Laghet - Menton

Woensdag

17,7 km, 584 hoogtemeters, top 788m.

Gisteravond weer meegegeten in het klooster. In kleiner gezelschap dit keer, we konden nu een beetje meepraten. Mijn buurvrouw viel zo'n beetje van haar stoel toen ze hoorde dat we uit NL zijn komen lopen.

Vanochtend bij de mis aangesloten. Die duurde behoorlijk lang: de 4 zusters die er waren regen het ene lied aan het andere, begeleid door een citer. Hun stemmen klonken hoog en ijl door de kerk.

Na het ontbijt nemen we een kijkje in de kloostergang waar gelovigen al 150 jaar komen om tot Maria te bidden én haar te bedanken voor bewezen diensten. Hier gebeurt dat op grote schaal via schilderijtjes waarop te zien is waar Maria voor bedankt wordt. Zoom vooral in op de foto's en zie hoe Maria mensen behoed heeft voor verwondingen bij allerlei ongelukken, hoe iemand uit een rolstoel stapt en weer loopt, en hoe babies blij ontvangen worden.

Dan wordt het tijd om de rugzakken om te hangen. Die zijn iets zwaarder dan in de Alpen, want verzwaard met strandspullen: een paar grote badlakens en een zomerjurkje (goed gezien Lian 😀). Zo lang we langs het strand lopen en het mooi weer blijft, dragen we die graag mee.

Zoals bijna altijd beginnen we met een klim: we klimmen met een grote boog achter La Turbie en Monaco langs en dalen dan af naar Roquebrune/Cap Martin en Menton. We volgen daarbij grotendeels de GR653, die loopt van Menton naar Arles. Van oost naar west is dit de Jacobsroute naar Santiago, van west naar oost de pelgrimsweg naar Rome. We zien dan ook richtingwijzers met Jacobsschelp en, voor het eerst, pijlen richting Rome met een sleutel, symbool voor Petrus.

De route loopt eerst vooral over rustige asfaltweggetjes door uitgebreide villawijken in de heuvels.  De rust wordt regelmatig verstoord door hysterische honden aan de andere kant van hekken. Verder horen of zien we verontrustend weinig dieren: geen vogels, een doodenkele krekel, geen bijen, geen hagedissen, dooie boel wel. Tijdens het eten werd er gegriezeld over wilde zwijnen die overal opduiken, die hebben we echter ook niet gezien.

We klimmen op het laatst over grappige kleine paadjes, naar bijna 800 m en hebben steeds vaker uitzicht op zee. We lopen strak boven Monaco, dat dus honderden meters onder ons ligt, we kunnen precies zien waar we gisteren waren. We passeren de golfclub van Monaco, die hoog op de berg ligt, als je hier een bal verkeerd raakt kun je ver zoeken...

Na de golfclub komen we in de natuur terecht, achter Roquebrune liggen pijnboombossen met goed aangelegde paden, het ruikt er naar dennenbomen, rozemarijn en lavendel. We lunchen op zo'n bospad, met uitzicht op Monaco. Een paar bochten verder is een picknickplek, het uitzicht is er echter niet zo mooi. 

Het is flink heet vandaag, dat merken we vooral als we af gaan dalen en de wind wegvalt. Het laatste stuk afdalen naar Roquebrune roept herinneringen op aan de Alpen: rolstenen en schuifaarde, even niet fijn.

Roquebrune is bijzonder pittoresk om een Grimaldikasteel heen gebouwd, via allerlei trappetjes dalen we af naar een mooi terras. Ik word flauw van de hitte, dus het wordt hoog tijd voor pauze.  We drinken er de kleinste en duurste cola tot nu toe: 2 x 25cl voor 9 euro. Het normale tarief, ook hoog in de bergen, was een euro of 3, en tot nu toe kregen we altijd flesjes of blikjes van 33cl. Het uitzicht is wel prachtig.

Via kleine weggetjes dalen we af naar Menton, dit stuk is veel leuker dan ik verwachtte. We komen nog langs een enorme duizendjarige olijfboom en zien de zee steeds dichterbij komen. In Menton haal ik nog meer cola en een paar heerlijke perziken, wat zijn die toch lekker hier! De appeltjespauze is voltooid verleden tijd, doe ons maar rijpe perziken!

We zijn rond 4 uur in Menton en gaan, voor we naar de zusters gaan, eerst nog lekker de zee in. De zwemspullen zitten bovenop ingepakt, dus we liggen zo in het water. Om de beurt wel, de rugzakken onbeheerd achterlaten lijkt niet zo'n goed idee. 

Even na vijven zoeken we Le Home op, onze overnachtingsplek van vandaag. Het is een tehuis voor ouderen, gerund door de Soeurs Travailleuses, en ook toegankelijk voor pelgrims. We worden onmiddellijk herkend als Les Pelerins, waarschijnlijk omdat we 20 jaar jonger zijn (en 40 jaar jonger lijken 😀) dan de andere clientèle. We krijgen een grote kamer met eigen badkamer, lekker. Prettige sfeer hier, bijzonder zo snel als je dat voelt. Zometeen gaan we in de eetzaal meeeten.

Fijn, weer een echte reisdag, wat zijn dat toch rijke dagen!