Sestri Levante - Deiva Marina

Vrijdag

20,4 km,  877 hoogtemeters, top 521 meter 

We dineerden gisteren in een restaurant aan het strand. De locatie was top, met ruisende golven en roodkleurende avondlucht, het eten redelijk. 

Vanochtend schijnt de zon weer volop. Het kost weinig moeite afscheid te nemen van deze camping, wat een sneue bedoening. Maar goed, wel een slaapplek, dus niet te hard mopperen en hopen dat de camping die we voor vandaag op het oog hebben plaats heeft (weekend!).

Sestri Levante is kortgeleden blijkbaar getroffen door een hevige hagelbui: bijna alle auto's zitten onder de butsen en nog lang niet alle ruiten zijn vervangen.

Pjotr maakt een foto van een grappig fenomeen: sommige gebouwen pretenderen via knap trompe l'oeil schilderwerk rustico gevels te hebben. Je moet echt goed kijken om te zien dat het nep is.

Via een vlak dal lopen we naar Riva waar we aan het strand cappuccino drinken. De golven slaan met kracht op het strand, er is niemand in het water.

Riva uit via een enorme werf, en dan omhoog, de Monte Moneglia van 521m over. Heerlijk, klimmen over een bospad! Er staan hier veel aardbeienbomen, de vruchten zijn bijna rijp. Je kunt ze eten maar ze zijn flauw van smaak. De aardbeienboom is de nationale boom van Italië: groene bladeren, witte bloesems, rode vruchten. Iemand enig idee wat de nationale boom van NL is?

Naarmate we hoger klimmen en over een kam lopen kunnen we steeds verder langs de kust kijken: we zien Riva, maar ook Sestri en de verdere kust tot Rapallo in het westen en groene heuvels tot in de zee in het oosten. Moneglia ligt nog verscholen in een baai.

Het is ouderwets klimmen, soms is het pad goed en soms rotsig en/of diep ingesloten zodat we moeten klauteren. De klim duurt 2 uur, als we boven zijn zijn we wel toe aan een pauze.

De afdaling verloopt vertrouwd: goed opletten, dan lukt het wel. De Hierro's geven goede grip en maken het dalen comfortabel. We hebben wat weinig water meegenomen, in slaap gesust door de etappes van afgelopen tijd toen er overal water was. Elke honderd meter die we dalen drinken we een slok en zo komen we rond half 2 hongerig en dorstig aan in Moneglia.

We duiken er een terras op en eten salade en pansotti: ravioli met notensaus, een ligurische specialiteit. Lekker!

Na de lunch nog een kilometer of 6 te gaan, over een heuvel van ruim 300 m. We klimmen eerst over trappaadjes, dan een stukje over asfalt en dan door een dorpje met een grote kerk. Die is dicht, het kraantje vlakbij werkt gelukkig wel, even spoelen en drinken. Het is flink heet, ik heb er een beetje last van. Het laatste stuk klimmen we door schaduwrijk bos, dat is fijn. Het pad is wisselend, soms mooi vlak en soms knap rotsig en geerodeerd tot diepe groeven. Dat geldt ook voor de afdaling, ik vind het niet erg als we weer op asfalt belanden. 

In Deiva Marina leidt Locus ons weer eens naar de achterkant van de camping. Pjotr ziet een tuinman bij een poort, die doet voor ons open, scheelt een nare omweg. 

Op de camping (Framura) krijgen we eerst een heel lullig plekje toegewezen, als we vragen om een rustig hoekje worden we meegenomen naar het einde van een doodlopend paadje, helemaal goed. Tot de dames uit de huisjes vlakbij de campingbaas, Manlio,  spotten. Ze barsten los in enthousiast gekakel en het is meteen gedaan met de rust. Manlio laat de harten van de dames blijkbaar sneller slaan!

Pjotr zet de tent op, de muggen eten Pjotr op en ik blaas de matjes op. Op weg naar het strand rekenen we meteen af, €25 dit keer, zonder warme douches. Maar vannacht wel weer de zee als achtergrondgeluid,  dat is toch onbetaalbaar?

De golven hier zijn nog krachtiger en hoger dan die van gisteren, de branding is zo sterk dat het niet meevalt de zee in en uit te gaan. Toen ik in het water lag kwamen metershoge golven voorbij, soms bijna eng, en prachtigom te zien vanaf het strand. Er is hier, in tegenstelling tot alle tamme stranden waar we waren, geen badmeester te bekennen...