Refuge de Vallonbrun - Refuge du Plan du Lac

Maandag

18,7 km, 876 hoogtemeters, top 2475

Het avondeten was weer eens tartiflette. Ik had geluk: omdat ik opgegeven had vega te willen eten had ik er ipv spek groenten in zitten. De soep was lekker, net als de kaas en de cake. De zonsondergang is prachtig, met bergketens die allemaal langzaam verkleuren. We gaan al vroeg de tent in met pyjama aan en in de lakenzak + slaapzak, het werd fris vannacht.  Pjotr heeft redelijk geslapen, ik, wegens snotkop, matig.

De ochtendstond is stralend, één voor één worden de bergen en gletsjers in het licht gezet. Ik voel me beter dan de afgelopen dagen, Pjotr slechter, we zullen zien hoe dat gaat vandaag. We hebben de spullen al voor het ontbijt ingepakt en de tent zo goed mogelijk gedroogd met een doekje, tijdens het ontbijt droogt-ie goed verder met steeds meer zon erop. 

We zitten in de voorhoede vandaag, als we vertrekken hangen veel anderen nog rond bij de refuge. Het pad loopt kilometers lang hoog langs de heuvelrug, met een meter of 600 links onder ons het dal met stadjes erin, aan de overkant van het dal de weg naar en de grens met Italië, en rechts boven ons hoge weiden en pieken. Voor ons zien we indrukwekkende pieken met sneeuw en ijs. Echt een panoramawandeling en omdat-ie min of meer op dezelfde hoogte doorloopt makkelijk om te lopen.

We kruisen menig beekje dat haast heeft naar beneden te komen, de woestere exemplaren zijn voorzien van 'bruggen' bestaande uit 2 balken die dan ook nog lekker veren. Voor de lol, zullen we maar zeggen.

We pauzeren voor het eerst bij de (onbemande) Refuge du Cuchet, waar we ook water bij kunnen tanken. Er is bereik daar, dus Pjotr druppelt de foto's van gisteren geduldig naar de site. 

Ik geniet vandaag enorm van alle bloempjes en bijtjes om ons heen: het pad eist voor de verandering niet alle aandacht op dus ik kan volop om me heen kijken. Alle oude bekenden staan nog steeds mooi te wezen: knalgele boterbloemen en paardenbloemen, dieppaarse klaver en lupine, van die witte waar ik de naam van ben vergeten, blauwe klokjes, witte lantaarntje enz. Er komen echter nieuwe beauties bij: allerlei vetplantjes: dieprode die al 15 cm hoog staan, witjes die net als knopjes uit de grond komen,  ik zie er steeds meer.

Al die bloemen mogen zich verheugen in de belangstelling van allerlei vliegbeesten. Vandaag wemelt het, zoals wel vaker, van de vlinders in allerlei soorten en maten. Pjotr probeert ze te fotograferen maar ze luisteren niet zo goed naar hem als ik. Als er een hele horde vlinders bij elkaar zit, weet je wel hoe laat het is: daar ligt een drol. Die vinden ze blijkbaar onweerstaanbaar. Een foto van een drol met vlinders maakt Pjotr echter niet.

De laatste dagen horen we naast het gezoem van bijen ook het gechirp van sprinkhanen uit de weiden komen, dat klinkt extra zomers. Regelmatig springen ze voor me weg van het pad. We zien af en toe hagedisjes, die hebben we lang gemist, zelfs bij het meer van Genève ontbraken ze.

Na een km of 9 komt dan toch het moment dat er gewerkt moet worden: we moeten iets van 500 m omhoog. We maken er de traagste klim ooit van, heel rustig stapje voor stapje, en dat gaat wat mij betreft verrassend goed. We sukkelen door een dennenbos omhoog. Daar zitten ook die misselijke dazen weer: stilstaan wordt meteen gestraft met beten. Van die enorme mierenhoop willen we echter wel een foto, dan maar een beet erbij. 

We lunchen waar het bos zich even opent en wat vlakker is: midden in zo'n bloemenwei en met grandioos uitzicht op de besneeuwde bergen in de verte. We hebben een picknicklunch mee vanuit de refuge, je moet wat als je ver van de bewoonde wereld bent. Hij bestaat uit een lekkere salade, een homp brood met een homp kaas, een appel en een brownie, best oké voor een tientje.

Na de lunch is het nog 100m klimmen naar de 'volgende verdieping'. De beloning bestaat uit geweldig uitzicht op nieuwe gletsjers in de Vanoise. Na deze klim lopen we weer lang tijd op min of meer dezelfde hoogte door. We zitten steeds ruim boven de 2000 meter en er staat een fris windje. Blijft lastig: we lopen te zweten en dat windje koelt net wat teveel af, maar een trui erbij is weer net effe teveel.

Pjotr is er niet best aan toe: flinke keelpijn, verkouden, 50% van zijn normale energie, hij loopt echt af te zien. Hij compenseert z'n fysieke malheur met mentaal krachtwerk maar voor hem is deze dag erg zwaar.

We lopen verder op hoogte om een enorm ravijn/dal heen, richting hoge gruisheuvels waar alleen nog wat aarzelend gras bij groeit. Het ziet er desolaat uit die kant op.

We zien uit naar een pauze en vers water bij Refuge de Bellecombe, maar waar is die toch? We hebben al uren geen bordjes met tijdsaanduiding gezien en verwachten van elk boerderijtje langs de grindweg die we volgen dat dát 'm is. Niet dus. Als we 'm eindelijk bereiken blijkt dat het een toeristenkermis is daar, met een enorme, goedgevulde, parkeerplaats. En het is ook nog eens 300 m om & een stukje omhoog. Dat ziet Pjotr niet zitten,  dus we zijgen neer op een paar stenen bij het parkeerterrein, nemen nog een snoepje en een zuinig slokje water.

Onze refuge ligt 2 km = een half uurtje verderop, met nog 70 hoogtemeters. Dat stelt helemaal niks voor als je er op de bank over leest, maar voelt ver weg als je ziek, dorstig en moe bent. We voegen ons tussen de autotoeristen die ook allemaal dit pad lopen. Taai klimmetje, mooi meertje (Pjotr blijft de fut houden foto's te maken!), nog een bultje, en daar ligt de refuge, met weer prachtige nieuwe vergezichten. 

Ik heb hier een tentplek geregeld maar dat lijkt me niet ideaal voor Pjotr nu, zeker omdat we de tent pas heel laat, om half zeven, op mogen zetten. Anders is het geen bivouac. En Pjotr moet gewoon  meteen rust hebben. Er is nog een kamer beschikbaar die we met één andere persoon moeten delen (of die met ons, ha ha) , we kunnen een tent huren waar we meteen in kunnen (dat heet ook bivouac maar mag blijkbaar wel vóór half zeven). Dat zijn echter quecha's die vlak bij elkaar staan, geen idee hoe dat vanavond gaat klinken. Het wordt dus de kamer binnen.

Pjotr gaat douchen en duikt in bed, ik heb lekker de tijd voor dit verhaal.

Vanavond eten we buiten met de hele refuge, de zon schijnt lekker op het terras. Lekker eten: couscous met veel groenten. We duiken daarna weer vroeg in bed: uitrusten en beter worden.