Wackenbach - Mont Sainte-Odile

Zo 22 mei 2022

26,6 km, 859 hoogtemeters, top 1029 meter 

De welgevulde pizzas smaakten heerlijk, maar zijn als bakstenen geland en zorgen voor een hele nacht dorst en ongemak. Bij het ontbijt hebben we dan ook weinig honger. Dat komt goed uit: het brood dat we niet eten kan mooi mee als lunch.

Rond half negen gaan we op pad. We dalen af naar Schirmeck, waar we het spoor over willen via een voetbrug. Die blijkt afgesloten te zijn. Pjotr kijkt op de kaart naar een alternatief, ik kijk om me heen en schat in dat we die sporen best kunnen oversteken: op 2 na worden ze niet gebruikt. Zo gezegd zo gedaan, en zoals uit deze blog blijkt zijn we niet gegrepen door een passerende TGV.

In Schirmeck zijn, en dat is voor het eerst, de supermarkten dicht op zondagochtend. Ik zie er wat protestantse kerken, misschien is er een verband tussen die twee. Een Turks winkeltje is wel open, dus haal  daar fruit, chocolade en zoete koeken. 

Via steile maar keurig aangelegde trappen klimmen we Schirmeck uit, met als beloning mooi uitzicht vanaf het kasteel. Dan gaan we  de bossen in. Het zijn gemengde bossen met hoge kaarsrechte naaldbomen en groene beuken. Brede en smallere bospaden wisselen elkaar af. Soms hebben we even zicht op de verdere omgeving: groen beboste heuvels met her en der dorpjes.

We klimmen voortdurend en dat mooi geleidelijk zodat we lekker door kunnen lopen. Na 8 km bereiken we Struthof: het enige concentratiekamp van Frankrijk in WO2. De verhalen zijn net zo gruwelijk en verdrietig als die van andere kampen.

We lopen het kamp uit via een oorlogskerkhof. Het hek op het pad dat ons weer naar de weg leidt is op slot, teruglopen is een vervelend eindje om. Dus rugzakken af en over het hek, gevolgd door onszelf. Gelukkig is het maar 1.30m hoog. Dat was dan ons Colditzmomentje van vandaag.

We stijgen verder door de bossen, benieuwd naar 2 bronnen die op de kaart staan: zou dat drinkwater zijn? Voor nu nog niet zo belangrijk, maar als we gaan wildkamperen wel. De eerste werkt niet echt meer, bij de tweede staat 'eau non potable' (geen drinkwater). Dat staat tegenwoordig bij praktisch elk waterpunt, lastig vast te stellen hoe serieus we dat moeten nemen, in onze fietstijd hingen die bordjes er zelden en hadden we nooit ergens last van. 

We bereiken een nieuw hoogste punt: 1029 m, op een plek zonder naam. Snel daarna dient zich een aardig lunchplekje aan. Onze bezwete shirts leggen we te drogen, om onduidelijke redenen zweet ik plotseling veel meer en dat koelt lelijk af als we stilzitten.

Bij Auberge de la Rothlach drinkt Pjotr de eerste vieze koffie deze reis, zonder koekje ook. Mijn thee komt uit een grootverpakking Lipton en is flauw. De waterflessen zijn weer gevuld dus verder niet getreurd. 

Nog een km of 10 te gaan via een langzaam dalende route door het bos, dat gaat goed komen. Het bos blijft afwisselend, het pad blijkt dicht langs de weg met brulmachines te lopen. Na een km of 6 klappen we de stoeltjes nog een keertje uit, de lijven worden wat moe. We eten wat chocolade, zien dat Max op kop ligt en knarsentanden als er 100m verderop een zeldzaam bankje blijkt te staan.

Nog 5 km te gaan, en die verlopen vlot. Het bospad is vlak en loopt lekker zacht, en het bos blijft interessant. In de laatste kilometer passeren we de Mur Païn, een millennia oude muur waarvan oorsprong en doel in nevelen gehuld zijn. 

Het terrein van het heiligdom van St. Odile is groot. Het ligt bovenop een berg met prachtige rotspartijen, op die rotsen is in keramiek een kleurrijke kruisweg aangebracht. 

We arriveren om kwart over vijf. Het hotel ziet er splinternieuw uit, de balie wordt bemenst door een heftig beschilderde jongedame, dat zag er niet kloosterlijk uit. 

Gisteravond hebben we de planning veranderd: morgen wordt het miezerweer, ipv nog zo'n lang etappe als vandaag en gisteren doen dan een halve wandeldag en slapen we onder dak, chez Aude, ipv op een nogal basic boerderijcamping.