Refuge Moëd d'Anterne - Les Houches

Donderdag

19,4 km, 1110 hoogtemeters, top 2517m

Na het eten duiken we lekker de tent in. Voor het eerst staan we tussen allemaal jeugd, er wordt nog heel wat afgeketst en gegiecheld. Beetje wonderlijke refuge wel: ze kunnen binnen bijna 100 mensen kwijt en accepteren de nodige kampeerders terwijl het sanitair bestaat uit 2 wc's, één wastafel met alleen koud water en een koude buitenkraan.

Rond half 10 wordt het stil. We slapen heerlijk met op de achtergrond het geruis van een riviertje en wat blatende en klingelende schapen.

Om kwart voor 6 staan we op. De toppen van de Mont Blanc liggen al te schitteren in de zon, wat een uitzicht! Naarmate de zon stijgt raken er meer bergen verlicht. We eten eigen muesliontbijt en zijn al voor 7 uur op pad. Voor het eerst nemen we de volle 3,5 liter water mee. Onderweg is er geen water, tenzij bij restaurants voor €6 per liter.

We beginnen met een lange afdaling, van 2000m (ja, dat was kamperen op niveau!) naar een riviertje op 1400 meter, om daarna te stijgen naar de Col de Brévent. 

De afdaling loopt door alsmaar begroeider en vochtiger terrein. Van alle kanten komt water naar beneden, net als wij op weg naar het riviertje. We zien nieuwe bloemen met een soort katoenpluizen eraan en hier en daar staan bosbessen. Boven ons torenen bergen en rotswanden. We kijken onze ogen uit en Pjotr blijft aan het fotograferen. 

Na het bruggetje over de rivier begint de klim naar de Brévent. In ons boekje wordt hiervoor gewaarschuwd: ga deze berg alleen op bij goed weer en als er niet te veel sneeuw ligt. We boffen: het is rustig en droog weer en er is weinig sneeuw gevallen deze winter. Het begin van de klim is prima te doen, hard werken wel maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Elke 100 hoogtemeters pauzeren we even om iets te drinken en op adem te komen. Na de 2000m wordt het steiler en steniger en zeker bij de laatste 300 hoogtemeters zat het nodige klauterwerk. Op de Col de Brevent (2368m, nieuw hoogstepunt!) is het voor het eerst 'druk'. Deze col maakt deel uit van de Tour de Mont Blanc, een zeer populaire wandelroute die ook veel jongeren trekt. Dat leidt tot mooie plaatjes op steile hellingen waar je treintjes mensen omhoog ziet bewegen.

We zijn dan wel op de Col, op het hoogste punt zijn we nog niet. 45 min. verderop ligt restaurant Le Panoramic met kabelbaanstation, en dat ligt op 2500m. Verder dus! En hoe. Het is steil en stenig. We komen door blokkenvelden met alleen maar grote stenen, het is van een prachtige woestheid én opletten geblazen.

Een bouquetin kijkt meewarig toe en laat dan zien hoe je gewichtloos over de rotsen huppelt.

Even verderop staat iemand naar een vogel te kijken. Het blijkt een sneeuwhoen te zijn, een nauwelijks vliegende vogel die 's winters sneeuwwit is en in de zomer bruinig. Hij laat zich zelden zien, dus we hebben geluk. Het beest heeft niet vooraan gestaan toen de zangstemmen werden uitgedeeld, hij maakt onbeholpen krasgeluiden.

We laten een paar andere lopers voor zodat we goed kunnen kijken hoe zij naar boven gaan: het is in de rotsblokkenchaos moeilijk het slimste pad te vinden. Heel hoog zie ik mensen, moeten we daar nog heen? Ja dus. Via ladders en in de rotsen aangebrachte voetsteunen gaat het nog hoger, tot een brede grindweg die naar het kabelbaanstation/restaurant gaat op de absolute top. De laatste paar honderd meter over dat pad zijn zwaar, de top lijkt maar niet dichterbij te komen. En weer blijkt: als je doorloopt kom je er wel. Op het panoramaterras hebben we fantastisch uitzicht op waar we vandaan komen: de refuge is nog in beeld. Aan de andere kant ligt de Mont Blanc met z'n gletsjers en 1500m onder ons het dal, met Chamonix vol in zicht. Na deze klim ben ik toch wel trots op ons...

We trakteren onszelf op hamburgers en frites op 'een terras met één van de mooiste uitzichten ter wereld'. We hebben 5 uur gedaan over 10,3 km en er wacht nog een afdaling van 1500m. Gaan we die aan of pakken we de kabelbaan? Ik ben morgen jarig en het leek me wel een mooi verjaardagscadeau, waarna Pjotr akkoord gaat met de kabelbaan.  Maar hij wil dan wel van het grondstation naar Les Houches lopen (8,5 km verderop), en daar ga ik dan weer mee akkoord. We suizen naar beneden en staan in no time in het warme dal. Daar loopt een prettig wandelpad van Chamonix naar Les Houches. De puf is er wel uit bij ons: elke golving in het pad kost heul veul moeite.

Rond 4 uur bereiken we Les Houches. We halen er wat boodschappen en checken in in ons appartement. Lekker douchen! Er komt een bui naar beneden en een kudde schapen door de straat, we hopen dat dat alle amusement is want we zien nogal wat horeca die 'live muziek' belooft,  dat hoeft voor ons even niet. Slaaaapen!

We blijven hier 3 nachten om de was te doen, het vervolg te plannen en uit te rusten. Het is onvoorstelbaar dat we nog maar een week geleden in Thonon waren, aan de voet van de Alpen. Afgelopen week was er eentje met veel nieuwe en intense ervaringen, die gaan we komende dagen 'een plekje geven' 😉.