Au!

Praiano - Foce Sele, 62 km (Tim 77 km), gem. snelheid 17km per uur, 387 hoogtemeters.

Na een luxe ontbijt, met omelet en meloen, en aan tafel, begint onze ochtendgymnastiek: nu moet onze hele uitrusting 100 traptreden omhoog. Voordat we ook maar een meter gefietst hebben zijn we al drijfnat van het zweet. De fietsen zitten onder het konijnenhaar, en er hangen zelfs keutels tussen de spaken.

Vandaag eerst 40 km Costa Amalfitana tot Salerno en dan nog 40 km tot de camping bij Paestum. De weg langs de kust blijft adembenemend mooi, maar is wel wat drukker vandaag. We klimmen en dalen van dorpje naar dorpje. In Amalfi bekijken we de prachtige dom en kopen we een AD om te lezen hoe NEE Nederland wel niet gestemd heeft.

We rijden verder naar Salerno, het is best hard werken. We rijden Salerno in via een waanzinnige betonnen goot, het lijkt of we in een computerspel terecht zijn gekomen. Wel reuze efficiënt...

Salerno heeft een mooie boulevard, eventjes tenminste. Verder is het een gruwelijk smerige stad, het strand is ook bezaaid met troep, en daar liggen dan toch nog mensen tussen. We eten een simpele doch voedzame pizza en verlaten de stad weer.

Langs de weg loopt een fietspad, dat we dan toch maar nemen, ondanks alle rotzooi die ook daar ligt, en het feit dat het ook regelmatig dichtgeparkeerd is.

Dan komt er een auto een uitrit uit. We schrikken, Otto knijpt vol in zijn remmen en valt. Hij heeft er zo veel last van dat hij moet huilen, zijn fiets is hard op zijn been terecht gekomen. Zijn scheenbeen wordt blauw en zwelt op, hij heeft veel pijn, kan er ook niet op staan.

De chauffeur van de auto blijkt een Rus, dat communiceert niet zo makkelijk. We besluiten toch even naar het ziekenhuis te gaan om een foto te laten maken om een breuk uit te sluiten. Petra rijdt met de assertief rijdende Rus, zijn vrouw en Otto naar het ziekenhuis.

Ruim een uur later verordonneert de dokter een week rust (= niet lopen), van fietsen kan helemaal geen sprake zijn. Geen breuk dus, maar een kneuzing met zwelling. Zelf schatten we in dat Otto met 2 of 3 dagen wel weer kan fietsen.

En nu moeten we nog naar een camping. Er volgt een ingewikkeld kool-en-geit spektakel: Tim en Petra fietsen verder, Otto en Pjotr + hun bagage worden door Alexei naar een nog nader te bepalen camping gebracht.

Pjotr vindt 15 km verder camping Paestum, waar we deze tekst nu invoeren. Pjotr gaat met Otto in de berm zitten wachten tot Tim en Petra arriveren. Dan neemt Alexei Pjotr en Tim mee terug naar de fietsen, die zijn vrouw in de tussentijd bewaakt, en Tim fietst de laatste 15 km voor de tweede keer, nu op Otto's fiets.

Otto houdt zich heel goed: hij wacht overal geduldig en klaagt niet, terwijl hij duidelijk wel pijn heeft. We brengen de kinderen naar het zwembad, Otto kan in het water alweer goed uit de voeten, en we zetten de tent op. Uiteindelijk zijn we waar we wezen willen. Dat was me het dagje wel...