Trinité Laghet, rustdag

Dinsdag

Vandaag de laatste vertraagdag, met ingang van morgen we weer echt lopen.

Gisteravond gezamenlijk gegeten in het klooster. De discussies, over de toestand van het wegennet in Italië en mogelijke oplossingen voor de droogte, waren levendig. Zo levendig dat wij ze niet echt konden volgen en er al helemaal niks aan toe te voegen hadden. Dat gaf niks: er waren praters genoeg.

Vandaag een dagje Monaco, eerst een paar kilometer langs de weg lopen tot een bushalte, en toen een bloedstollende busrit. Al haarspeldend slingeren we naar beneden, waar heel ver in de diepte de zee ligt te glanzen. Voor het eerst heb ik last van hoogtevrees, ik zie ons zo met bus en al de diepte in storten.

Monte Carlo is een heuse 3Dstad: naast straten zijn er ook overal trappen en zelfs liften om te stijgen en dalen. We zien wat parken en bezoeken de oude stad, net op tijd voor, gaap, de wisseling van de wacht. Via een stuk van het Formule 1 circuit lopen we naar het strand, waar we een paar uurtjes doorbrengen aan de verkeerde kant van het kwallennet. Geen kwallen gezien gelukkig. 

De terugweg hebben we een andere buslijn, met een kleiner busje dat zo mogelijk nog halsbrekender toeren uithaalt om de steile berg op te komen. Een uur na aankomst en een flinke wandeling verder ben ik er nog misselijk van.

Het was druk en hectisch vandaag. Morgen lopen we overwegend achter de kust langs naar Menton waar we bij zusters die een bejaardenhuis runnen gaan logeren.