De langste dag

Mali Losinj - Chioggia, 30 km.

Om 5.55u gaat de wekker en binnen het uur zitten we op de fiets om de boot naar Venetië te halen. Een rommeltje, met inchecken op de kade. De fietsen worden vlot ingeladen gelukkig, en we weten de meeste bagage aan boord te smokkelen voor de koffermeute instapt en onze 16 stuks bagage hopeloos verspreidt raken.

We nemen plaats in de VIP-lounge die Petra lang geleden in een dolle bui gereserveerd heeft. Dat betekent wel: ruime stoelen, loopruimte, uitzicht, en: een kaarttafel. Om 9.00u hebben Petra en Otto hun eerste klaverjasoverwinning al binnen! Otto wentelt zich in de VIP-luxe, hij is nu officieel en onbetwist ons luxekonijn.

In Venetië stallen we de fietsen veilig bij de haven (voor 20 euro, slik). Pjotr en Petra eten een broodje, de jongens voor het eerst deze reis een McD-menu, dat is genieten! De jongens voeren de duiven op het S. Marcoplein, en Petra vindt de nieuwste Harry Potter, lekker leesvoer voor de rest van de reis.

De rij bij de San Marco is zo kort dat we aanschuiven, we lopen er zo naar binnen. Wat is-ie mooi met al die mozaïeken! We lopen ook nog naar boven om de galerijen en het museumpje te bezoeken.

Tim wordt onrustig: om 17.00u sluit het bagagedepot, voor die tijd moeten we de fietsen dus afhalen. We hebben nog 1,5 uur, maar toch. Otto wil wel te laat komen, die heeft al enkele interessante hotels gespot!

Pjotr leidt ons met vaste hand door de kronkelstraatjes naar de Rialtobrug en van daaruit naar het bagagedepot. We slepen de fietsen over een steile trapbrug naar een aanlegsteiger waar we de boot naar Lido willen nemen, maar helaas pindakaas, de fietsen mogen niet mee de boot op omdat het daar veel te druk op is.

We worden verwezen naar een andere aanlegsteiger. Daar sjouwen we dan door Venetië met 4 volgepakte fietsen. Een paar zeer lastige bruggen met hoge traptreden, goed kaartlezen en veel bekijks later bereiken we die andere aanlegsteiger.

Pjotr en Tim mogen na enig aandringen mee op een boot, Otto en Petra wachten de volgende af. 1e boot: geen fietsen mee! 2e boot: kan echt niet hoor, die fietsen! 3e boot: wacht maar op lijn 82! 4e boot: (lijn 82) kan echt niet hoor, wacht maar op lijn 1. 5e boot (lijn 1), nou nee, we zitten al vol. Dan wordt het tijd om nog wat overtuigender te smeken en uit te leggen dat Pjotr en Tim al wel zijn meegenomen, en vooruit dan maar. We proppen ons er opgelucht op. Tip: als je naar Lido wilt kun je beter bij S. Marco opstappen, dan is er wel plaats genoeg...

Op het water is het razend druk omdat vanavond het feest van de Redentore is. Bij Lido staat Pjotr met de camera klaar om onze ontscheping vast te leggen, hij maakte zich nog geen zorgen. Het is inmiddels rond 18.00u, tijd om via Lido en nog een eiland naar Chioggia te fietsen.

We scheuren een km of 10 naar het andere eind van het eiland en halen op dit vlakke terrein een snelheid van rond de 25km per uur. Dure ferry, we zijn voor de eerste oversteek bijna 20 euro kwijt.

Ook het tweede eiland fietsen we vlot over, en tijdens het wachten op de laatste boot bellen we naar Nijmegen, waar alles in gereedheid wordt gebracht voor de 4-daagse. De laatste boot weten we te betalen met de Venetië kaartjes die we nog overhielden, dat scheelt alweer.

In Chioggia is het zo druk op straat dat we er niet door komen, we besluiten achterlangs te gaan, en slepen de fietsen nog maar weer eens zo'n steile trap-brug over. Door vreselijk druk verkeer rijden we naar Sottomarina, waar we camping Grande Italia vlot vinden. We worden er vriendelijk ontvangen en krijgen een aardig plekje. In een half uur staat de tent, ingeruimd en al.

We eten de eerste Italiaanse pizza's sinds een maand, Otto is zo moe (het is inmiddels 21.30u) dat hij zijn pizza Patatosa (met een berg frites erop!) in tegenstelling tot Tim niet op krijgt. Het is hier vreselijk benauwd, al sinds Venetië voelen we ons als omhuld door een kleffe deken en zweten er lustig op los. Het klimaat in Kroatië was veel frisser, ook wel heet maar lang niet zo klef. En we lopen de eerste muggenbulten in weken op.