Vinzier - Chalets de Bise

Zaterdag

18,4 km 1576 hoogtemeters, top 1943m

Ik heb redelijk geslapen, Pjotr niet: die is grondig wakker geworden  van een nachtelijk ritselende kamergenoot. We staan om 7 uur op, ontbijten in de gite en zijn om 8.15 op pad. We lopen terug naar de GR5 en zien daar een afschrikwekkende mededeling: Chalets de Bise: 8.00 uur lopen. Huh, het is 18 kilometer, zoveel tijd kan dat toch niet kosten? Hebben we iets gemist?

De wandeling begint met een stevige afdaling, we moeten weer over een riviertje heen. Schattig riviertje wel. Daarna is het pittig klimmen door een bos, tot we bij een weg komen. Die volgen we een paar kilometer, en dan gaat het pad het bos in en steil, erg steil omhoog. 

Voor degenen die Het Zoutpad gelezen hebben: we hebben het boekje The GR Trail mee, dat is geschreven door Paddy Dillon, die ook de wandelgids over het Zoutpad schreef. De stukken die wij erg steil vinden beschrijft hij ook als  'very steep', dat is een hele troost.

We pauzeren met een appeltje na het steilste stuk. De uitzichten worden steeds spectaculairder, we kunnen terugkijken over het meer van Genève én de Jura. We klimmen, iets minder steil verder door weiden.

Een lichtvoetige trailrunner haalt ons in, we zien hem verderop een berg op en weer af rennen. Dat was geen amateur!

Na de weiden volgt weer een stuk bos met een erg steil pad. We zijn inmiddels in skigebied aangekomen: her en der staan liften. Als we het bos uit komen zijn we zo moe dat we tot een vroege lunch besluiten. We zien de kam waar we na de lunch nog steil naartoe moeten klimmen, daarna hebben we de meeste klimmeters wel gehad.

Deze ochtend was het stralend weer, terwijl we zitten te lunchen zien we wolken aan komen drijven, die leveren echter geen problemen op.

Direct na de lunch gaat het weer razend steil omhoog, zo steil dat het echt niet lekker lopen is, meer een soort jezelf omhoog hijsen. De beloning is er wel naar: we komen op een hoge kam (ruim 1700m, ons hoogstepunt stijgt met iedere stap) terecht met aan één kant uitzicht over het meer van Genève en aan de andere kant zicht op Alpenvalleien en in de verte besneeuwde bergen.

We volgen de kam een stuk en zien dan alweer de volgende klim. Er lopen daar blaffende honden, en op het pad en bovenop de top zien we een enorme schaapskudde. Hoe komen we daar ooit doorheen? Die honden bewaken de schapen, we zien ze blaffen naar en lopen mee met andere lopers. 

Gelukkig blijkt de GR5 onder de heuvel langs te lopen, hoe is echter wat vaag. Er loopt een onduidelijk paadje over de flank van de heuvel, we zien andere lopers dat nemen en volgen hen. Wat volgt vraagt om oprekken van het begrip 'pad' het is meer het volgen van wat vage geitenpaadjes schuin over een steile helling. Even verderop wordt het weer wat duidelijker. Ondertussen hebben we mooi zicht op de schaapskudde die tegen de steile flanken van de berg graast en over hoge richels dwaalt. Lekker ver weg, zodat die honden niet op ons aanslaan.

Het blijft klimmen geblazen, we worden best moe. Pjotr moet wennen aan zijn nieuwe schoenen die vrijwel geen steun geven, zijn voeten moeten hard werken. 

We nemen een extra pauze bij een meertje met uitzicht op het pad naar Les Portes d'Oche (1943m), de hoogste pas waar we vandaag overheen gaan. In de verte zien we er mensen naar boven lopen. Wij volgen hen, langzaam, want het is steil en stenig. Als we een half uurtje later boven aankomen staan daar zowaar 3 bouquetins (wilde berggeiten) op ons te wachten. Ze zijn totaal niet bang en werken bereidwillig mee aan een fotosessie. 

Tot onze verbazing hebben we na de pas nog/weer uitzicht op het meer van Genève maar nu op het oostelijk deel. Aan de andere kant zien we enorme puinhellingen en hoge rotswanden, Pjotr blijft fotograferen. 

We hobbelen een stukje naar beneden door bloemenweiden en dan begint het laatste klimmetje, naar de Col de Bise. Het valt niet mee, we zijn klaar met klimmen vandaag. Als we boven zijn is het nog 1.20 uur afdalen naar Chalets de Bise, waar we willen overnachten. Het is een vervelende afdaling, steil en over een half weggespoeld pad, het blijft hard werken dus. We stoppen regelmatig om ons heen te kijken, de bergen en weiden zijn prachtig,  maar het moois dringt niet meer door onze vermoeidheid heen. 

Als we eindelijk op een begaanbaar pad zijn aangekomen val ik, over niks. In het zachte gras gelukkig,  en zonder schade op te lopen. Ik lig echter net zo hulpeloos als een op z'n rug belandde kever op de grond, ik heb niet meer de energie nog overeind te klimmen en moet eerst de rugzak afgespen. Ik kan er nog wel om lachen, wel tekenend dit.

De laatste paar honderd meters spreek ik nog een Engelse mevrouw die dacht dat ze op deze bijna langste dag wel van Thonon naar Morzine kon lopen. Ze had er al ruim 43 km op zitten, maar overwoog toch maar zich na 50 km op te laten halen. Wat ook al een immense prestatie is in dit terrein!

Tegen vijven bereiken we Chalets de Bise, een groepje gebouwen in een groot dal met o.a. een refuge, een restaurant en een koeien- en geitenboerderij, het ziet er gezellig uit. Iets reserveren hier is niet gelukt omdat ze notoir slechte verbinding hebben hier, we gingen er van uit dat mee-eten en de tent ergens opzetten wel zou lukken.  Mee-eten kan, tent opzetten is lastig vanwege al het loslopende vee, een plek in het dortoir is er nog wel. Doe maar, we hebben geen puf nog een plek voor de tent te gaan zoeken en 'm op te zetten. We krijgen een paar bedden toegewezen in een kamer waar verder nog niemand ingetrokken is, hopen dat dat zo blijft!

We richten ons bed in en nemen een douche, dat is elke dag weer heerlijk. 

Deze eerste echte alpendag was prachtig, maar ook erg zwaar, we zijn benieuwd hoe we de komende dagen gaan ervaren.

Om 19.00 schuiven we aan voor het gezamenlijke diner. De Fransen uit de gite van gisteren schuiven aan, zij vonden het ook een zware dag. Morgen komen we weer in dezelfde gite uit. We eten tomatensoep, pasta met worst,  en voor mij als vega een omelet met veel kaas en pasta, lokale Abondance kaas en kersencake toe.

Er schuift niemand aan in onze 12 persoonskamer, dat is dik boffen! We slapen lekker en worden om half zes wakkergeklingeld door de koeien  die zich melden voor hun melkbeurt. We draaien ons nog een keertje om, ontbijt is pas om 7 uur.

We plaatsen dit verhaal tijdens de ochtendpauze op zondag, vanuit een dal waar we even bereik hebben. Dat zal komende tijd vaker gebeuren!