Ribeauvillé - Le Haycot

24,4 km, 1272 hoogtemeters, top 1229m

Weer op pad vandaag, na een rustdag in Ribeauvillé. De ochtendroutine verloopt soepel: al zittend in de tent aankleden en alles in z'n eigen zakjes stoppen, ontbijten met muesli en yoghurt, tent afbreken en opvouwen, rondje toiletgebouw, alle zakjes in de rugzakken tetrissen en in ruim een uur zijn we klaar voor vertrek. Alle apparaten zitten vol stroom, de accu's hebben de afgelopen dagen bij eerst de Belgische en toen de Nederlandse buren aan de stroom gehangen. Op naar het wildkampeeravontuur!

De route loopt door het nog rustige centrum, wat opvalt is dat bij de bakkers wel overal rijen staan. Ik sluit aan in zo'n rij voor vers brood, en sla ergens anders pasta met saus en erwtjes in voor het avondeten.

Het is bewolkt vandaag, en vrij fris, maar we beginnen met een flinke klim, dus warm worden is geen probleem. Warm blijven als we pauzeren wel: de natte shirts gaan uit en warmere kleren aan. De klim is geleidelijk en gaat over afwisselend brede boswegen en kleinere paadjes. Als we na een km of 6 pauzeren hebben we al meer dan 500 m geklommen.

We trekken verder richting Aubure. Bij de Konigstuhl, een topje, klauteren we een stukje over mooie rotsblokken, daarna daalt het vriendelijk af naar Aubure. Pjotr vindt daar een rustig picknickplekje bij een kinderspeeltuin. De enige andere bezoeker is iemand die dat een handige plek vindt om zijn hond los te laten lopen terwijl hij zelf in zijn auto hangt.

Ik heb bedacht dat het slimmer is om hier te koken dan vanavond boven op de wildkampeerberg: dan hoeven we het eten, en vooral kookwater, niet allemaal mee naar boven te slepen. Zo gezegd zo gedaan. 

Na de warme lunch klimmen we Aubure uit door mooie weilanden vol bloeiende bloemen. Het pad komt uit bij een prachtig uitzichtpunt met zicht over een groot deel van de  Vogezen: met hulp van de orientatietafel zien we de bergen waar we de komende dagen overheen gaan allemaal op een rijtje liggen.

We klimmen verder, nog steeds door vrij saai productiebos en over brede bospaden. Af en toe zien we door de bomen heen uitzichten in de verte.

We pauzeren bij een schuilhut, mooie dingen zijn dat, ingericht om te slapen als je spullen bij je hebt zelfs. Zo wordt wildkamperen wel gemakkelijk. De hut ligt op 1100 m, hé, zo hoog zijn we nog niet geweest!

We klimmen verder naar de Petit Brezoard en vervolgens de echte Brezoard (1229 m) en verbreken het ene na het andere hoogterecord. Onze jassen gaan geregeld aan en weer uit: koud van de wind, heet van het klimmen, gaat het nu regenen?

Rond 5 uur bereiken we de schuilhut waar we willen kamperen. Mmm, het is een wintersportgeval dat helemaal afgesloten is. Voor het houthok vinden we gelukkig een beschut vlak plekje uit het zicht, dat gaat 'm worden.

Als de tent staat, wassen we ons provisorisch met koud water en een washandje, dat frist lekker op bij inmiddels 13 graden. 

Als we willen gaan eten, begint het te druppelen en vertrekken we naar het overdekte portiek van de skihut. Daar eten we net-niet-rillend boterhammen en verwarmen we de handen aan de koffiemokken. Het blijft regenen, dat wordt een sprintje naar de tent. Lekker de warme slaapzak in!

Zo gezegd zo gedaan, om 7 uur liggen we met dubbele lagen kleren in de slaapzak. Zak M&Ms erbij, e-readers aan, de avond kan niet meer kapot!