Corny-sur-Moselle - Hotel de la Côte

23,7 km, 425 hoogtemeters, top 352

Zoals verwacht werd het een stille nacht op de camping. Regelmatig kedengedengde er een trein voorbij aan de andere kant van de Moezel, maar dat  stoorde niet. Voor het eerst was de nacht niet koud: we konden onder ipv in de slaapzak slapen. Ontbijten om half 8 kan al in de korte broek.

We ontbijten met met noten verrijkte muesli en als het ff kan yoghurt (hangt van de boodschappenmogelijkheden af) en anders gaat er poedermelk en water bij. Handig spul, poedermelk, 100 gram poedermelk en 900 ml water is een liter melk. 

Als Pjotr zijn voeten op een paar plaatsen getaped heeft kunnen we op pad. Hij gaat zijn pelgrimschap nog meer cachet geven door blootsvoets in zijn sandalen te lopen. 

We lopen vandaag bijna de hele dag een eigen route: de GR5 slingert op en neer door heuvels zonder accomodatie, wij snijden af naar het eerstvolgende hotel.

We zijn de camping nog maar net af als we op een omleiding stuiten. Bijna altijd kun je daar als voetganger wel door, maar in dit geval zijn de graafmachines te groot en de gegraven gaten te diep om te negeren.

Dan maar een trapje af naar een andere weg. Mmm, dat is ook afgesloten wegens 'danger'. Maar om dat hekje kunnen we wel heen. Beneden staat een wat sluitender hek. De rugzakken moeten af zodat we ons door de relingen van het trap heen kunnen wurmen. Mooi wel een paar honderd meter stofweg afgesneden 😀.

Onze route loopt kilometers lang over een door groen omzoomd pad langs een oud stuk gekanaliseerde Moezel. Dan slingeren we door een paar knusse dorpjes heen, waar van alles in bloei staat en overal water doorheen gorgelt. De dorpjes hebben een veel zuidelijker 'feel' dan je hier al zou verwachten.

Terug naar het Moezel weer, voor nog een aantal kilometers oeverwandelen. Pas na 9 km pauzeren we voor het eerst, bij een sluis en een infobord dat laat zien dat je van Luxemburg naar de Middellandse Zee kunt fietsen langs rivieren en kanalen. Lekker makkelijk dus, en saai op den duur lijkt me.

Na de sluis volgt een stuk zandweg, in de verte zien we veel vrachtautoactiviteit, daar wordt zand opgehaald. Gelukkig hebben ze daar de weg nat gehouden dus als we gepasseerd worden door zo'n bakbeest stuift het niet.

Bij Vandières gaan we weg van de Moezel, het dorpje door en vervolgens de berg op via een zandweg die zo kapotgereden is dat er alleen nog voetgangers over mogen. Mooi zo. We klimmen met gemak naar boven, waar we in het dorpje Norroy willen picknicken.

Er hangt een vreemd sfeertje in Norroy: de huizen zien er uit als forten en het centrale plein is een kale asfaltvlakte bewaakt door XL camera's. We vinden een aardig picknickplekje onder een boompje en klappen daar onze stoeltjes uit: geen bankje te bekennen hier.

Het volgende dorpje passeren we via een pad langs een snelstromend kanaaltje dat achter grote (moes)tuinen langsloopt. De huizen die daarbij horen liggen aan de drukke doorgaande weg, die vermijden we zo mooi. 

De laatste kilometers naar het hotel gaan bergop over een zandweg. We hebben lol in het klimmen en zetten er flink de pas in. De omgeving is onwaarschijnlijk groen en de lucht al net zo blauw: het is weer een stralende dag. We zien de eerste klaprozen in bloei en horen koekoeken en een zwarte roodstaart. We smeren zonnebrand tegen de felle zon maar uit de zon in de wind is het fris.

Nog voor half vier bereiken we ons hotel, dat op een kruispunt in de middle of nowhere, maar wel aan de GR5, ligt. Er zijn veel wandelaars, zegt de patron, mogelijk dat we die vanavond in het restaurant nog tegenkomen.

De etappe van vandaag was zo'n beetje een standaardetappe (24 km met 500 hoogtemeters). Een paar weken geleden voelde dat nog als een hele klus, nu, terwijl we veel voorraad meeslepen, als een eitje. Het gaat dus goed met onze conditie, en dat we nu allebei pijnvrij lopen helpt zeker ook.