,6 km (= ruim een uur lopen) met nog zo'n 200m klimmen. Langs de afgrond van een diep ravijn, gelukkig wel over een prima pad. De laatste slokjes water worden zorgvuldig verdeeld: elke 1,2 km drinken we iets en 1,2 km voor het eind is alles op. Dan zien we La Tour al liggen. We doorkruisen La Tour en vinden op het kerkplein het hotel, maar vooral een fontein met drinkwater. Daar val ik eerst op aan, wat kan water toch lekker zijn! Het is kwart voor 7, we zijn bijna 12 uur onderweg geweest, wat een monsteretappe.

De hotelmevrouw ziet hoe we er aan toe zijn en brengt ons snel naar onze kamer. Nog meer drinken, douchen, vieze kleren uitspoelen en dit verhaal afmaken en dan kunnen we aan tafel.