Schanzwasen - Mittlach

Zondag

16,2 km, 620 hoogtemeters, top 1363m.

We eten lekker in de warme en gezellige ferme auberge. Ik krijg mijn bord niet leeg: het is een flinke berg eten en ik heb al sinds we lopen weinig honger. Gelukkig wil Pjotr wel helpen het bord wat leger te eten.

We zijn van plan lang te blijven zitten, maar de slaap slaat toe en we vertrekken op tijd naar de tent. Ik luister nog even naar de geluiden van de rendieren, die door de wei lijken te rennen en daarbij vreemde knorgeluiden maken, en naar het geklingel van koeienbellen in de verte. Dan val ik als een blok in slaap. Pjotr slaapt minder, hij heeft last van de wijn die hij bijna in z'n eentje heeft 'moeten' drinken, en van een bult in de grond onder zijn slaapplek.

Om 7.30 schuiven we binnen aan voor het ontbijt. Dat is niet bijzonder voor de 12 euro pp dat het kost, maar wel binnen en dus lekker warm, en na de luxe kampeerplek die ze ons geboden hebben, kan deze Auberge wel een potje breken. 

We blijven na het ontbijt nog even plakken om onderdak voor het einde van de week te regelen: we willen een rustdag nemen in Belfort, die valt dan in het Pinksterweekend en dan blijkt op Booking al alles vol te zitten daar. Op AirBnB vind en regel ik rap een nog beschikbaar appartement.

Rond half tien vertrekken we: de dagetappe is kort en we mogen pas om 5 uur ons hotel in Mittlach in. 

De eerste loodjes beloven de zwaarste te zijn vandaag: terugklimmen naar de GR5 over het pad onder de skilift. Stap voor stap hijsen we ons naar boven, dan voel je die rugzak wel. Het is wonderbaarlijk hoe uitgerust we elke ochtend weer zijn, de klim blijkt nu goed te doen.

Het is heerlijk lopen vanochtend: we hebben de bergen nog bijna voor onszelf en komen alleen een paar trailrunners tegen, en een groepje mannen met identieke hondjes en alpinopetten, het lijken wel stripfiguren.

We zien ook een rugzakker die we gisteren voorbij liepen en die toen grijnzend zei te genieten van ons afzien. We zwaaien vriendelijk naar hem en komen hem even later weer tegen op de Col de la Schlucht. We drinken er samen koffie. Hij weet wat voor tent we hebben want hij had ons mooi wel zien staan op ons wildkampeerplekje!

Fun fact: voor fietsers en gemotoriseerden is de Col de la Schlucht (1140 m) een top, voor ons een dalletje. 

De regenjassen gaan aan als we verder lopen: het is knap koud vandaag, een graad of 8 max. volgens het weerbericht. We gaan een prachtig bos in, met bemoste rotsen, grillige bomen, doorkijkjes met weids uitzicht en een goed te belopen en langzaam stijgend pad. 

Als we het bos uitlopen komen we in groene weiden terecht waar gentianen omhoog schieten. In de verte zien we witte vlekken tegen een noordhelling. Sneeuw? Ja, sneeuw! Restjes, maar toch... Langzaam stijgen we door naar de Hohneck (1363 m.), met prachtig uitzicht op de ravijnen langs het pad (dat heel breed en veilig is, we vallen er echt niet vanaf mam!) en de bergen om ons heen. De Hohneck is een nieuw hoogstepunt, en heel wat makkelijker te bereiken dan menig lager topje van gisteren.

Boven op de Hohneck staat een restaurant, en dat komt goed uit: we hebben geen brood meer en alle tijd om hier rustig iets te eten en de blog tot hiertoe te schrijven. 

En dan hoeven we alleen nog maar af te dalen, 700 m. in 7 kilometer. Dat is knap steil! Eerst dalen we door weiden, met verre uitzichten. Dan lopen langs steile rotswanden, waar geklommen wordt, en vervolgens gaan we bossen in.

Eén factor blijft de hele afdaling hetzelfde: het pad is enorm stenig en vraagt per stap alle aandacht. Na een paar kilometer komen we bij een stuwmeertje, heel hoog boven ons zien we de bergrug waar we vandaan komen.

Pjotr maakt verspreid over de dag tig foto's, de route is enorm gevarieerd en hij wil zo veel mogelijk moois vangen.

Na een volgend meertje volgen we het riviertje de Wormsa, dat zich met ware doodsverachting van de steile hellingen stort. Het is een aaneenschakeling van watervalletjes en kolkend water, die we via bruggetjes voortdurend kruisen. En wat is het steil, en dus opletten geblazen. 

We worden door Jan en alleman ingehaald deze afdaling, er zijn veel trailrunners en dagwandelaars hier, met een zware rugzak om hop je niet zo makkelijk van steen naar steen. Tot onze verbijstering komen we een mountainbiker tegen, nou, succes!

Zo dalen we langzaam kilometer na kilometer door. Om 17.15 bereiken we hotel Valneige, dat blijkt nog potdicht. Als er meer gasten arriveren wordt er toch iemand wakker.

Het inchecken lijkt op een Fawlty Towers scene: de incheckmevrouw vervangt haar schoondochter en vindt het allemaal maar ingewikkeld. Dat ze 2 gezelschappen tegelijk wil bedienen vergroot de verwarring, gelukkig kunnen wij en de Duitsers uit het andere gezelschap er de humor wel van inzien.

Zodra we op onze kamer zijn, laten we, zoals gewoonlijk in een hotel, onze rugzakken exploderen: alles eruit wat we voor de nacht nodig hebben, slaapzakken uithangen om er beetjes vocht uit te laten verdampen, waslijn dwars door de kamer spannen om de handwas zometeen aan op te hangen. Accu 1 aan de stroom. 

En dan volgt nu de laatste afdaling vandaag: die naar het restaurant van dit hotel.