De mannen kopen fietskleding

Waldshut (D) - Huningue (Fr), 74 km, gem. snelheid 18 km per uur.

We schuiven aan aan het ontbijtbuffet en doen ons tegoed aan broodjes, eitjes, koffie, thee, boter en beleg, yoghurt en cornflakes, smullen maar! Het stopt tijdens het ontbijt met regenen, maar is nog steeds bitter koud, 16 graden... We rijden weg met 3 lagen kleren en regenjassen tegen de kou aan weg, en meteen de grens over, terug naar Zwitserland en de Rijnroute.

Het is eerst even zoeken, en dan schieten we weer lekker op. In een klein dorpje stuiten we op een fietsenwinkel, net op de plek waar we wilden rusten. De mannen willen nu echte fietsbroeken, Pjotr en Tim vinden die ook, voor Otto is er geen meer, dus die is erg teleurgesteld. Wel hebben ze nu ook alledrie fietshandschoenen, en daar zijn vooral de jongens erg blij mee.

Als de Snickers op zijn rijden we verder, waarbij we de Rijnbocht bij Mohlin afsnijden door de fietsroute naar Rheinfelden te volgen die langs de snelweg loopt. De snelweg is vlak, het fietsweggetje dat ernaast loopt, heuvelt flink, en na de Alpen hebben we het gehad met klimmen, zeker als het om dit soort loze klimmetjes gaat. In Rheinfelden picknicken we op een pittoresk pleintje, de zon komt zowaar weer door en een paar lagen kleren kunnen uit.

De Rijnroute leidt ons snel en veilig naar Basel, en tegen 15.00u bereiken we Birsfelden, waar we bij Johannes en Helena langsgaan. Ze zijn niet thuis, we laten een kaart achter. Een paar dagen later vinden we hun mailtje: zij vinden het doodzonde dat ze ons gemist hebben, net zoals wij baalden dat we hen misten toen ze lang geleden onverwacht in Nijmegen langskwamen.

Nog een paar kilometers en we zijn in Basel, een echte mijlpaal. Toen de jongens minder vrijstelling kregen dan we nodig hadden, leek het erop dat we Basel nog wel konden halen, en daarna zouden we wel weer verder zien. Basel hebben we dus gehaald! En nog tijd genoeg om door te rijden naar Nijmegen, lijkt het.

We kijken even bij de Tinguely-fontein, gaan bij de McD langs voor een ijsje en checken de mail, dan rijden we de laatste hectische kilometers door Basel en naar Huningue, waar gezellig veel fietsers op de camping staan. Mensen die het héél knap vinden dat de jongens helemaal hier naartoe gefietst zijn, waarop Tim gepast cool vertelt dat we al wat langer van huis zijn dan zij denken.

De zon komt inmiddels goed door, en dat komt goed uit, want we zitten nog met die drijfnatte (binnen)tent + grondzeil. Die zijn nu rap droog. We koken zelf aan de overdekte picknicktafel, dat zou een verplichte faciliteit moeten zijn op campings!

Otto treurt om een dag zonder fietsbroek, en heeft het steeds vaker over weer thuis willen zijn. Samen lopen we de route voor de laatste twee weken door. Ondanks het feit dat hij echt graag thuis wil zijn, wil hij wel doorfietsen en fietsend thuiskomen, de kanjer. Tim vindt het reizen nog steeds prima, hij rijdt ook het gemakkelijkst en is nooit op vermoeidheid te betrappen, zelfs niet met de extra bagage die hij meesleept. Zijn wonden genezen goed. Het lijken wel Incredibles, die jongens van ons!