Een barre tocht

Foce Sele - Bagni Contursi, 58 km, gem. snelheid 13,3 km per uur, 600 hoogtemeters.

Voor 5 nachten op deze supercamping, met gratis internetgebruik, zijn we € 100 kwijt, wat een bof dat we juist hier zijn blijven steken!

De zon schijnt als we om 10.00u wegrijden, maar we hebben keiharde tegenwind, ondanks hard werken gaan we niet harder dan 13 a 14 km per uur. Voor ons waait een complete tak van een boom op de weg. Na 12 km, dus een uur in deze omstandigheden, bereiken we Persano, waar we willen pauzeren.

Persano blijkt een legerbasis te zijn, en de weg die we daar willen nemen hoort daarbij. Voor de zoveelste keer vervloeken we onze kaart, die dit niet aangeeft. Ondanks smeekbedes mogen we niet over de basis heen, dat betekent een omweg van ruim 10km, niet niks met deze tegenwind.

Wat een pech, eindelijk mooi landschap en weinig verkeer, krijgen we deze rotwind. We ploeteren verder tot een picknickplek bij de Sele, de jongens waaien soms bijna van de weg af, het is zeker windkracht 7 of 8. We hebben er pas 35 km op zitten, het schiet niet op.

Na de picknick gaan we de snelweg over om onze weg te vervolgen over een weggetje parallel aan de snelweg. Volgens de kaart althans, in werkelijkheid kronkelt het weggetje over en onder de snelweg door, dus met de nodige steile klimmen en afdalingen.

De weg is helemaal kapot gereden door het zware vrachtverkeer dat er voortdurend rijdt, van de ene steengroeve naar de andere betonfabriek (?). En de wind blaast door. We zijn terechtgekomen in een hel van stof en stenen, en moeten regelmatig stukken lopen omdat hellingen te steil en/of te stenig zijn. Meer dan anderhalf uur worstelen we voort om deze 12 km achter ons te laten. De jongens, en Otto's been, houden zich geweldig, petje af.

Uitgeput bereiken we de afslag bij Contursi, een soort asfaltspaghetti met onwaarschijnlijk veel op- en afritten, geen verkeer en geen bewegwijzering. Onze kaart helpt ons natuurlijk niet verder. We belanden op een industrieterrein en worden, ook dat nog, belaagd door honden.

We vragen de weg aan een auto die langs komt, en blijken een onwaarschijnlijk smal weggetje in te moeten. Dit is ongelofelijk steil, tot 20 %, met honden die nijdig blaffend op ons af komen. Ze doen niets, maar dat weet je pas achteraf... Otto stort voor het eerst in, ik heb er alle begrip voor.

Op deze steile weg lukt het alleen superTim in het zadel te blijven. Pjotr, Petra en Otto moeten lopen.  Eindelijk bereiken we de goede weg.

De camping staat aangegeven 'na 2000 m', en 2 km later staat hij aangegeven als nog 1400 m. De andere kant op! We besluiten onze toevlucht te nemen tot een hotel, en vinden met gemak een kuurhotel, het is heftig kuurgebied hier, met bijbehorende zwavelstank.

We worden aangestaard alsof we buitenaardse wezens zijn, op het genante af tijdens het diner, dus we leggen maar even uit waar vandaan en waar naartoe. De kuurporties diner zijn niet genoeg voor de jongens, gelukkig kunnen we een extra bordje voor ze regelen.

Na het eten gaan Petra en Otto spelletjes doen op de slaapkamer, Pjotr en Tim gaan voetballen kijken met de Italianen.