Entraygues - Conques, 20 km per kano, 8 km gelopen

Pjotr voelt zich beter vanmorgen en we willen na 3 eindeloze dagen oponthoud echt verder. Dat betekent een hoop geregel: hotel voor vanavond, afrekenen met het huidige hotel, bus naar Le Puy en Velay boeken voor morgen, op tijd bij de kanoverhuur zijn. Niks lukt in één keer, alles, behalve het hotel betalen, lukt uiteindelijk wel.

Het regent wat harder dan voorspeld en als we door die regen naar de kanoverhuur lopen zien we dat de rivier al aardig gezwollen is. Een kano huren zonder reservering is geen probleem vandaag. We krijgen zwemvesten mee, nou vooruit die trekken we dan maar aan over onze poncho's,  helpt misschien ons warm te houden. 

We hebben de hele Lot voor onszelf, geen mens die het in z'n hoofd haalt op de enige regendag in weken te gaan kanoën. Het is heerlijk rustig dus, met veel vogels en overal groene bossen. En grijze wolken met afwisselend regen, motregen en droge minuten.

We knallen op een grote rots en de kano slaat om. Het is flink diep, dus de zwemvesten komen goed van pas. We weten de kano terug te kantelen en de oever we bereiken. Zeiknat varen we verder, de poncho's zorgen ervoor dat we niet al te veel afkoelen. Bij een pauzeplek (met friet, hoera) trekken we de meeste natte kleren uit en zijn we blij dat we ons grote decathlon badhanddoeken meehebben om als dekentjes te gebruiken. We lunchen rillend, terwijl het eerste zonnestraaltje doorbreekt. Gevolgd door nieuwe, harde regen. We blijven nog maar even schuilen hier.

Oeps, per ongeluk al gepubliceerd, rest van de dag volgt later.

Na nog een paar rare plensbuien, die ik benut om mijn t-shirt wat droger te krijgen onder de handenblower, lijkt het op te klaren en dalen we af naar de kano. We schudden de poncho's, die we in de kano hadden laten liggen op te drogen, ee  soort van droog en trekken ze weer aan. Heerlijk gevoel, nat plastic over natte kleren heen. 

Het blijft verder droog, en de poncho kan zowaar uit. Net als vanochtend, maar nu mét zon, zitten we in een heel bijzondere ervaring: we delen de hele Lot enkel met de vogels en de vissen. We zien tig reigers, die vaak een stukje mee lijken te vliegen, geelbuikige vogels die wat slordig vliegen en een paar keer de flits van een ijsvogel. In het water schieten visjes voorbij en zweven heldergroene wieren die zó uit een Harry Potterboek lijken te komen.

Helaas is het ook flink gaan waaien, tegenwind welteverstaan, dus het is werken geblazen om de vaart erin te houden. Pjotr heeft zijn duim gekneusd tijdens onze schipbreuk dus die kanoot niet zo lekker. 20 km blijkt best ver. De laatste loodjes zijn de zwaarste: de laatste paar honderd meter gaan over een open watervlakte met snoeiharde wind én heel veel drijfplanten die ook nogal tegenwerken. We zijn blij als we het eindpunt halen en de kanojongen ook, die sluit de boel meteen. We hebben met z'n tweetjes veel mensen bezig gehouden vandaag.

Op het terras bij het eindpunt trakteren we onszelf op thee met taart en pakken we de tassen om. In mijn rugzak belandt wat veel, we laten het maar zo, Pjotr is immers nog maar net beter.

Het is nog een km of 7 lopen naar Conques, en het is al half zes. De bedachte route vermijdt het asfalt, maar nadat we 2 loze klimmetjes gemaakt hebben en zien dat er nog een serieuze onzinklim voor Conques ligt besluiten we eensgezind voor een keertje voor asfalt langs een riviertje te kiezen. Dat blijkt een goed idee: de weg is rustig en mooi. Ik heb het zwaar: zo lang kanoën bleek een aanslag op mijn rug en mijn rugzak is te zwaar geworden om nog comfortabel te kunnen lopen. Wel grappig dat dit keer van alles pijn doet behalve de voeten. Naarmate we Conques naderen groeit het aantal borden met parkeeraanwijzingen, lekker belangrijk....

Even na zevenen bereiken we ons hotel. Kamperen durfden we nog niet vanwege Pjotr's darmen. Blij toe, de camping ligt een eindje van het dorp aan de rivier, uit eten zou gedoe zijn geworden en de hele boel opzetten een operatie waar we weinig puf meer voor hebben. We worden supervriendelijk ontvangen in het hotel en de mevrouw reserveert een restaurant voor ons om 19.45. Rap douchen dus en meteen weer naar buiten. Erg leuk restaurant,  vriendelijk personeel, lekker eten, vriendelijke prijzen en sfeervol decor. Grappig: er zijn toeristen en pelgrims, wie wat is zie je in één oogopslag.

Ik hoop dat dit restaurant Pjotr aan arnicacreme voor z'n verstuikte duim kan helpen, Conques blijkt het enige nog levende dorp in Frankrijk zónder farmacie. Helaas: net als in het hotel ook hier geen arnica.

De koffie komt eraan, en dan mogen we plat, yeah!

Morgenochtend gaan we Conques bekijken en morgenmiddag pakken we de bus naar Le Puy en Velay, één van de startplaatsen van de pelgrimsroute naar Santiago

Van daaruit lopen we in een dag of 5 naar de auto, die halverwege het traject Le Puy - Conques staat. Heel wat anders dan wat we oorspronkelijk van plan waren, dat is het voordeel van een zwerversleven: je kunt altijd een ander pad kiezen.