Ceillac - Maljasset

Zaterdag

13,2 km, 1093 hoogtemeters, daling 804, top 2699 meter 

Het relaxte cafeetje waar ik gereserveerd had voor het eten bleek 's avonds getransformeerd in een serieus restaurant. We eten er lekker maar ook wat kleine 'serieus restaurant' porties. De afsluitende notentaart zorgt gelukkig voor de nodige vulling. Als we terugkomen op de camping is de bivakplek ook aardig gevuld geraakt.

De nacht is stil en donker en we slapen lekker. Rond half negen gaan we op pad. Het is licht bewolkt, dat zijn we niet gewend.  Zoals bijna elke dag in de Alpen beginnen we met een stevige klim door een bos. Ik vind een zo te zien pas verloren pet, even verderop kunnen we die herenigen met de dankbare eigenaresse.

We bereiken een mooie rivier die we een eind naar boven volgen, ruisseau de la Pisse heet-ie, dat is wel een beetje sneu. Na nog een hobbeltje bereiken we Lac Miroir. Een gewilde wandelbestemming blijkbaar, het is er druk met dagjesmensen. Het meer ligt er ook prachtig, en doet wat zijn naam belooft: spiegelen. Er vallen wat spetjes, dat is lang geleden! 

We klimmen verder naar het volgende meer, verrassend genoeg via een skigebied, dus veel gruiswegen. Het tweede meer is weer heel anders: geen begroeiing en een stenige oever en prachtig lichtblauwgroen van kleur. Ook hier plenty wandelaars van 3 tot 83 jaar en ook hier wat pesterige regendruppels. Het zet echter niet door en we genieten van een lange luie picknick.

Nog 300 m klimmen tot de top van de Col de Girardin. Nu we de Iseran gemist hebben, is dit met 2699m de hoogste GR5 berg die we overgaan. We krijgen 'm niet kado, de laatste 200m klimmen gaat via een eindeloze gruishelling met vage paadjes. Natuurlijk komen we boven, waar we een hoogstepunt selfie maken. Heel even overwegen we door te klimmen: de bergkam gaat nog hoger, dan zouden we net zo hoog als de Iseran (2770) kunnen komen. Daar hebben we echter niet genoeg puf voor.

En dan naar beneden.  Het eerste stuk vanaf de col is een kruimelig zigzagpad tegen een loeisteile helling. Niet fijn, en gelukkig niet al te lang. We kunnen even bijkomen op een wat vlakker stuk met een vriendelijk graspad, daar pauzeren we even bij een natuurlijk rotstuintje. Pjotr onderzoekt hoe dicht je bij een marmot kunt komen, dat blijkt een meter of 2 te zijn. En dan nog is er geen aardige foto van te maken.

We verlaten de grazige vallei via een klautergat dat wel op een afvoer lijkt, en dat ons aflevert op de volgende gruishelling, waar het pad snel genoeg weer beter wordt.

We bereiken het bordje met de afslag naar Maljasset. 1,5 km, 1 uur 15 staat erop. Dat belooft niet veel goeds, en ook Paddy waarschuwt voor deze afdaling in zijn boekje. En terecht, dit is zo'n beetje de ellendigste afdaling die we tot nu toe gehad hebben. Op een eindeloze helling zoeken we onze weg door gruis, stenen en los zand. Het gaat maar door, wat kan anderhalve kilometer lang zijn. Voetje voor voetje schuifelen we naar beneden. Het pad blijft zo slecht tot letterlijk de voordeur van de refuge. Daar stappen we opgelucht op het asfalt. We spreken later mensen die de alternatieve route via La Barge hebben gelopen, die is wat langer maar minder steil/eng.

We hebben bedden in de slaapzaal gereserveerd maar daar hebben we helemaal geen zin in. Bivak kan ook: bij de rivier, helaas nog 500m verderop. Daar vinden we wel een mooi plekje, met heel veel mieren, maar die houden we wel buiten. We wassen ons in de verfrissende rivier, scheelt ook weer douchegedoe bij de refuge, waar we zometeen wel gaan eten.

Het was een zeer pittig dagje vandaag, al zou je dat niet zeggen als je de kilometers ziet. Morgen hebben we maar een klein stukje te lopen, kunnen we een beetje bijkomen van vandaag.