Sutri - Campagnano di Roma

Zaterdag 

29,1 km, 390 hoogtemeters, top 302 meter

Gistermiddag een wandeling gemaakt door het archeologisch park hier: een romeins amfitheater, het enige dat is uitgehakt uit steen (in Cagliari is er ook één, maar daar is een wand opgebouwd, dus telt niet 😀, etruskische graven in de tufstenen rotswanden, een Mitrastempel omgebouwd tot kerk en veel groen. Het bleef dreigen maar droog. Op het plein bij de zoveelste Bar Centrale een Campari Spritz gedronken en daarna gegeten in de trattoria daartegenover. Ze hadden zowaar een pelgrimsmenu, iedereen die er zat, leek ook pelgrim te zijn. Daar nog niemand van gesproken, wie weet vandaag?

Als we thuiskomen, horen we de regen neerslaan, wat een mazzel weer. We zijn er nog niet uit waar we al dat maandenlange weer-geluk aan te danken hebben. Zijn het de weergoden zijn die ons gunstig gezind zijn? Vliegt er een zwerm meteo-beschermengelen met ons mee? Is het karma? Of gewoon mazzel? Ongelofelijk is het wel: ruim 5 maanden geen last van hitte, regen of ander klimatologisch onheil.

Na een muesliontbijt op bed steken we de straat over voor een aanvullend Italiaans ontbijtje in de bar. Het begint te druppelen als we vertrekken maar gelukkig zet het niet door. Via het archeologisch park, waar 6 andere pelgrims ook foto's lopen te maken, lopen we Sutri uit. We hebben gekozen voor de langere variant die de erg vervelende weg vermijd. We gaan gelijk de hazelnootplantages in en lopen daar weer saaie kilometers doorheen. We komen een jager tegen, die zien we wel vaker door de velden hobbelen met hun honden. Schoten horen we niet, volgens mij leeft er al lang niets meer in die velden vol monocultuur, geen idee waar ze nog op jagen.

Een stuk verderop staat achter een hek een kudde schapen die bewaakt wordt door zo'n horrorhond. Ik ben blij met het hek, maar even verderop schiet de hond door de heg heen het pad op om ons alsnog te belagen. We blijven cool en ontkomen onbeschadigd, de twee wandelaars na ons succes wensend. Ook zij komen goed weg zien we vanuit de verte.

Na ruim 11 km bereiken we het eerste bankje van vandaag, daar pauzeren we dan ook. Het is bij de ingang van een golfbaan, in plaats van geblutste panda's en verroeste pick-ups rijden hier plotseling glimmende bolides. 

We lunchen op een terras in Monterosi, ik maak een praatje met een trio Iers/Schots/Engelse wandelaars. Zij zijn ook niet onverdeeld enthousiast over de VF als wandelroute, en hebben wel wat tips voor mooie walks in Engeland. Eén van hen wil vlak lopen, ik tip haar het Pieterpad, daar heeft ze wel oren naar.

Na de pauze meer van hetzelfde, aangevuld met een adrenalinepiek dankzij loslopende blaffers. Een paar honderd meter lopen we langs een riviertje met watervalletjes, daar pauzeren we ook meteen. De laatste kilometers is er een racebaan in de buurt waar zo te horen druk gebruik van wordt gemaakt. 

900m van ons adres vragen we ons af waar dat dorpje dan blijft, als we de bocht om gaan ligt het plotseling boven ons. Ons adres kunnen we niet goed vinden omdat het niet duidelijk op Booking staat. Ik bel onze gastvrouw en die praat ons erheen, we zaten er nog geen 50m vandaan. De sleutel ligt in een bloempot, dat is nog even grabbelen.

We logeren in Torre Iolanda, een appartementje in de oude bovenstad. Het thema hier is rode rozen en hartjes, ingericht als liefdesnestje dus. Je kunt hier ook maar beter verliefd te zijn: het bed is formaatje twijfelaar.

Er is hier een keukentje en verderop een supermarkt, ik besluit zelf te koken. Als ik 5 minuten na aankomst de deur uitga om boodschappen te doen, regent het tot onze verbijstering, waar komt dat plotseling vandaan? 

Gewapend met een plu ga ik naar de super, nog 2 kilometer extra voor mij vandaag. Ik loop in mijn rode, nu ultradunne, t-shirt, zo zonder rugzak blijkt dat toch wel fris. Blij als ik met eten en een lekkere fles Morellino weer 'thuis' ben en onder de warme douche kan.

Avondje cocoonen zonder internet, de WiFi doet het wegens omstandigheden niet en de foons hebben bijna geen bereik, foto's volgen dus ook later.