Brin-sur-Seille - Vic-sur-Seille

Ma 16 mei 2022

22,9 km, 387 hoogtemeters, top 312

Uitslapen vandaag, want het ontbijt staat 'pas' om 8 uur voor ons klaar. Lekker geslapen! Luxe wel, een ontbijt met muesli én jus én koffie én thee én goed brood. Even na negenen gaan we, goed ingesmeerd, op pad. Onze apps voorspellen wat regen, voorlopig merken we daar niks van. Er waait een zwoele wind in de rug en er zijn wat wolken, dat wel.

We heuvelen van stil dorpje naar stil dorpje over kleine asfaltweggetjes. Het schiet lekker op en we kunnen, goed uitgerust en met een overzichtelijke etappe voor de boeg, beter genieten van de omgeving. 

Bij Gremecey begint het dan toch te druppelen, maar niet genoeg om de regenjassen aan te doen. Het wordt, na 8 km, wel tijd om te rusten. In de verte staat wel een soort hutje langs het pad, zouden we daar kunnen schuilen?

We bereiken het hutje net als de motregen echte regen wordt, en wat blijkt: hier, in the middle of absolutely nothing, terwijl de eerste regen in 3 weken valt, staat onder een beschut afdak een splinternieuwe picknicktafel. We eten er onze appel. Als je hier over een paar maanden komt kun je je appel ter plekke plukken: er is een boskoop-boompje aangeplant.

Met de regenjassen aan gaat het verder, en al snel gaan we een bos in. Het loopt lekker daar: goede paden zonder die keien van gisteren. We merken wel dat de kleigrond zelfs van dit kleine beetje regen al gaat glibberen. In dit bosje bereiken we ons 500 km punt, dat is een selfie waard! Ook doen we onze regenjassen uit, maar dat hadden we beter niet kunnen doen...

We lopen strak de GR5 vandaag, kwestie van bordjes volgen dus, op twijfelpunten aangevuld door een zetje van Pjotr's GPS. We zijn van plan bij een meertje te gaan lunchen, maar het gaat weer harder regenen, en eigenlijk zien we dat meertje ook helemaal niet.

Op een vaag kruispunt zonder bordje moeten we volgens Pjotr's GPS het veld in, we zien er ook vage loopsporen. Het ziet er niet uit als een pad, maar toe maar. We banen ons een weg door kleddernat okselhoog graan en gras, terwijl aan onze schoenen dikke modderkluiten groeien. We vinden iets van een pad, maar dat gaat de verkeerde kant op. Door een ander veld de goede kant op dan maar, terwijl het nog harder gaat regenen. We stuiten op een slootje + moeras, dus dat gaat niet door.

Ik stel voor dan maar om te lopen via het verkeerde pad, maar dan ken je Pjotr nog niet. Hij ziet het goede pad aan de andere kant van de sloot dus daar gaan we heen. We ploeteren terug naar het begin van de sloot en volgen die dan systematisch. En ja, in een donker bochtje ligt een bruggetje én hangt een frisgeverfd GR5 bordje. Dat dus echt alleen gevonden kan worden door vasthoudende GPS gebruikers. Mijn immer zonnige Ciceronegids mopperde inderdaad ook over deze dwaalroute, dat had een teken moeten zijn.

Het is al na tweeën als we kletsnat Salonnes bereiken, waar we uit de wind in een soort bushok kunnen lunchen. Het is weer droog geworden, maar wij zijn wat koud omdat we de regenjassen pas weer aangetrokken hebben toen we al nat waren. 

Als we opstappen komt de zon weer door, dat verwarmt lekker. Nog 5 km te gaan. Direct na Salonnes worden we weer de bosjes in gedirigeerd. Hier is het eerste deel is gemaaid, maar even verderop staat het natte onkruid, waarom brandnetels, weer goed hoog. Gelukkig lopen we een paar km verder het bos uit en zo een wijngaard in.

We kijken even rond in Vic sur Seille. Er is van alles en alles is even dicht. Door naar de camping dus, waar we rond 16.30 uur aankomen. We worden vriendelijk ontvangen en de campingbaas is zo lief straks frites voor ons te bakken, hoeven we ons noodrantsoen niet aan te spreken.

Er is een klein trekkersweitje voor ons, verder staan er alleen heel veel houten huisjes. Er is een prachtig zwembad (maar niet open), een minigolfbaan en de waterfietsen worden net te water gelaten. We waren half van plan hier een dagje te blijven, maar het is nog te niet-open om dat aantrekkelijk te maken.