Beuil - Saint-Sauveur-sur-Tinée

Zondag

20,8 km, 712 hoogtemeters, top 1687 meter, daling 1609 meter 

Tegen zevenen staan we op, tijd om deze camping achter ons te laten. Na alle rust in de bergen is het wennen aan buren die niet om half tien naar bed gaan.

In Beuil, dat een verrassend mooi dorpje blijkt te zijn, drinken we een snelle espresso, en haal ik bij de door Michel aan bevolen bakker brood en kleine quichejes Lorraine. We doorkruisen het dorpje via steile kruip-door-sluip-door-straatjes en vinden het pad naar de col de Couillole (1668). Het blijkt de GR52 te zijn, die via de Vallee de Merveilles doorgaat naar Menton, veel GR5 lopers stappen in St Dalmas over op de GR52. Wij niet, dat betekent namelijk nog meer heel hoge bergen en volle refuges. 

De klim, of eigenlijk de wandeling naar de Couillole is heerlijk: rustig stijgend over een zacht bospad door een koel bos. Boven gaan we wat drinken bij auberge Quintessens. Veel kapsones daar. Cola hebben ze niet, wel 'artisanale' ijsthee en limonade à 4 euro per glas. Ik kies voor de limonade. Die heeft als smaak 'nature', het is dus gewoon suikerwater met prik. 

Door naar Roubion, dat volgens Michel van de gite een mooi dorpje zou moeten zijn. Het is even zoeken naar het pad, er staat een hek bij de ingang omdat de eerste meter is weggespoeld. Een andere route is er echter niet, dus we schuifelen toch maar het grind in daar. Even later verschijnen er GR-tekens, goed gegokt en ge-gpst dus.

Het pad is overwegend goed te belopen en zo dalen we, met mooi uitzicht op het dal en de bergen verderop, kalmpjes af naar Roubion. Aan het eind van het pad staan allemaal vrolijke 'kunstwerkjes, ze maken er wat van hier.

Roubion is inderdaad een snoepje van een dorp, met mooie stenen huizen en kleine steile straatjes, veelal voorzien van trappen.  Er loopt één heel smal straatje voor gemotoriseerd verkeer doorheen, daar kun je maar beter niemand tegen komen. We lunchen er in het kerkportaal waar een fijne bank staat en schaduw is, het is warm vandaag.

Veel plaatsjes hier hebben een naam die met Ro of Rou begint, dat verwijst naar rode (rouge) rotsen hier in de omgeving.

Na de lunch gaan we verder richting Roure, we zitten dan weer op de reguliere GR5, en niet meer op de deviation die we zagen (omdat de gite in Longon dicht is). Aan het begin van het pad staat een waarschuwing dat het niet geschikt is voor mensen met hoogtevrees en voor kinderen. Oké.....? 

Het eerste stuk van het pad, tot beneden bij de weg, is goed te doen, we kunnen de waarschuwing niet goed plaatsen. Als we de rivier over zijn en weer bergop gaan is het echter ernstig uit met de pret. Het pad is steil, brokkelig, langs diepe afgronden, en gaat 50 m omhoog en dan weer 25 omlaag, vandaar al die hoogtemeters. Soms moeten we de handen erbij gebruiken, dat komt niet vaak voor. Het is inmiddels ook goed heet en we lopen regelmatig vol in de zon, die hitte is een nieuwe variabele.  Pjotr vindt de omgeving nog wel mooi, mij kan die op dit moment gestolen worden. 

Tijdens een pauze zien we dat we ook over de weg naar ons eindpunt hadden kunnen lopen, dat was veel korter en eenvoudiger geweest. Gemiste kans en een les voor de komende dagen. We ploeteren verder omhoog, bij een riviertje zou de top moeten liggen. Dat riviertje blijkt een kunstig aangelegd kanaaltje te zijn, dat van een afgrond gescheiden wordt door een betonnen muurtje van zo'n 40cm breed. Dat muurtje is tegelijk ook het pad.  Nu begrijpen we die hoogtevrees waarschuwing.

Hoe diep de afgrond is hebben we allebei niet vast durven stellen. Ik had alleen oog voor mijn voeten, waardoor ik de uitstekende rots boven het kanaaltje niet zag en daar tegenaan liep. Dat kon ik Pjotr dan besparen.

Pjotr vond dit een mooie plek voor het filmpje van de dag, ik NIET. We brengen de balanceeract tot een goed einde en klimmen nog een stukje door. En dan verandert het pad en is het plotseling prima te belopen tot Roure. Ik ben blij dat we daar zijn, heb zin in cola. Het is best een aardig dorp maar op een gesloten auberge na, is er helemaal niets te doen. Weer geen cola dus. We drinken water bij een waterbekken. Daar stroomt eau non controleé, we vermoeden dat dat minder gevaarlijk is dan eau non potable. Wij hebben onze flessen gevuld bij een bekken bij het sportveld waar helemaal geen bordje bij hing, komt vast goed.

Nog een flinke afdaling te gaan van Roure naar St. Sauveur sur Tinee, iets van 600m omlaag in een km of 4. Ook hier een waarschuwing aan het begin van het pad: lastig lopen door weersinvloeden. Tot mijn grote opluchting is dit een eenvoudige afdaling: niet te steil en bijna overal een prima pad, alleen het laatste stuk wordt wat steniger.

Tegen vijven bereiken we het dorp. Ik bel onze host en die wijst waar ons appartement is. We vinden het, ziet er prima uit, alleen jammer van dat stapelbed... Ik ontdek dat er bar weinig horeca is hier, en dat alles dicht lijkt te gaan om 6 uur, neeeeee. Er lijkt één hotel/restaurant te zijn, dat met twee verschillende namen op internet staat en waar de telefoon niet opgenomen wordt. Als we daar niet terecht kunnen moet ik voor 6 uur eten afhalen bij een andere tent. Pizza bestellen lijkt hier niet eens te kunnen. Ik de deur uit om te kijken of ik kan reserveren bij het hotel: yep, dat kan, opgelost. Pjotr doet ondertussen een wasje. 

Nu nog bedenken hoe we aan lunchspullen voor morgen komen, de Proxy hier is dicht op maandag, en de bakker leek opgedoekt.

Inmiddels gegeten, weinig inspirerend, maar veel beter dit dan niets. Morgen is er weer een dag, met in het eerste dorp dat we aandoen gelegenheid tot revitaillering. En: morgen is de 100e dag dat we onderweg zijn!