Wat is het hier mooi!

Rustdag Prapatno.
Om 7.00u begint de nabijkamperende Duitser weer te praten, niet te geloven na zijn monoloog van uuuuuuren gisteren. Hij heeft een lage bas en dreunt erg door, we hopen dat hij een fijne excursie gaat maken vandaag.

Na het ontbijt fietst Petra naar Ston om boodschappen te doen, de mannen hebben geen zin om mee naar boven te klimmen door stof en stenen. Jammer, Ston blijkt een heel leuk dorpje te zijn, en de stadsmuren kun je beklimmen.

Voor Tim en Otto is er vandaag een verrassing: we zijn 30 dagen onderweg, eenderde van de reis zit er op, en om dat te vieren krijgen ze ieder een Donald Duck pocket die we al 900 km meeslepen. Ze zijn er erg blij mee en duiken er meteen helemaal in.

's Middags weer samen naar het strandje. Eigenlijk niks voor Pjotr en mij, even zwemmen na het fietsen is prima, maar een hele stranddag is al snel te veel.

Verderop wordt hard gewerkt aan de weg, de Kroaten weten van wanten, ze begonnen om 7.00u en werken de hele dag non stop door. Dat geldt ook voor de winkels hier, die zijn van 7.30u tot een uur of 21.00 open zonder middagsluiting, en ook in restaurants kun je op elk uur van de dag aanschuiven. Zelfs de Kroatische kinderen zijn veel flinker dan de Italiaanse, ze stralen veel meer pit en  zelfstandigheid uit.

's Avonds bakt Pjotr pannenkoeken met spek voor de kinderen, altijd feest. Na het voorlezen loopt Petra nog met de jongens naar het strand om sterren te kijken, dat zit er echter niet in door de volle maan die een prachtig licht op de zee werpt. Ook heel mooi, vooral Tim weet ervan te genieten.

Dinsdag 21 juni
Prapatno - Orebic, 56 km, gem. snelheid 15,1 km per uur, 930 hoogtemeters.
Om 9.30u stappen we op de fiets. De werklui hebben een prachtige strook vers asfalt voor ons neergelegd, zodat we de klim naar de weg fietsend halen. We stijgen vervolgens door naar 250 meter, en halen onderweg 2 andere fietsers in. Da's wel kaasje voor de jongens!

Boven vinden we een supermarkt-met-terras, een heel praktisch Kroatisch verschijnsel: je koopt binnen goedkoop koude drank en drinkt die dan buiten op. De ingehaalde Noren schuiven ook aan: ze komen uit het noorden van Noorwegen en moeten nogal wennen aan de temperatuur!

Een tijdje blijft de weg rond de 200 meter, en dan dalen we lekker af naar een strandje bij Drace, helemaal terug naar zeeniveau. Dan volgt een lange, en soms steile (8-10%) klim tot 377 meter, alwaar een aangrijpend oorlogsmonument staat. Helaas geen barretje... We puffen er uit en bereiden ons voor op de afdaling. Die stelt niet veel voor: we dalen naar ongeveer 200 meter.

Lunchen lukt niet: er zijn geen restaurantjes of winkels, en we hebben geen brood, dus we fietsen maar door, nog een km of 10 te gaan, denken we (het blijken er 15 te zijn). De weg stijgt weer met 8%, tot we weer afdalen naar 100 meter. Pjotr maakt een mooie foto van ons in deze afdaling. En weer volgt er een klim, de hoogste van allemaal, tot ruim 400 meter. De kaart laat dat allemaal niet zien, alleen de bergtoppen staan erop. Ook op de versie met een kleinere schaal ontbreekt deze toch wel relevante info...

Het landschap is prachtig: heel groen, met bossen, wijngaarden. stille dorpjes, rotsen en kliffen, en regelmatig zicht over zee. En mooi weer natuurlijk, knap warm zelfs, zeker in de klimmen. Petra en de jongens zweten, Pjotr geniet, dit is zijn weertje.

En dan, eindelijk... De Afdaling. En wat voor één! De Amalfikust is er niets bij: een afdaling door een plotseling compleet open rotslandschap. In grote bochten suizen we naar beneden met waanzinnig mooi uitzicht over de baai van Orebic en het eiland Korcula daarachter. De weg is overzichtelijk en veilig, dat draagt flink bij aan het grote genieten. Otto suist vlot achter Pjotr aan, Tim is wat voorzichtiger, en een flink stuk daarachter slakt Petra naar beneden, die daardoor wel veel meer van het uitzicht kan genieten!

Voor Orebic doen we boodschappen, en dankzij Pjotr's goed opletten vinden we de in de Trotter aanbevolen camping vlot. Ideaal plekje: letterlijk een steenworp van het strand, in de voormalige tuin van een huis, is een klein campinkje met een stuk of 10 staanplaatsen. Knus, veel mensen komen een praatje maken.

We eten brood met jam, Otto heeft me tot de aankoop van een pot weten te verleiden nadat hij al 30 dagen alleen maar Nutella op zijn brood heeft gegeten, de 5e pot is bijna leeg...  Tim eet gevarieerder: die heeft tonijn ontdekt als lekker hapje, en wil ook nog wel eens kaas eten.

Na de lunch vertrekken de jongens meteen naar het strand, daar vermaken ze zich dag na dag prima. Tegen het einde van de middag schuiven Petra en Pjotr ook aan. Na een uurtje met zijn allen aan het strand vertrekken we naar restaurant Babilon, ook aangeraden door de Trotter, waar we heel veel en heel lekker eten, en drinken, drinken, drinken. Water vooral, na deze hete fietsdag. Kraanwater mogen we nog even niet drinken: een ongelukje met pesticiden. Maar hopen dat dat niet gold voor al die liters die we vandaag uit onze bidons hebben gedronken...

De jongens gaan daarna naar bed, Pjotr en Petra lezen nog een poosje op de pier in zee, bij volle maan en 28 graden. Het was een prachtige (fiets)dag vandaag. Kroatie is echt geweldig!

Filosofie van de dag (door Otto natuurlijk), uit gepuft tijdens een steile klim: leven we nou om te werken of werken we om te leven? Dit thema wordt de rest van de dag uitgesponnen, tot het niveau leven we nou om met onze poten boven de chips te hangen, of hangen we met onze poten boven de chips om te leven. Ja, diepe gedachten ontstaan er ook, tijdens zo´n avontuur!