Refuge de L'Arpont - Termignon

Woensdag

8,3 km, 1018m gedaald, top 2314

We hebben allebei redelijk geslapen in de kuil waar onze tent stond. Pjotr is echter alleen maar zieker geworden. Hij heeft veel last van zijn keel, is koortsig en heeft totaal geen energie. En we hebben 17 pittige kilometers voor de boeg vandaag, ik hou m'n hart vast. Na een eigen ontbijtje zijn we al om kwart voor acht op pad. De picknick die L'Arpont verstrekt is in lijn met de andere diensten: gevalletje jammer, zie de foto.

Zoals gewoonlijk is het stralend weer, ongelooflijk wel, zoveel mazzel als we daar mee hebben. We vervolgen de afdaling langs de flanken van het ravijn van de Doron, over een stenig pad dat regelmatig stroompjes kruist die op weg zijn naar die Doron. Beneden zien we het dal met dorpjes liggen, in beeld maar toch zo ver weg.

Pjotr sleept zich voort, genieten lukt hem niet meer en zelfs foto's maken wordt een opgave. Ik maak me ernstig zorgen, hoe moet dat als we straks flink omhoog moeten? We worden door iedereen ingehaald, nog zo'n slecht teken.

Als we een uurtje onderweg zijn komen we bij een richtingwijzer die linksaf, richting het dal 'Termignon' aangeeft. Ik heb dat in het boekje ook zien noemen maar er toen niet op gelet.  We pakken Osmand erbij en zien dat Termignon inderdaad in het dal ligt. We zijn er gauw uit: laten we deze nooduitgang maar nemen. We zoeken beneden wel accomodatie, hierboven hebben we geen bereik. Daarmee missen we een stuk van de GR5 in de hoge Vanoise. Heel jammer, maar niet te doen in deze toestand. 

Terwijl we hier mee bezig zijn arriveert er een groep van een stuk of 10 mensen bij dezelfde richtingwijzer. De groep bestaat uit moeders, oma's en een stuk of 4 kinderen van een jaar of 10. Ze zijn in de war: hun refuge staat niet op de paal. Ze hebben geen kaart en geen bereik en daarom geen idee waar ze zijn en heen moeten. Ik laat hen op Osmand zien waar hun refuge ligt, en welke richting ze dan dus aan moeten houden. Opluchting en dank. En succes gewenst, hun refuge ligt nog een pittig stukje verder dan degene waar wij nu niet meer heen gaan.

Linksaf dus, naar beneden. Meer dan 1000m naar beneden, dus een pittige afdaling. We pauzeren bij een ingestort hutje, daar is het net vlak genoeg voor de stoeltjes. We hebben er bereik en zoeken een hotel uit, die blijken er gelukkig te zijn in Termignon. De keuze valt op l'Outa, ik bel om om een kamer en een vroege checkin te vragen, Pjotr moet rap plat. Ik word supervriendelijk te woord gestaan, de kamer is voor ons beschikbaar.

We dalen verder en bereiken de boomgrens weer eens, lekker om door een geurig naaldbos te lopen. Het warmt steeds verder op naarmate we lager komen, en we zien allerlei sprinkhanen voor ons wegschieten en weer eens een hagedisje.

Onderaan passeren we zowaar de brievenbus van de refuge, die staat daar heel vreemd in het niets. Nog een klein stukje asfalt en dan is daar het dorp en al snel ook het hotel. We worden rap naar onze kamer gebracht. Die is ruim en fris, heel fijn. Pjotr gaat douchen en crasht dan in bed, hij valt zelfs in slaap. 

Ik haal de rugzakken leeg en doe een wasje en ga dan maar eens inchecken.  De hotelmevrouw is superlief, ze maakt een honingcitroendrank voor Pjotr's keel.

En zo zitten we dan weer in een hotel Tour de France te kijken, ze rijden hier vlakbij vandaag. Pjotr kan z'n ogen amper open houden, wat ben ik blij dat we 'linksaf' zijn gegaan daarboven. Morgen is een heel simpele etappe: door het dal een km of 15 verderop naar de B&B waar we overmorgen al een rustdag gepland hadden staan.

Omdat we toch beginnen te twijfelen of het geen covid is vraag ik om een test, die hebben ze gelukkig liggen. De test is negatief, dus dat is alvast een zorg minder.