Saint-Etienne-de-Tinée - Roya

Vrijdag 

14,3 km 1014 hoogtemeters, top 2008

Gisteravond in het dorp een pizza gegeten en wat boodschappen gedaan. De jongen die zijn tent naast de onze heeft staan schoof aan, duidelijk in voor een praatje. Wat een bikkel: hij liep onze laatste twee etappes in één dag! Maar wel een spiertje in zijn been gescheurd, hoop voor hem dat dat goed komt.

We slapen weer lekker op deze rustige camping, het zit erg mee met de slaapplaatsen die we treffen. We staan rustig op: korte etappe vandaag. Om ons heen worden de buren wakker, iedereen gaat richting Roya, en iedereen gaat daar bivakkeren.

Tegen negenen vertrekken we. De route loopt door het centrum van het dorp, daar pikken we een tube tandpasta en gesmeerde stokbroden op. Als we staan te zoeken naar een GR5 teken wijst een man ons de weg. We lopen zowaar ruim een kilometer over asfalt, dat is lang geleden. Dan gaat het steeds omhoog richting Auron. Erg steil. Door een dennenbos, dus zonder uitzicht.  Hard werken, weinig lol, zo'n pad. 

In Auron drinken we koffie en bio- eco- fairtrade cola. Er zit geen cafeïne in maar verder is-ie best te drinken voor een keertje. Auron is een nogal lelijk skioord verder. We klimmen het dorp uit langs boogschietende kinderen en golfende volwassenen. De lucht ziet er dreigend uit, de mevrouw van het café waarschuwde al voor buien vanmiddag. We lunchen daarom op tijd, op een beschut plekje, uit de wind. Af en toe razen er mountainbikers voorbij, de berg is flink vermountainbiket. Gelukkig is het GR5 pad alleen voor wandelaars, we hoeven het maar een klein stukje te 'delen' met MTBers. 

Het is fijn klimmen op deze berg: over een goed bospad dat niet al te steil is. Hogerop hebben we zowaar weer wat uitzicht op rotstoppen in de verte en allerlei wolkenpartijen. Al vrij snel bereiken we de col de Blainon (2017). 

Nog 4 km te gaan naar Roya, en nog 300 m omlaag. Eindelijk een keer een vriendelijke afdaling over een bijna overal goed pad. Het begint wel te regenen.  De regenjas gaat aan voor we koud worden. Het druppelt even en wordt dan weer droog, de zon komt er ook weer door. Dan maar weer uit die jassen, het wordt gauw te warm. Nog geen 100m verder begint het toch weer te regenen, en hard. Jassen weer aan dus. 

We dalen verder af met om ons heen verlaten en vervallende huizen. Er hangt nog wel een klok bij wat eens een kerkje zal zijn geweest. Als we lager komen staat er weer lavendel en tijm langs het pad. De grote groene hagedissen die hier zouden moeten zijn, zitten ergens binnen waar het droog is helaas.

We vinden rond 3 uur de gite, die gerund wordt door de meneer die ons vanochtend de weg wees naar de GR5. Het regent nog steeds pittig, dus kamperen is even niet zo aantrekkelijk. We kunnen een bed krijgen in een 4-persoons kamer, dat moet dan maar.

Douchen kan pas vanaf half vijf, graag zo kort mogelijk want het waterreservoir van het dorp staat al gevaarlijk laag. Rugzak mag niet mee in de slaapkamer om te voorkomen dat er bedwantsen binnengebracht worden. Kortom: veel, en begrijpelijke regels, die ons naar de tent doen verlangen. 

Buiten wordt het droog, toch maar kamperen dan? Even aankijken maar. En dan slaat toch weer een volgende bui naar beneden. Daarna wordt de bewolking weer dunner en verschijnt er blauw. Toch de tent opzetten dan maar? Aan mij de schone taak dat uit te leggen aan en te regelen met de gite-meneer. 

Terwijl we de tent opzetten trekt het verder open. Alles wat nat is (schoenen, sokken  regenjassen, rugzakken) kan in de volle zon drogen, dat schiet lekker op. De Fransen die op de vorige camping vlakbij ons stonden komen ook aan, bijna 2 uur later dan wij, en ze hebben veel meer last gehad van de regen: zij hebben in stroompjes moeten lopen terwijl bij ons de grond nog amper nat was. Er druppelen nog meer bivakkers binnen en het tentenweitje raakt aardig gevuld.

Douchen kan binnen. De bovenverdieping blijkt een frisse ruimte, heel anders dan de ruimte onderin waar we hebben zitten schuilen en het nogal muf was door alle natte spullen die daar verzameld waren. Fijn dát we daar konden zitten terwijl het plensde, thee konden zetten én het een en ander aan de oplader konden leggen. En nog fijner dat we toch in de tent kunnen slapen.

Het avondeten is erg lekker én gezellig. We worden liefdevol opgenomen in een Frans gezin waar we mee aan tafel zitten en koks Michel en Thierry zitten vol verhalen. Het eten begint met een amuse waar wij de ingrediënten van mogen noemen, dat valt nog niet mee. Als we vertellen hoe ver we al gelopen zijn zijn we meteen de helden van de avond. Beetje ongemakkelijk elke keer, ik voel me meer mazzelaar dan held.

Na het eten heeft Michel handige routetips (hoe de enorme schaapskudde te vermijden!) en neemt hij ons mee naar het kerkje aan de overkant, dat schattig gedecoreerd blijkt te zijn. Er volgt een lange uitleg die ik zowaar grotendeels kan volgen. En of ik morgen de groeten wil doen aan de Nepalese Tole (?) die met hulp van Michel op de volgende camping aan werk is gekomen, ik geloof om te sparen voor een gidsenopleiding.

Het is al bijna 10 uur en donker als we de tent in kruipen, het tentenkamp is al in diepe rust. Het wordt zo te voelen een koude nacht.