Lac Rond - Plampinet

Zondag

20,0 km, 462 hoogtemeters, top 2500m

We slapen heerlijk in de stilte, diep in de slaapzak gekropen om warm te blijven. We doen het kalm aan bij vertrek: we eten eigen muesli dus hoeven niet op tijd op te draven voor het ontbijt én hebben ontbijt met uitzicht. 

Even na half 10 vertrekken we dan toch. We dalen af naar de col de Vallee d'Etroite en komen daar in weids weidelandschap terecht. Aan weerszijden van de vallei pieken kale rotsbergen omhoog, met aan hun voet enorme puinwaaiers. Afdalen is geen pretje: ook het pad bestaat voor een groot deel uit gruis en losse stenen, opletten geblazen dus. Waar het wat vlakker is slingert een riviertje door het gras. 

We bereiken de boomgrens. Een bijzonder gezicht: de eerste bomen lijken een soort probeersels: kan het hier al? Pas verderop, nog een stukje lager, zien de bomen er wat steviger en overtuigender uit. Ergens in deze afdaling bereiken we ons 1500km punt. We maken er een foto, die alleen met deze toelichting ergens op slaat.

We komen erg veel dagjesmensen tegen op deze zonnige zondag. Die parkeren allemaal bij Les Granges, een dorpje met twee refuges. Daar hebben ze ook alle lunchplekken gereserveerd, met als gevolg dat wij er niet kunnen eten, of misschien op een lullig plekje op de grond in de volle zon. Jammerrrrr. Hoezo refuge voor randonneurs? Noem het dan gewoon cafe-restaurant. 

We grommen wat en beginnen dan maar aan de klim naar de col des Thures. Onderweg eten we nog een van gisteren overgebleven sandwich. Het is een prettige klim, eerst over een bospad, lekker in de schaduw, en het laatste, niet meer steile stuk, weer door hoge weiden met mooi uitzicht. 

Na de col hoeven we 'alleen' nog maar een kilometer of 10 af te dalen. De eerste kilometers door weiden met vooral een hard soort gras dat we nog niet eerder hebben gezien en dat andere bloemen lijkt te verdrijven. Aan weerszijden weer die scherpgerande bergen met veel puin eronder. Heel hoog tegen die bergen zien we een grote schaapskudde, wat daar voor hen te halen is kunnen we niet zien, het ziet er nogal kaal uit.

De afdaling wordt een stuk steiler als we weer het bos in gaan, over een erg gruizig pad weer. Als we lager komen wordt het pad wat beter gelukkig. Lager wordt het ook warmer, ik ben blij met de schaduw en de wind die er staat. De laatste kilometers, over een zandweg door een bos, zijn niet moeilijk maar wel taai, zoals de laatste kilometers bijna altijd zijn.

We hebben een tentplek geregeld bij Auberge La Cleida, waar de scepter wordt gezwaaid door de nogal strenge Christine. We hebben wel een heel aardige kampeerplek, dat lijkt me met deze warmte heel wat fijner slapen dan met z'n allen opgesloten in het dortoir.

Zodadelijk lasagne in de auberge en morgen wippen we heel even de grens over naar Italië!