Levanto - Le Grazie

Zondag

9,2 km, 509 hoogtemeters, top 362 meter 

Het was gisteravond bijzonder druk in Levanto. Het restaurant waar we wilden eten was al de hele avond volgeboekt, we hadden het idee dat het zaak was rap een plekje te regelen. Dat lukte, bij een ander restaurant konden we wel reserveren voor half negen. Voor het eerst deze reis een Aperol Spritz gedronken, dat zou tijd worden! De golven zijn gekalmeerd, da's pech voor de surfers. We eten lekker en Pjotr zit strategisch bij een stopcontact zodat hij zijn telefoon kan opladen. Als we tegen tienen opstappen staan er nog mensen te wachten op een plekje.

De camping van vandaag is mooi aangelegd en heeft voor de verandering prima sanitair. We staan wel op een erg zanderig plekje, iets even op de grond leggen is af te raden. We slapen allebei prima: het is stil, donker en niet te warm.

De klok slaat 8 uur als we de camping verlaten. Het is nog lekker koel maar de klim waar we mee beginnen is zo steil dat ik binnen de kortste keren weer loop te druipen van het zweet. Pjotr heeft het zwaar: hij heeft buikpijn. Die trekt meestal gauw genoeg weg maar nu even niet.

We klimmen via trappen en paden de heuvel van 360m tussen Levanto en Monterosso, het eerste dorp van Cinque Terre, over. Waar er uitzicht is (we lopen ook door bos) is dat spectaculair: zee, baaien, dorpjes. Ook in het binnenland liggen overal kleurige dorpjes tegen de hellingen geplakt.

Even voor tienen bereiken we Monterosso, mooi op tijd voor de boot van half elf. Die gaat ons niet naar Riomaggiore brengen: omdat de zee blijkbaar toch nog te ruw is, gaat-ie alleen naar Portovenere. Dat betekent dat we geen 9 km met ruim 600 hoogtemeters meer hoeven te lopen, maar 3 km met een kleine 200 hoogtemeters. Ik ben er niet rouwig om. De boot vaart nog wel dicht langs alle dorpjes zodat er foto's gemaakt kunnen worden. Ik app ons logeeradres dat we er al om twee uur zijn ipv na vieren, en dat is oké.

Portovenere is al net zo fotogeniek en pittoresk als de andere vier 'terre'. Tegenover Portovenere ligt het grote eiland Palmaria, erachter de beschutte baai van La Spezia. Het wemelt hier daarom van de bootjes, iedereen pikt de laatste zomerweekenden nog even mee.

Deze Ligurische kust mag dan heel mooi zijn, ik heb niet het gevoel hier te passen. De ruim 2 weken die we gelopen hebben van de Franse kust naar hier hebben welgeteld 0 ontmoetingen opgeleverd. We vallen met onze rugzakken en verbleekte plunje ernstig uit de toon tussen de vakantiegangers hier, en op campings zijn enkel gemotoriseerden waar ik weinig verwantschap mee voel en voor wie wij onzichtbaar lijken. Ik heb, op het klooster in Albenga na, nergens om een pelgrimsstempel gevraagd, pelgrimeren leeft hier totaal niet. Dat wordt na morgen waarschijnlijk wel anders, ik ben benieuwd. 

We verorberen onze picknickfocaccia op een bankje in de schaduw en ik ontdek dat de boot die we morgen willen nemen naar Lerici pas om 12.50 uur vertrekt. We kunnen het dus kalm aan doen morgenochtend. 

Het is weer flink heet geworden, en dat voelen we in de klim Portovenere uit. Al gauw stuurt Locus ons het bos in, over een weinig gebruikt pad. Het loopt wel door, ook al moeten we ergens door iets dat wel erg veel op een tuin lijkt. En dan staat er een hoog hek. Gelukkig hadden ze niet genoeg hoog hek om het hele pad af te sluiten en zit er daarnaast een iets lager hek waar we de rugzakken overheen kunnen sjorren. En loopt dat iets lager hek net niet tot de rotswand, zodat we ons er met onze wespentailles net omheen kunnen wurmen.

Morgen moeten we terug naar Portovenere, er blijkt gelukkig een veel mensvriendelijker route te zijn dan wat Locus voor ons had bedacht. 

We checken vlot in. Grote kamer hier! Ik was onze kleren en handdoeken, die kunnen mooi drogen op het balkon. Pjotr voelt zich niet lekker en ik heb ook behoefte aan even niks, dus we ploffen neer op het grote bed en brengen de middag door met kijken naar de Formule 1 en kopjes thee drinken.

In Le Grazie is het feest: het feest van Nostra Madonna della Grazie. Er is een braderie en er wordt samen gegeten, en vanavond neemt Davide Micoli ons mee op een muzikale reis door de Italiaanse pophistorie. Hier is het feestje, dus!