Nice - Trinité Laghet

Maandag

15,1 km, 760 hoogtemeters, top 382m

Ruim twee weken na aankomst in Nice pakken we de wandeldraad weer op. We zijn goed uitgerust en hebben naar hartelust gegeten, aan het water gelegen en niks gedaan de afgelopen weken, met als resultaat serieuze loophonger.

Op station Cannes pakken we de trein die naar Ventimiglia gaat. Daar gaan wij ook heen, de trein is er om 11.30, wij passeren er donderdag. Kaartjes kopen is een crime: er staan lange rijen voor de automaten die niet kapot zijn en iedereen heeft veel tijd nodig om uit te vogelen hoe ze werken. Als ik bijna aan de beurt ben, sneuvelt ook die automaat en mogen we elders achteraan sluiten. In de rij staand lukt het me online kaartjes te kopen, dat had ik beter 'thuis' kunnen bedenken.

De trein is bijna vol als hij vertrekt uit Cannes, en elk station erna stappen er hordes nieuwe reizigers in. Zelfs in Nice stappen er meer mensen in dan uit, en als wij ons op Nice Riquier uit de trein hebben weten te wurmen, moeten de nieuwe instappers echt proppen.

We pakken de route op vlakbij ons eerdere logeeradres in Nice. Pjotr heeft 'm langs de kerk van de Notre Dame de Bon Conseil (Onze Lieve Vrouw van de Goede Raad) geleid, maar die blijkt achter een groot gesloten hek te zitten dus we zullen het zonder goede raad moeten doen.

We klimmen Nice uit over kronkelend asfalt door buitenwijken met mooie villa's. Af en toe hebben we zicht op stad & zee. Het is warm, gelukkig kunnen we af en toe de schaduw opzoeken. Na de top dalen we, nog steeds over kronkelend asfalt, af naar La Trinité. Dat ligt onder de snelweg, het dal is volgepropt met hoogbouw en maakt een stoffige indruk. We lunchen aan de boulevard: een aaneenschakeling van gesloten danwel opgeheven bedrijfjes met nog één bakker met terras, en dat is precies genoeg.

Even verderop ligt het centrum: iets aangeharkter maar er hangt een maandagse stilte. Meer asfalt volgt op de oude weg naar Laghet. Die loopt door olijfgaarden bezaaid met omhekte huizen. Ze worden bewaakt door blaffende honden en videocamera's, en ook de buurtbewaking is actief. Tja, met bezit komt de angst dat iemand anders dat af komt pakken. Het weggetje is rustig en stijgt gestaag.

De laatste kilometers lopen over een zand/steenpad, da's beter dan asfalt. We stijgen verder en zweten er lustig op los. Pjotr's lijf protesteert: het is zijn 3e migrainedag, zijn voeten mopperen en zijn heupen kraken. Goed dat we geen al te zware etappe hebben vandaag en de komende dagen, we moeten er echt weer inkomen.

Langs het pad staan grote cactussen, ik wil eens proeven van zo'n cactusvrucht en raap er eentje van de grond. Hij prikt nogal, dus ik pak 'm voorzichtig over met  mijn andere hand, die zit dus ook meteen vol met stekels. We pauzeren zodat ik met een pincet stekels kan gaan vangen, er blijven er nog heel veel zitten. Weer wat geleerd....

Tegen vieren bereiken we het heiligdom Notre Dame de Laghet. Ook daar is het maandag: winkel en kerk zijn open, verder is alles dicht en de zusters hebben vrij. Hoe er ingecheckt moet worden is daarom niet duidelijk, even later weet ik mee te liften met iemand die wél herkend wordt als gast (want rolkoffer). We staan gelukkig op het lijstje van de meneer die gaat over de hotellerie en krijgen een keurige kamer toegewezen.

Morgen blijven we hier, woensdag lopen we door naar Menton. Het is goed weer op pad te zijn, en ff wennen aan lopen in de warmte en in de bewoonde wereld, erg benieuwd naar wat Italië ons gaat brengen.