Refuge du Plan du Lac - Refuge de L'Arpont

Dinsdag

13,6 km, 862 hoogtemeters, top 2575m

De nacht is niet top maar het gaat iets beter met Pjotr. We doen het kalm aan en stappen iets na achten naar buiten, waar een blauwe lucht ons wacht. De etappe van vandaag is niet al te lang, dus tijd genoeg. 

Amper vertrokken is er vóór ons al de nodige consternatie op het pad.  Een mevrouw die eruit ziet als iemand die Edelweiss zou kunnen vinden is dat net gelukt. Iedereen in de buurt trekt z'n telefoon om de schoonheden vast te leggen. 

We vervolgen een golvend pad door weiden, met uitzicht op rotspartijen en gletsjers.  We dalen af tot een dal waar twee gletsjerriviertjes samenkomen. Hun water is lichtblauwgroen, heel mooi.

We zien veel marmotten vandaag, ze hobbelen her en der door de weiden. Op een pauzeplekje spelen twee jonkies, in de gaten gehouden door hun moeder. Ze trekken zich weinig van ons aan. Het zijn eigenlijk best lelijke beesten: vormeloos en weinig elegant. Je hoort ze voortdurend hun alarmsignaal fluiten hier in de bergen. Er komt een hippiemevrouw voorbij in een fleurige flodderbroek. Inderdaad een Duitse, altijd lekker als stereotypen blijken te kloppen.

Na de pauze klimmen we verder richting de gletsjers die al sinds gisteren in beeld zijn. We komen er steeds dichter bij en ik kijk mijn ogen uit. Wat zijn die dingen machtig mooi. Overal komt smeltwater naar beneden, wat zorgt voor veel geruis en tig natte kruisingen. We houden de voeten droog door bruggetjes, stapstenen en mazzel. 

We lunchen in een bloemenweide met vol zicht op de gletsjers, het is een van de mooiste lunchplekken tot nu toe. We zitten er zo lekker dat we zelfs in slaap sukkelen.

Na de lunch komen we nog dichterbij, we lopen langs de voet van het gletsjergebied, door de natte zone waar het water dat naar beneden komt zich verzamelt. Boven de rotswand aan de andere kant zweeft een enorme roofvogel. Na de natte zone komen we in een groot puingebied, ontstaan doordat de gletsjers allemaal gruis en rotsblokken mee naar beneden nemen. Het is klauteren over losse stenen en grote gladgeschuurde rotsplaten. 

We zien de gletsjers en de enorme rotswanden daarnaast vanuit steeds andere invalshoeken, en kijken onze ogen uit. Ondanks het feit dat we, en zeker Pjotr, bepaald nog niet fit zijn, genieten we volop. 

De laatste kilometers naar de refuge lopen over een smal en rotsig pad hoog boven een diep ravijn. Het is goed opletten geblazen waar het pad loopt en hoe je voeten te zetten. Twee chamois (berggeiten) lopen fotogeniek te wezen, we hebben inmiddels wel genoeg familieleden van hen vastgelegd. De helling is flink steil,  waar de refuge ligt blijft verborgen tot we er nog maar een paar honderd meter vandaan zijn. De refuge is nieuw en ligt op een prachtige plek. Wij hebben gekozen voor bivakkeren hier. De mooiste plekjes zijn al bezet, we zijn al blij dat we nog een enigszins vlak plekje kunnen vinden. De refuge ligt op 2300 meter hoogte, net als die van gisteren.  We zijn de hele dag niet onder de 2000m geweest, het zijn echt de hoge Alpen hier.

Het schuurt bij deze refuge: de tent mag pas om 19 uur opgezet worden (dan begint het eten? Nou vooruit, om 18.50 dan), een douchemunt kost €4,50 'om de planeet te redden', en wij krijgen ons eten niet in het panoramarestaurant maar in de zelfkookkeuken. 

We pitchen het grondvlak van de tent alvast (dat mag wel) en leggen er vervolgens alles al slaapklaar in, om 18.50 hoeven alleen de stokken nog omhoog en de scheerlijnen vastgezet te worden. We douchen recalcitrant, en om de planeet te redden natuurlijk, samen met één douchemunt.

Er is hier zowaar een beetje bereik, kunnen we even een teken van leven afgeven. We doen ons best foto's (bij het verhaal van gisteren ook nog) te plaatsen, de eerste lukt nu net.

Over een uurtje lekker eten en dan vroeg onder de wol. Pjotr zit te rillen van de kou (terwijl het echt niet koud is), die is nog lang niet fit.