Mittlach - refuge Storckenkopf

Maandag

21,0 km, 1087 hoogtemeters, top 1275m

We hebben een slechte nacht. Wel moe maar we raken/blijven moeilijk in slaap omdat we gewend zijn geraakt aan buitenkou en het binnen dus altijd te warm/benauwd is.

Het ontbijt verloopt ordelijker dan de scènes van gisteren. De schoondochter is weer terug, ze lijkt zowaar op Polly. We laten een broodje smeren voor onderweg en bietsen bananen mee van het ontbijt: ook hier is weer geen enkele winkel en op de route komen we pas heel laat open restaurants tegen.

We starten vandaag met een stevige klim: 600 m omhoog in 4 kilometer. Het is stralend weer, de lucht is strakblauw en het is een graad of 10. De klim verloopt voorspoedig, anders dan gisteren lopen we nu voortdurend over prima bospaden. Haarspeldbocht na haarspeldbocht slingeren we door een bos de helling omhoog. Na ruim een uur klimmen komen we uit op een open plek met een bank en ligt plotseling een enorm dal aan onze voeten: daar zijn we dus uitgeklommen. Een opsteker wel, dat die klim zo lekker liep! We maken een praatje met een andere loopster, zij is ook op weg naar Nice, maar dan hardcore: vooral wildkamperen en met voor 5 dagen eten bij zich, en dus een rugzak van ruim 14 kilo. We zullen een hele tijd haasje-over lopen: bergop gaan wij harder, bergaf haalt zij ons weer in.

We klimmen door want we zijn nog lang niet bij de crète (= de kam). We lopen nu door productiebos waar gewerkt wordt, in plaats van motormuizen horen we vandaag motorzagen. Op verschillende plekken moeten we over kakelvers omgezaagde bomen klimmen. Het voelt niet helemaal veilig, we zetten de sokken erin om uit de gevarenzone te raken. Even verderop is het pad, waar wij dus vanaf komen, afgesloten wegens waldarbeiten. Ook voor voetgangers. 

Over een smaller pad klimmen we het laatste stuk naar de crète. Boven komen we in bosbessenweiden terecht, en even later in het prikkeldraad: de route is omgelegd, even terug is een poortje waardoor we weer naar het juiste pad kunnen. Het laatste stukje naar boven gaat door sfeervolle bossen met mooi kromgegroeide bomen.

En dan ķomen we op de crète, wat een uitzicht! We kunnen eindeloos ver alle kanten op kijken. We zien ver weg de Hohneck, waar we gisteren nog waren, en ver weg de andere kant op de Grand Ballon, waar we morgen langs komen. In de diepe dalen liggen dorpjes te glinsteren en bijna altijd is ergens in de verte het Rijndal en daarachter het Zwarte Woud te zien. 

Ook op deze crète is het makkelijk lopen, dus het schiet lekker op met de kilometers. Het is boven wel erg koud: we trekken extra laagjes aan en zelfs de regenjassen. Tijdens de lunch, op de Col de le Breitfirst (1280 m) raken we verkleumd, met koude handen lopen we verder.

We overleggen in een cafetaria in Le Markstein hoe verder, en besluiten een flink stuk verder te lopen dan gepland: daar blijf je warm van en dan hebben we morgen meer tijd in Thann. Een wildkampeerplekje vinden we ook op Osmand, en een verslag van iemand die daar al eens heeft gestaan. We vullen onze bidons en waterzak zodat we daar de nacht mee door komen.

We lopen verder, alweer over een prima pad, een stukje boven de weg naar de Grand Ballon. Daar is het rustig nu het Hemelvaartweekend erop zit, dat is fijn. De zon komt er weer door en het warmt lekker op, de laagjes gaan dus weer uit. Het blijft lekker lopen door mooi bos. We steken de weg over en gaan dieper het bos in. Nadat we eerder vandaag al een groep chamois (berggeiten) weg zagen rennen zien we nu een groot hert door het bos crashen.

Voor de lol lopen we toch even langs refuge Storckenkopf, waar we oorspronkelijk wilden overnachten. Dat blijkt zo'n mooi plekje dat we alsnog besluiten er te blijven. Er is net genoeg plek voor onze tent, samen puzzelen we op waar de grond het minste afloopt. Pjotr zet de tent op, ik doe de stoeltjes en de matjes, de routine werkt inmiddels goed. 

Dan gaan we om de beurt uit de kleren om ons te wassen met koud water en een washandje, dat blijkt verrassend effectief. Als Pjotr net weer aangekleed is komen er een paar lopers bovenlangs gelopen, niet wetend wat ze gemist hebben.

We horen hier vooral vliegbeesten, en nog wat geluid van de weg in de verte. De kettingzagen zijn stil, en de eerste vogels beginnen te zingen. Het wordt vast een rustige nacht. En koud!