Le plan de la Lai - La Balme Tarentaise

Woensdag

12,7 km, 1003 hoogtemeters,  top 2465

We hebben heerlijk geslapen in de tent en na een prima ontbijt - met een eitje - gaan we om 8 uur op pad. De kam die we gisteren over zijn gegaan ligt nu deels in de wolken, goede beslissing dus, gisteren.

De eerste kilometers gaan over grindweg door weiden, natuurlijk weer met prachtige uitzichten. Het wemelt er van de steeklustige vliegbeesten, die lusten ons gelukkig niet meer nadat we ons met DEET ingesmeerd hebben. Na het nemen van de eerste col ligt het Lac de Roselend blauwgroen mooi te wezen in de diepte. Het is makkelijk lopen, en Pjotr denkt al vast vooruit naar Nice, waar hij de ultieme loopschoenen, de Altra Olympus, hoopt te kunnen kopen.

Tot onze verbazing is het pad net gemaaid, wat een service! Verderop halen we de maaiers in, stoere mannen met dito handmaaiers, even wordt de geur van versgemaaid groen verdrongen door die van benzinedamp.

Op een vlak stukje weg klappen we de stoeltjes uit voor de appeltjespauze. Ze blijven bekijks hebben, en veel mensen maken er opmerkingen over: 'dat is comfortabel', 'maar je moet ze wel dragen' etc. We zien veel andere lopers vandaag, om te beginnen iedereen uit de refuge waar we sliepen, maar ook een kwartet engelse hikers, een man met kind en de nodige tegenliggers. Tijdens de eerste pauze hebben we even internetbereik: het lukt om het verslag van gisteren te posten, voor foto's is het signaal nog te zwak.

We dalen verder af een dal met boerderijen in. Het pad loopt dwars door een wei met een flinke kudde koeien die zich grotendeels op of bij dat pad ophouden. We lopen er zo rustig mogelijk doorheen en ze storen zich niet aan ons. Het pad daalt verder richting een helling waar de nodige stroompjes vanaf komen, we kruisen er heel wat vandaag.

Dan begint de klim, van 1700m naar de col de Bresson op 2469m.

Het eerste stuk gaat via een stenig pad  langs, door en over bergstroompjes steil omhoog. Het is prachtig, er bloeien veel bloemen en het groen staat hoog. Om er iets van te zien moet je wel even stilstaan, elke stap die we zetten vraagt aandacht.

Bij de laatste oversteek van een riviertje halen we natte voeten: die was net even te breed en te diep. We zitten er niet mee. Plotseling zitten we op een brede grindweg die dus doodliep op dat riviertje en het woeste pad aan de overkant ervan. Apart...

We volgen de grindweg even, al snel gaat het pad daar weer vanaf om steil omhoog door weiden vol stenen omhoog te slingeren. In 2 km moeten we nog 400 m klimmen door die woestenij. 

We vinden een vlak plekje waar we de stoeltjes neer kunnen zetten en gaan eerst maar eens lunchen. We hebben ook weer iets van bereik, terwijl ik de boterhammen smeer, druppelt Pjotr de foto's van gisteren naar de site. Verder dan 8 stuks komt hij niet.

Verkwikt vervolgen we de klim. Het is klauteren geblazen over de keien en we vragen ons voortdurend af waar we heen gaan. We kunnen het pad niet zien lopen, elke 5 meter is het de vraag 'waarheen dan', en elke keer doemt er dan toch weer een nieuw stukje pad op. Boven ons zien we vooral een rotsenchaos, waar is die top dan? Het is pittig klauteren tussen de enorme rotsen door en bijzonder om steeds dichter bij de hoge rotspunten bovenin te komen. Pjotr fotografeert weer heel wat af.

Zoals altijd bereiken we uiteindelijk toch de top, waar we iedereen die ons passeerde tijdens de lunch ook weer terugvinden. 

De afdaling is minder rotsig dan de klim, maar nog steeds opletten geblazen. Ook aan deze kant van de Col is het prachtig, met nog meer bloemen en ook weer een klaterend riviertje. Vanaf de top naar refuge de Balme is het een uur lopen zeggen de borden. Dat is best raar, want die ligt volgens ons nog 5 km verderop, en dat haal je nooit in een uur in dit terrein. Toch bereiken we die refuge na een uur. Raar, wij hebben geboekt in de refuge de Balme Tarantaise die nog 3 km verderop ligt volgens Locus. Claire en JP zijn er al en die zeggen dat er verderop echt niet nog een refuge ligt. Ik check of dit dan Balme Tarantaise is? Ja, zegt de gardien. Het ding op Locus bestaat niet, foutje bedankt... Plotseling zit de loopdag erop, dat  betekent wel dat we er morgen een paar kilometer bij krijgen, maar dat moet kunnen.

Ik blijk dus wel geboekt te hebben bij deze refuge. Onze boeking omzetten naar kamperen kan, maar we blijven betalen voor een bed. De dortoirs blijken prettig klein: als we voor een bed gaan komen we in een 4-persoons kamer terecht, samen met Claire en JP, dat is dus prima. 

Voor het eerst mogen de rugzakken niet mee de kamer op, je moet eruit halen wat je nodig hebt en 'm in de hal laten staan. Oké, dan doen we dat. We sluiten aan in de rij voor de warme douche en zijn even na vieren al helemaal opgefrist. Het is best koud buiten, er staat een harde wind, dus we trekken ons binnen terug. Geen bereik hier, maar wel genoeg oplaadpunten, dat is mooi, kunnen we alles bijladen.

Bij het avondeten zijn we bij Duits stel neergezet. De man zit me indringend te bestuderen en stelt dan de vraag: zijn jullie die Nederlanders die van Nederland naar Rome lopen? Met stoeltjes? Ze hebben over ons gehoord van andere Duitsers (welke snappen we niet goed). Dat is wel apart... Duits praten gaat een stuk makkelijker dan Frans, dus het wordt een genoeglijke maaltijd. Voor 9 uur liggen we in bed, opladen voor een nieuwe dag.

Zoals je merkt komen de verhalen en foto's onregelmatig door: we hebben vaak geen of zwak bereik.