Le 4 Chemins - Saint-Chély-d'Aubrac. 32,2 km, 524m omhoog, 900 m omlaag

Na het avondeten legt onze gastvrouw uit hoe we onszelf aan ontbijt kunnen helpen deze ochtend. Tijdens dat verhaal beginnen we een vieze schroeilucht te ruiken. Paniek,  waar is de brand? De meterkast wordt binnenstebuiten gekeerd maar de oorzaak is niet te vinden, en de lucht trekt weer weg. Een uurtje later is de oorzaak gevonden: een e-sigaret die in haar broekzak was aangegaan om daar lekker een eindje weg te smeulen...

Het is doodstil vannacht, dat slaapt wel lekker. De beloofde sterrenhemel zien we niet: het is bewolkt en er staat een fel  brandende lantaarnpaal voor ons raam.

Tegen zevenen hebben we de slaap uit en even na achten gaan we op pad. Nadat de heupriem van mijn rugzak wat ruimer is afgesteld, dat wel. Het miezert nog een beetje dus de nieuwe poncho's kunnen meteen  aan. Ze vervangen de zwaardere regenpakken van vorig jaar, die zijn hier niet nodig en waren best onhandig bij aan en uit trekken. Extra voordeel van de poncho's is dat ze over de rugzakken heen hangen en die dus ook droog houden.

Het pad gaat meteen weg van het asfalt. Uren lang lopen we over een golvende hoogvlakte met weidse vergezichten. In de weilanden grazen koeien met kalveren, vaak vergezeld door één indrukwekkende stier. Misschien waren felrode poncho's toch niet het beste idee... Voorlopig hoeven we gelukkig niet door de weilanden heen.

Het pad loopt heel gemakkelijk, niet te vergelijken met de heftige Alpenpaden. We gaan als twee speren. We voelen de volgeladen rugzakken niets eens. Het is alsof onze lijven wakker worden uit een kantoorcoma en ons meetrekken over de heuvels heen.

Na een km of 9 willen we pauzeren, heel praktisch is net daar een koffiekraampje aan de kant van de weg. We vinden een beschut plekje uit de wind en de koffiemeneer maakt een foto. We zien veel lopers vandaag, solo- mannen en -vrouwen, en ook aardig wat gezinnen.

Het heuvelt verder door de weilanden. Overal liggen enorme granieten rotsblokken, en  veel weilanden zijn begrensd door muren van granieten stenen. Het ziet er stoer uit. Dat geldt ook voor de huizen die van dezelfde steen zijn gebouwd, voor de eeuwigheid zo te zien.

De klokken van het prachtige Romaanse kerkje van Nasbinals slaan 12 uur als we daar, met 15,5 km in de benen, aankomen. We hadden bedacht rustig te starten en hier te kamperen vandaag. Een hele middag in  de kou op een simpel campinkje trekt echter niet, en we zijn nog geen spoor van moe. We maken er dus een dubbele etappe van en trekken door naar St. Chely d'Aubrac, 16,5 km verderop.

Ik neem een kijkje in het prachtige kerkje en steek er een kaarsje aan en we delen een salade en een omelet in het drukbezochte restaurant.

Na de lunch gaat het verder omhoog, we komen vandaag boven de 1300 m. Het blijft fris, zo'n 12 graden, zeker als er dikke wolken voor de zon hangen en we in de harde koude wind lopen. Af en toe vallen er een paar spetters. We genieten  van het lopen, de kleurige bloemen overal en de vergezichten, en we zijn blij als we na ruim 20 km Aubrac bereiken, waar we een kopje thee drinken. Het is warme-drank weer, aan cola moeten we nog even niet denken.

Na Aubrac hebben we nog ruim 7 km te gaan, eerst nog heuvelend, dan flink afdalend, we moeten zo'n 500 m omlaag naar St.-Chély-d'Aubrac. De accu's beginnen leeg te raken, deze laatste ruk halen we niet zonder extra pauze. Voor het eerst deze reis klappen we de stoeltjes uit, voor het eerst krijgen we daar commentaar op en voor het eerst blijkt er een paar honderd meter verder wél een comfortabel bankje te staan. Fijn dat sommige dingen niet veranderen.

De laatste kilometers zijn lang, aandachtig en steeds langzamer trippelen we over het rotsige pad naar beneden. Tegen zevenen bereiken we de camping, klein, rustig en idyllisch gelegen aan een riviertje. Het begint weer te spetteren als we de tent opzetten, gelukkig zet het niet door. Het diner bestaat uit een handvol meegereisde tomaatjes en een zak chips, en tegen achten liggen we gedoucht en moe in de tent. 

Zo, dat was een mooie en iets te pittige eerste etappe. De lijven zijn moe en doen pijn, morgen een tikje kalmer aan...