Le Haycot - Schanzwasen

Zaterdag

23,2 km, 994 hoogtemeters, top 1314 meter

De nacht is stil. Er roept een uil in de verte en we menen kikkers te horen. Af en toe blaast een windvlaag, die je van ver aan kunt horen komen, druppels uit de bomen. Het wordt lang niet zou koud als gevreesd, ik doe de extra kleren 's nachts uit. Dit was onze eerste wildkampeernacht, en die is ons goed bevallen: heerlijk rustig! En warm eten tussen de middag bleek een goed idee, dat scheelt veel gesleep met water. Waarom Adventure food zo handig is is nu ook duidelijker: weinig water nodig én achteraf geen vettige afwas.

We worden tot onze verbazing pas om 8 uur wakker en gaan rond 9 uur op pad. We dalen eerst af naar Le Bonhomme, als we het bos uitkomen loopt het pad door open weiden met een weelde aan kleurig bloeiende bloemen.

We bereiken Le Bonhomme alwaar de bakker, hoe origineel, op zaterdag gesloten is. Er is wel een depot de pain, maar daar is het brood al op. We kunnen wel een fles jus én luxe noga kopen, daar pauzeren we dan maar mee. Een plek waar je koffie kunt krijgen is er helaas ook niet te vinden.

We zien hier zowaar verschillende wandelaars de GR5 op gaan! De klim het dorp uit is erg steil en blijft dat ook heel lang. Ik voel me weinig energiek en de klim trekt me leeg. We lunchen daarom al vroeg, ver voor de eerste top. 

Het gaat wat beter na de lunch maar het blijft ploeteren. De paden zijn steil en stenig, elke stap vraagt aandacht. Dat is jammer, want het is hier wel heel mooi, we lopen vandaag in beschermde natuurgebieden zonder houtkap.

De eerste top die we halen is de Tete des Faux (1208 m). In de buurt van deze top zijn nog resten van de eerste wereldoorlog zichtbaar: overwoekerde bunkers, prikkeldraad, loopgraven,  een oorlogskerkhof. Ze gaan langzaam op in het groen maar herinneren na meer dan 100 jaar nog steeds aan de gevechten en ellende van toen.

Stukje dalen, o.a. langs het lieflijke etang Devin, en dan weer omhoog naar een open stuk hoogveen. Dat biedt weidse vergezichten naar twee kanten, als je even stil blijft staan dan, want ook hier is het pad brokkelig. 

Het is druk vandaag, we zijn langs een paar enorme parkeerplaatsen langs de Route des Cretes gekomen en die stonden vol, veel van die mensen lopen ook hierboven rond.

Ook in het hoogveen, waar veel bosbessen staan te rijpen, blijft het glooien. We bereiken de ene na de andere ' hoogste top tot nu toe' maar het hoogste punt, 1306m. heeft geen naam.

We hobbelen van het veen naar beneden, nog een paar kilometer naar de auberge waar we onze tent op mogen zetten omdat we er mee-eten. We zijn moe van het geklauter en lassen een extra pauze in. Door maar weer, op zoek naar de afslag naar de auberge. Het pad dat we wilden nemen kunnen we niet vinden en zou waarschijnlijk ook gevaarlijk steil zijn geweest.

Dan maar de officiële route. Helaas gaat dit over nóg een berg met het stenigste pad van vandaag, het is afzien geblazen.  We vinden de afslag en dankzij Pjotr's oplettendheid ook een onwaarschijnlijk afslagje waar géén bordje stond. We dalen steil af, onder een skilift, dan weet je het wel. 

Knap moe arriveren we bij Auberge Schanzwasen. We krijgen een prachtig kampeerplekje toegewezen: een strak grasveldje tussen twee weiden met rendieren en met fantastisch uitzicht. En we mogen de douche hier gebruiken, halleluja!

Pjotr zet de tent razendsnel op en komt er dan achter dat de grond toch wat meer afloopt dan gedacht. Dat betekent dat we lekker tegen elkaar aan gaan rollen vannacht. Zodra de zon weg is wordt het ijzig koud, we zullen elkaar nodig hebben.

We gaan rap douchen en duiken dan het warme restaurant in, om te eten en lang te blijven hangen!