Salvagny - Refuge Moëd d'Anterne

Woensdag 

16,1 km 1481 hoogtemeters, top 2257

Dat was lekker slapen in een eigen kamer met fris beddengoed! We slapen uit, het ontbijt is 'pas' om half acht. En een vrolijke show: de eigenaar stelt voor iedereen een persoonlijk blad met ontbijtspullen samen. Je staat even in de rij maar dan heb je ook wat. Rond kwart voor negen vertrekken we, eerst steil naar beneden naar de rivier en dan een stukje over de weg erlangs. 

De eerste attractie vandaag is een prachtige waterval, waar Pjotr natuurlijk weer menige foto maakt. Op de foto's ziet alles er prachtig uit, en dat is het ook. Wat je niet kunt zien op de foto's:

• hoe hard werken het vaak is om op die mooie plekken te komen
• hoe zeer al die bulten jeuken die allerlei beesten ons bezorgen
• hoe onze spullen inmiddels ruiken....
• hoezeer ik soms twijfel of we die bergen wel over komen (en Pjotr niet, en die kent geen genade)
• hoe primitief de omstandigheden vaak zijn.

Het hoort er allemaal bij, en dat vinden we prima, meestal 😀.

Bij de waterval wijst de GR5 wat vaag het bos in. We klimmen en klimmen over een steeds raarder en gevaarlijker paadje tot we de conclusie moeten trekken dat dit niet kan kloppen. We krabbelen terug en vinden de afslag die we gemist hebben. Niet dat het veel uitmaakt, het blijft razend steil klimmen tussen boomwortels. 

Bij de tweede waterval wordt het behoorlijk druk: vlakbij is een parkeerplaats. We klimmen verder en al snel wordt het wat rustiger, maar vandaag komen we voor het eerst veel mensen tegen. Geen Nederlanders echter, sinds Linda uitviel hebben we geen Nederlander meer getroffen.

Het is heerlijk weer: helder, niet te warm, af en toe een wolkje. We bereiken de top van de torenhoge klif waar we vanochtend vol ontzag tegenop keken en kijken terug op het diepe dal waar we uitgeklauterd zijn.

Hierboven is het iets minder steil en rustig klimmen we door naar de Collet d'Anterne. Daar opent zich een prachtig panorama over een groen dal bezaaid met grote rotsblokken waar we makkelijk doorheen lopen. Bijzonder, hoe na elke col het landschap verandert.

Na het volgende hobbeltje zijn die rotsblokken helemaal verdwenen en zijn er vooral weiden, met een schattig riviertje erdoorheen. Dat wordt ons lunchplekje.  De stoeltjes gaan uit en we genieten van de prachtige plek. Onze Franse reisgenoten komen weer eens langs en nemen een foto voor ons én eentje voor zichzelf, benieuwd waar die dan gaat belanden.

Na de lunch is het nog een klein stukje tot een refuge waar we water bijvullen en koffie/cola drinken. Een volgende klim volgt, over lastige grond: heel brokkelige schalie. Weer een totaal andere vallei volgt: met een meer waar allerlei riviertjes eerst over rotsen en dan door veengrond naartoe stromen. De grond veert er zachtjes en er bloeien nieuwe bloemetjes, waaronder onwaarschijnlijk blauwe. We steken het ene na het andere beekje over, soms via stenen, soms springend.

Nog één klim van een kleine 300 m te gaan. Weer over kruimelig schalie vermengd met klei. Het loopt lastig. Met een volbepakte mountainbike is het echter nog veel lastiger zien we. Hoe komen die Spaanse mountainbikers hier nu terecht? En hoe gaan ze ooit over die laatste berg heen komen? We zullen het nooit weten: we verliezen ze uit het oog en zien ze ook niet aankomen bij de Refuge.

Met een feestelijk gevoel bereiken we de Col d'Anterne: 2257m hoog, een nieuw hoogstepunt! Een gezellige Fransman maakt een foto van ons en demonstreert zijn kennis van het Nederlands. 

En: eindelijk zien de de Mont Blanc! Absurd hoog en sneeuwwit torent hij boven alles uit. Hij is zo groot dat de proporties niet lijken te kloppen. Wauw!

We zien beneden de refuge al liggen. Klauterend en fotograferend dalen we af. We melden ons aan bij de refuge en mogen een tentplekje uitkiezen, mét uitzicht dus! De tent staat al snel, dat hebben we nog niet verleerd. Douches hebben ze hier niet, dus het wordt poedelen met een washandje en koud water, wat nog verrassend verfrissend werkt.

Als we op het terras zitten komen er steeds meer kampeerders aan, ons stille plekje verandert in een tentenkamp. Om half zeven wordt het eten geserveerd, het is vol en lawaaierig in de eetzaal. En lekker warm. We krijgen kaasfondue, daar begint het nieuwtje nu wel van af te raken, het voedt echter wel.

Zometeen lekker in de tent slapen en morgen een nog hogere berg: de Brévent. In de klim heb ik wel zin, in de afdaling van meer dan 1500 m minder. We dalen af naar Les Houches,  waar we voor een paar nachten een appartement hebben gehuurd om uit te puffen en het volgende traject goed te plannen. Er gaat een kabelbaan naar beneden. Gaat Pjotr dat goed vinden? Morgen meer....

Foto's volgen later, weinig bereik hier.