Refuge de Trebentaz - Alpage Lapisa

Maandag

19,6 km, 796 hoogtemeters, top 2096 meter 

Gisteravond gegeten met twee Engelsen, fijn om relaxed in het Engels te kunnen kletsen ipv dat - voor ons - ingewikkelde Frans. De wereld was weer klein: de Engelsman had een hele tijd bij Centerparcs Heijderbos gewerkt en ging dan trailen op de Jansberg. Zijn vrouw en hij wilden lekker wandelen in de Alpen, maar hadden de hoogtevrees van de vrouw onderschat, ze besloten nu maar een deel van de Camino te gaan lopen vanuit Genève, ervan uitgaande dat dat minder hoog en steil was. Het was een gezellige avond met veel en lekker eten.

We hebben redelijk geslapen op de grote slaapzolder, de oordopjes werken wonderwel.

Als we opstaan, hangt de hut in de wolken. Het zicht varieert tussen de 50 en 300 meter. We ontbijten en rekenen af: €98 voor 2 overnachtingen met avondeten en ontbijt, dat is zo'n beetje het tarief in dit soort refuges. We zien dat iedereen z'n regenkleding aanhijst: het regent soort van. Wij doen dat ook.

De eerste kilometer is ongemakkelijk: het pad is smal, vochtig en loopt scheef af, het vraagt alle aandacht. Nou ja, uitzicht is er toch niet. Het laatste stukje naar de col des Mattes is afgezet met relingen zodat we veilig bovenkomen. Van het beloofde uitzicht is natuurlijk niets te zien, we beginnen dus maar meteen met de afdaling. De regenpakken zijn alweer uit, het is koel maar droog.

We dalen af door weilanden waar de bloemen enthousiast als altijd mooi staan te wezen. Na het nodige geslinger bereiken we een grindweg, die we kilometers lang kunnen volgen, zonder dat het veel stijgt of daalt, dat is ook wel eens relaxed. Het zicht is meestal zo'n 50m en, soms, heel even, een paar kilometer. Soms drupt het wat, de jassen gaan verschillende keren aan en weer uit.

Als we ons appeltje eten wordt er weer hartelijk gelachen om onze stoeltjes door Fransen die we in de refuge al gesproken hebben. Ze maken een paar foto's van ons en 'het uitzicht'. 

Even verderop komen we in een veengebied terecht met veel water, heel andere begroeiing en behulpzame vlonders en bruggetjes.  Pjotr maakt er het filmpje van vandaag en mist (gelukkig) net mijn uitglijder op zo'n bruggetje.  De schade is één modderpoot, een lage prijs voor de les 'ook opletten op vlonders'. Ik heb mijn waterdichte sokken aan, dus mij kan weinig gebeuren vandaag. 

Dankbaar schuiven we naar binnen bij een restaurant bij de Col de Bassechaut. We drinken er een kopje thee: de keuken is nog niet open om 11.15. Als we vertrekken moeten de regenpakken wel aan: het regent nu echt. Als we ze aantrekken, zien we een Tour de France poster hangen, op 13 en 14 juli raast de Tour langs het gebied waar wij lopen. Misschien bedenken we nog wel iets om mee op tv te komen 😉.

Uit de wolken doemen telkens nieuwe wandelaars op die gezien de blote armen en dunne overhemden het weerbericht blijkbaar gemist hebben. Even later we passeren een stoeltjeslift die ze blijkbaar aangevoerd heeft. Wat moet dat een koud ritje zijn geweest, we schatten dat het een graad of 10 is.

Anderhalf uur en een colletje verderop bereiken we de volgende refuge: Chesery, en daar besluiten we te lunchen. Dat ligt net over de grens in Zwitserland, net als ons overnachtingsadres voor vandaag. We mogen er zelfs ons eigen eten picknicken, dat is aardig. We drinken er warme chocolademelk bij, dat is wel passend in dit weer.

We treffen hier een hele collectie slapies van afgelopen nacht: die blijven allemaal hier. Dat belooft een rustige slaapzaal in Lapisa! We kletsen nog wat met hen en ze vragen naar onze plannen om dan van hun stoel te vallen van verbazing en bewondering. Dat blijft ongemakkelijk: we heben alleen nog maar het plan tot Rome door te lopen, de bewondering mag eventueel als dat 'lukt', applaus krijgen voor een plan hoeft niet echt.

Het eerste hoogtepunt na vertrek uit Chesery is het Lac Vert. Erg Vert (groen) is het niet, meer heel erg grijs, en hoe groot het is kunnen we ook niet zien, de mist wordt nog wat dichter.

De laatste klim vandaag gaat naar de Portes de l'Hiver, de Poorten van de Winter, kan zo in Game of Thrones. Die pas is 2096m hoog en daarmee gaan we voor het eerst deze reis over de 2000m heen. Het valt nog niet mee een selfie te maken met ons 2en en het pas-bordje.

Dan volgt nog een glooiende afdaling van een km of 5 over brede steenslagwegen door een skigebied. Het zicht is minder dan 100 meter, dus dat het skigebied is, blijkt vooral uit de kaart en uit de vele skiliften waar we onderdoor lopen. Het is koud, we lopen in blote armen en benen, maar een jas zou niet overdreven zijn  geweest. 

Om 15.45u bereiken we Lapisa, waar we de slaapzaal inderdaad maar met twee anderen hoeven te delen. En eigenlijk dat nog niet eens: er is een knusse 2-persoonsnis waarin  we ons terug kunnen trekken. De kachel brandt, het is heerlijk warm in de 'huiskamer' en alle natte spullen kunnen lekker drogen. Fijne plek hier, extra fijn na zo'n koude dag.

Qua lopen was het een makkie vandaag, dat is ook wel eens fijn! Vanavond eten we kaasfondue van de kaas van de koeien die we nu horen klingelen, ook al helemaal goed.