Le Puy-en-Velay - Saint-Privat-d'Allier 24,8 km 690 hoogtemeters

Om 8 uur moeten we onze kamer verlaten hebben, dus we ontbijten al om 7 uur. Een echt Frans ontbijt: stokbrood en jam + koffie en thee, simpel.

Naast ons bladert een Duitser of OostBelg mistroostig door een splinternieuwe reisgids. Hij wil de Jacobsroute gaan fietsen maar ziet op tegen de heuvels. Tja.... We zeggen maar niet dat onze kinderen daar op hun 9e al fluitend overheen fietsten.

We klimmen terug naar de kathedraal, die nu open is. Je klimt erin via een lange trap die midden in de kerk uitkomt, apart! Er staan  lieve vrijwilligers te wachten, die ons een gebedje en Jacobsmedaillonnetjes meegeven. We steken een paar kaarsjes aan.

Als we naar buiten gaan vraagt een jonge vent of we een foto van hem.willen maken. Hij straalt van geluk en energie. Hij gaat helemaal naar Santiago en heeft er méér dan zin in, we kunnen ons daar alles bij voorstellen. 

Het is fris vandaag, en we vinden het niet erg om de stad uit te klimmen: dat warmt lekker op. We klimmen tot aan de lunch bijna 600 m, vooral over vals plat. Het uitzicht wordt steeds weidser. We lopen over vooral zandwegen door het boerenland. Her en der lopen pelgrims, ik maak me zorgen over ons onderdak voor vannacht. We waren van plan te kamperen, maar het is koud (rond de 15 graden overdag), morgenochtend regent het, en Pjotr kan praktisch niks met z'n gekneusd klauwtje. Bij de eerste koffiestop ga ik maar eens goed zitten voor een belronde langs gites in St. Privat. Tot mijn verbazing is het in één keer raak, en ook nog op een, volgens de reviews, superplek. Gelukkig!

Als we doorlopen trekken we een extra laagje aan, het waait hierboven, en dan is alleen een t-shirt te koud. We passeren verschillende prachtige Romaanse kerkjes. Bij het kerkje van Montbonnet zit een speciale Militia Christi klaar met een stempel voor onze credencial. De rits Romestempels op de credencial maakt indruk!

Hij vertelt in uitstekend verstaanbaar Frans over de geschiedenis van het kerkje en de verbondenheid van de mensen hier met dat kerkje: tot 3 keer toe hebben ze de eeuwenoude heiligenbeelden gered: in de 100jarige oorlog tegen Engeland, tijdens de Beeldenstorm en tijdens de Franse revolutie. Hij belooft dat hij vanmiddag in de kerk van St. Privat zit met een andere, heel mooie, stempel.

Het restaurant waar we onze zinnen op hadden gezet en het menu alvast voor hadden bedacht (linzensoep, everzwijn....) blijkt naar goede Franse traditie dicht, we eten wat simpeler in de bar ernaast. Blij dat we binnen kunnen zitten, uit de wind.

Bij vertrek gaan de poncho's weer aan, er slaat een veeg regen over ons heen en ze beschermen ook goed tegen de koude wind. We klimmen nog een stukje verder en kunnen dus ook nog een stuk verder kijken over de golvende heuvels. Het hoogste punt ligt rond de 1200m vandaag, helaas ontbreekt een bordje met naam en hoogte van de col. De afdaling gaat eerst een heel eind over een zandweg, de laatste paar km gaan we door bos over een smal rotspad naar beneden, tot we bij een klein stroompje uitkomen. Een paar honderd meter verder bereiken we het dorp, waar we om de eerste hoek onze gite al zien liggen. 

We worden vriendelijk ontvangen en naar onze kamer gebracht, op de 2e verdieping en met uitzicht. De eigenaar, Salem, heeft Marrokaanse roots, en dat zie je aan de kleurrijke inrichting.

Zo, dat was fijn, een dag echt lopen!

We genieten van een welverdiende douche en breien dan de planning van de laatste wandeldagen rond. Die was al rond, maar leidde van camping naar camping en daar vinden we het nu te koud voor. Kamperen is daarnaast letterlijk onhandig met Pjotr's blessure. Tor mijn verbazing lukt het vlot fijne onderkomens te vinden en te boeken. Voor telefoneren in het Frans draai ik inmiddels mijn hand niet meer om, toedeledokie Booking! We gaan flink doorlopen en zijn zondag bij de auto, dan hebben we de Jacobsroute van Le Puy en Velay tot Conques helemaal gelopen. Na maandag wordt het stralend weer, we hebben nog dagen de tijd om te bedenken hoe we daar van gaan profiteren.

Ik loop nog even naar buiten om het kerkje vlakbij te bekijken. Het ligt al meer dan 1000 jaar op een hoge rots in een bocht van de Allier. De Vespers zijn er bezig, de stempelman kan ik helaas niet vinden. Zometeen gezamenlijk diner in de gite, het ruikt veelbelovend en de flessen wijn staan al op tafel.