Refuge de Balme Tarentaise - Camping Les Lanchettes

Woensdag

23,7 km, 843 hoogtemeters, top 2007 meter 

Om half zeven staan we op, na wat gelukkig voorlopig de laatste nacht in een slaapzaal zal zijn. Komende weken gaan we veel kamperen, dat slaapt meestal veel beter dan een gedeelde slaapzaal/kamer.

We ontbijten en beginnen al rond half acht aan de lange afdaling naar de vallei van de Isère. Het is nog fris en we trekken een extra laagje aan. Dat kan uit zodra we in de zon terecht komen. Het uitzicht is prachtig: achter en naast ons hoge rotskammen, en diep voor ons het dal van de Isére met allemaal dorpjes.

We lopen makkelijk naar beneden, tot de GR5 bedenkt dat het leuker is om kleine paadjes te volgen. Die worden echter ook gebruikt door koeien en riviertjes, wat betekent dat het pad soms enkel uit strontmodder bestaat. Op één van die plekken slipt Pjotr van een steen en vol met een voet in de stinkende viezigheid. Even verderop spoelt hij schoen en sok uit in een ijskoud riviertje, die stank willen we liever niet meenemen.

Er zijn nogal veel kleine paadjes, en ergens kiezen we een verkeerde, want de GR5 paaltjes zijn dun gezaaid hier. We lopen ons vast in de modder: het is hier venig en nat. Pjotr pakt de kaart erbij op Osmand en ziet dat het bedoelde pad een stukje hoger ligt. We ploeteren ons met inmiddels natte voeten omhoog naar dat pad. Van daaruit kunnen we weer goed verder, begeleid door nu wel een overmaat aan richtingwijzers.

In Valezan pauzeren we voor het eerst, dan hebben we er al ruim 8 km op zitten. De Duitsers van gisteravond halen ons in en proberen de veelbesproken stoeltjes. 

We dalen verder af, door Bellentre, onder de grote weg door (Bourg st Maurice - Albertville) en over de Isère heen, richting Landry. We picknicken aan de snelstromende Isère. Die stroomt langs op ongeveer 700m hoogte, dit is tot vlakbij Nice het laagste punt van de route. Gelukkig maar, hoger is frisser!

In Landry begint de laatste, lange, klim van vandaag. Het gaat steil omhoog over een bospad. Ik heb er grote moeite mee. Het is heet, ik heb dorst maar hoe ik ook drink, het helpt niet. Ik worstel me omhoog, terwijl Pjotr mijn geploeter geduldig aanziet en fotografeert. Ik heb nog niet vaak zo zwaar gehad als op deze helling. Maar ook aan deze klim komt een eind. In Peisey is een waterbassin bij een kapelletje waar ik mijn hoofd in kan koelen en mijn waterfles kan vullen. 

Tot onze verbazing zitten daar ook Claire en JP, die vanochtend uren eerder weg waren dan wij. Ook zij zijn verdwaald in de modder, het heeft hen een uur gekost daar weer uit te komen. Claire heeft bijna een zonnesteek opgelopen en een tijdje in de koelcel van een winkel gezeten om bij te komen. Het troost me wel: ik ben blijkbaar niet de enige die last heeft van de hitte.

We lopen verder naar de plaatselijke Sherpa voor wat boodschappen, die is helaas op woensdag gesloten. En anders ook pas om 16.30 open. We vinden een terras voor cola en zien daar nog 2 jongedames die de GR5 lopen, ook zij zitten bij te komen van de hitte.

Nog 3 kilometer, en nog een kleine 200m klimmen. De cola heeft gewerkt: ik heb weer een beetje puf en kan het staartje weer aan. Rond half vijf bereiken we camping Les Lanchettes. Ik heb er gereserveerd en we worden vriendelijk ontvangen. We krijgen een mooi plekje, te laat zien we dat er een lamp vlakbij staat. Nou ja, we zien wel vannacht. Het is hier lekker rustig,  100m verderop ruist een rivier, het sanitair ziet er pico bello uit (ingericht op winterkamperen) en het koelt goed af vannacht, aan de meeste voorwaarden om goed te kunnen slapen wordt voldaan.

We zetten de tent op en eten de kersen die we bij het verlaten van Peisey gekocht hebben bij een kraampje, yes, vitamines! 

Morgen gaan we door naar Tignes waar we onszelf op een hotel trakteren!