Diano Marina - Albenga

Maandag

26,8 km, 729 hoogtemeters, top 374 meter 

We pakken alles voor het ontbijt in zodat we zo rap mogelijk weg kunnen. Het ontbijt begint om 8 uur, maar hun klok loopt achter blijkt als wij om 1 minuut voor 8 beneden komen. Tot onze verbazing drentelen er al aardig wat wachtenden rond. De ontbijtprocedure is knap omslachtig: achter 2 vitrines staan obers die je op verzoek producten geven, en er is nogal wat keus, de rij schiet dus niet erg op. Het zijn wel lieve obers, met hart voor hun werk, dat is mooi om te zien. De F1 wedstrijd in Spa van gisteren, en dan vooral het optreden van Max, is het gesprek van de dag.

Weldoorvoed vertrekken we tegen negenen. Het is alweer warm. We lopen achterlangs Diano Marina uit, op weg naar de klim richting de col de Chiappa. De buitenwijken zijn groen, met hier en daar tuinbouw. De klim naar de col loopt zowaar door natuur: over kleine paadjes klauteren we naar boven. De route is gebrekkig aangegeven, zonder gpx kun je hier makkelijk verdwalen. We zweten binnen de kortste keren weer verschrikkelijk, we druipen alsof we in een sauna zitten. We bespreken dat we klimmen niet leuk vinden zo, en vragen ons af wat dat betekent voor het vervolg van onze reis.

Ik bel een klooster in Camoglie voor onderdak, maar dat bieden ze niet 'wegens Covid'. Niet zo mooi, er zij daar in de buurt geen campings en hotels beginnen er dit weekend bij €200. Daar moeten we dus nog iets op verzinnen.

Als we bijna bij de top zijn,  sla ik een paadje naar rechts in. Pjotr kiest het linkerpaadje, ze komen zo weer bij elkaar. Als ik boven ben ga ik bij een vlaggenmast en bankjes zitten wachten, en babbel ondertussen met een Duitse mountainbiker. Pjotr blijft wel lang weg... Dan hoor ik zijn alarmfluit in de verte. Ik pak de mijne en fluit terug, de Duitser gaat kijken of hij Pjotr ziet. Na enig heen en weer gefluit heeft Pjotr de koers naar mij weer gevonden: hij dacht dat we helemaal boven op de berg hadden afgesproken, ik dacht dat dat bij de vlag was. Moesten we maar niet meer doen zo. 

Pjotr maakt nog een paar doordacht geposeerde foto's van de Duitser en dan lopen we samen verder. Hierboven is het mooi: goed pad en mooi uitzicht op dalen met stadjes en natuurlijk de zee. Boven de bergen in het achterland hangen dikke wolken. Dat is eigenlijk al weken zo (ook in Frankrijk), de wolken halen de kust echter niet.

De afdaling, over een middeleeuwse bergroute, is erg steil. Ik ga vrij rap naar beneden, Pjotr veel langzamer, hij fluit mij terug met, alweer, de noodfluit. Beneden is een dorpje zonder bar. Er is wel een kerkhof met kraan, daar kunnen we mooi water tappen. Als ik ervan drink blijkt het water heel vies zilt te smaken, jakkes... Even verderop is een soort van Aldi waar ik lunchspullen en water haal. Het flessenwater is, op een paar kleine flesjes na, op, en bij de kassa staat dat je wegens de waterschaarste maar 3 6-packs tegelijk mag kopen. Later vandaag komen we bij nog een tappunt waar vies water uitkomt, de schaarste wordt hier wel zorgwekkend.

Na de eenvoudige lunch, focaccia met veel drinken en een bak druiven, lopen we verder, richting de kust nu. Nog wel een heuveltje over, door het bos en weer over een middeleeuws pad waar ze hier nogal trots op zijn.

En dan zijn we weer bij zee. We lopen 5 lange kilometers over de boulevards van Laigueglia (probeer dat maar eens uit te spreken!) en Alassio, Pjotr krijgt er serieus pijn van aan zijn voeten. We pauzeren voor we de laatste berg opgaan bij een cafeetje en drinken nog meer cola.

Omhoog gaat het weer: de kuststrook is hier supersmal, daar past alleen een spoorlijn en de drukke Via Aurelia waar je zo te zien niet langs kunt (en wilt) lopen, wij volgen daarom de Via Julia Augusta, een overwegend wandelpad. Het worden de mooiste kilometers die we tot nu toe in Italië hebben gelopen. Het pad loopt zo'n 100 m. boven de zee, de hellingen zijn hier zo steil dat we de zee toch direct onder ons zien. We lopen langs mooie huizen met groene tuinen en bloeiende bougainvilles. Er is veel schaduw zodat de hitte veel draaglijker is en het pad is als we eenmaal op hoogte zijn redelijk vlak. Pffft, deze meevaller konden we wel gebruiken!

Albenga is niet groot en na even zoeken vinden we ons logeeradres: het eeuwenoude palazzo Lengueglia op het centrale plein. We worden hartelijk ontvangen door onze gastvrouw, die heel benieuwd is naar onze avonturen, veel wil vertellen over dit huis, dat al 200 jaar in het bezit is van de familie van haar man, en ziet dat wij moe zijn en willen douchen. We spreken haar vast morgen nog wel. Onze kamer is prachtig en de douche heerlijk, en voor de verandering werkt alles, zelfs de WiFi.

Het is tijd om de vermoeide lijven naar buiten te verplaatsen en een restaurantje te zoeken. Pjotr weet welke we moeten vermijden, daarbuiten is er nog genoeg keuze.