Le Pontet - Plan de la Lai

Maandag 

19,2 km 1437 hoogtemeters,  top 2519

Tijdens het avondeten begint het te regenen, even gaat het flink tekeer. We duiken vroeg de tent in. Er komt een kwartet Fransen aan die hun tenten nog op moeten zetten. Dat gaat gepaard met onbegrijpelijk veel conversatie, er wordt continue gekwekt en gechiecheld door de twee levendige jongedames. Ze gaan daarmee door tot een uur of 11, ver na 'hikers midnight' (9 uur) dus. Morgen nemen we afscheid van al die TMBers en zal de rust wel wederkeren.

Tegen de ochtend regent het nog een tijdje maar als we rond half zeven opstaan is het gelukkig droog. We ontbijten met eigen muesli en drinken campingkoffie. We missen een lepel en gaan ervan uit dat de camping wel een theelepel kan missen.

Rond acht uur voegen we in in de wandelfile richting de col du Bonhomme. De TMB is blijkbaar echt razend populair, ook bij Amerikanen en Engelsen, die lijken bijna de helft van de meute uit te maken. We hebben maar 2 Nederlandse jongens kunnen spotten.

Naar de col du Bonhomme (2430m) is het ruim 1300 meter klimmen. De route loopt eerst door bos langs een bruisende bergrivier, met als extraatje een kolkende gorge halverwege. Als ik ooit reïncarneer, dan graag als bergrivier! De steenslagweg loopt verder door alpenweiden. We stijgen niet te steil maar wel gestaag, op deze manier kunnen we het klimmen lang volhouden. En we zien eindelijk een marmot! We horen ze al dagen fluiten, nu laat er zich eindelijk eentje zien: een dikke met gevlekte vacht.

We worden gepasseerd door een Amerikaan die onze Zpacks spot, hij heeft er zelf ook een. We lopen een eind samen op, hij (Kelly) doet de TMB met z'n vrouw en een vriendin, maar die slaan een dagje over vandaag. Als wij pauzeren (luxe pauzeplekken hier, zelfs met wc's!) loopt hij door. 

We zijn erg tevreden over hoe we naar boven gaan vandaag, een heel verschil met gisteren. Het is een stuk frisser, dat helpt vast ook.

Ik maak me wel wat zorgen over het weer: er worden buien voorspeld, we zien ook wolken, en de route gaat verderop over een heel hoge bergkam. We bespreken de opties: toch maar in de refuge de Bonhomme blijven? Daar komen wat plaatsen vrij doordat Kelly's gezelschap er niet is. We spreken af in die refuge te beslissen. 

We klimmen verder. De weg wordt een pad, het pad een klauterpad. Op de Col de Bonhomme pauzeren we even en doen we onze regenjassen aan, het waait flink koud. Van de Col naar de Refuge is nog 45 min. klauteren en klimmen over wat onduidelijke paadjes, de truc is te kijken waar je voorgangers zo'n beetje lopen. Geologisch is hier iets spannends gebeurt: er zijn scherpe scheidslijnen tussen schist en graniet.

In de refuge de Bonhomme schuiven we aan bij Kelly. We zitten amper of buiten barst een hevige bui los. Picknickende TMB-ers verdringen zich onder het afdak. We besluiten in dit weer niet die kam over te gaan en ik regel bedden in de slaapzaal, eten en douches. Of die warm zijn valt te bezien: ze werken op zonne-energie. We trakteren onszelf op een warme lunch: Pjotr een prima carbonara en ik een omelet. Pjotr en Kelly hebben een uitgebreide gear-talk, elk onderdeel van de uitrusting komt voorbij. Beetje vreemd om twee kerels de kwaliteit van een sokkenmerk te horen bezingen.

Als Kelly hoort dat Pjotr de bezongen sokken naar huis heeft gestuurd omdat ze niet passen in z'n nieuwe schoenen, biedt hij een paar sokken aan. Die accepteert Pjotr graag, zijn roze chaussetjes zien er wel schattig uit, ze zitten niet zo geweldig. Kelly's sokken zitten veel beter, vooral bergaf geven ze veel meer grip en loopt Pjotr me er nu uit, thanks Kelly!

Ondertussen is het buiten helemaal opgeklaard. De zon schijnt en de wolken staan in standje niks aan de hand. De boodschappenhelikopter vliegt af en aan, die verwacht blijkbaar ook geen slecht weer. Het is half twee en het vooruitzicht de hele middag en nacht door te moeten brengen in deze drukke refuge als het niet echt moet, is weinig aantrekkelijk. Ofwel: ik annuleer het zojuist georganiseerde verblijf en we vertrekken alsnog. 

We hebben al andere lopers als miertjes over de kam zien lopen, spannend om dat nu zelf te doen. De zon schijnt en er is weinig wind, dat helpt. Het pad is prima en objectief gezien niet gevaarlijk. We lopen goed steady en zijn net niet bang, er stroomt wel wat meer adrenaline door de aderen dan gewoonlijk. Het uitzicht is alle kanten op letterlijk en figuurlijk adembenemend. De kam is hoog, rond de 2500m, en als we de hoogste topjes meegenomen hadden, hadden we een hoogstepunt gehaald, maar het paadje naar dat hoogste topje was ons iets te avontuurlijk. Pjotr maakt allemaal spannende foto's, geniet ervan!

Na de kam is het nog een kilometer of 4 afdalen door de weilanden naar de refuge. We zitten vol met indrukken en vinden elkaar best wel stoer na de vlot verlopen klim én de adembenemende kamwandeling.

Bij de refuge worden we vriendelijk ontvangen en kunnen we gratis kamperen ipv in een slaapzaal te slapen. Het is een primitieve plek: geen warm water, geen internet, minimale stroom zodat bv telefoons niet opgeladen kunnen worden.

Bij het eten treffen we tot wederzijds genoegen De Fransen weer! Ze krijgen namen: Claire en Jean-Paul, en willen de onze onderhand ook wel eens weten. Het eten is heerlijk: linzensoep met kaas, polenta met worst (voor mij omelet en groententaart) en pannacotta met myrtilles. En om 8 uur gaat zowaar het licht even aan. Voor ons gaat het licht gauw genoeg uit: lekker slapen in de tent met alleen een riviertje al achtergrondgeruis.