Villarodin - Refuge Thabor

Zaterdag

21,6 km 1590 hoogtemeters top 2510

Tijdens het ontbijt legt onze gastheer een handiger route naar Valfrejus uit, die voorkomt dat we eerst 200m af moeten dalen die we daarna weer moeten klimmen. Hij doet aan trailrunnen, en gaat 's avonds laat, met een lamp op zijn hoofd, de bergpaadjes op. We kunnen zijn uitleg wel volgen op zijn IGNkaart maar onze apps geven die paadjes niet. Hij zegt er ook wel bij dat het echt geitenpaadjes zijn. We gokken het er maar niet op.

Afdalen naar de rivier dus - geen 200 maar 100 meter- en aan het begin van Modane de bergen in. In het dal wordt druk gewerkt aan installaties voor de treintunnel die van Susa naar St. Jean de Maurienne (=50 km) gaat lopen. Een stuk GR5, dat ons via een vriendelijke route naar Valfrejus zou voeren, is daarbij gesneuveld.  Dus we moeten nog verder omlaag én kilometers omlopen, via Fourneaux. De GR5 is er slecht aangegeven, we hebben alle apps nodig om op het juiste pad te blijven. Om half 11 hebben we er 7 km op zitten en zijn we alleen maar verder van huis. 

Als we neerploffen op een terras slaan we met onze hoofden tegen elkaar en een uurtje later ontdekken we dat mijn waterfles op dat terras is blijven staan. Gaat echt lekker zo. De klim die volgt na Fourneaux is steil, in 2 km gaan we 500 m omhoog. Stap voor stap dus. Het is een sneue klim, door een mottig bos dat doorkruist wordt door werkgrindwegen. Alleen een paar enorme mierenhopen weten me nog een glimlach te ontlokken.

Tegen lunchtijd bereiken we dan toch Valfrejus. We zijn blij dat we met onze half-fitte lijven deze steile klim goed doorgekomen zijn. Pjotr heeft een goede Italiaan gevonden,  dus daar schuiven we aan. Lekkere pasta + prima salade, dat is fijn. We eten binnen, het terras is bezet door een groep. Dat blijkt de enige ultralight hiking club in Frankrijk te zijn. Die hebben direct onze rugzakken gespot, één van hen komt speciaal even kijken en een praatje maken. 

Na de lunch wachten ons nog 1000 hoogtemeters in 9 kilometer. De zandweg stijgt gestaag, eerst door bos, en na de boomgrens door weiden, waar weer de marmotten fluiten en rondhobbelen. Kilometer na kilometer laten we achter ons. We pauzeren vaak: op een bankje, bij een buvette (cola!), in het bos op onze stoeltjes en in een groene berm. 

Naarmate we hoger komen begint het weer fris te waaien. We kunnen de warmte goed kwijt, daar hebben we eigenlijk nog nauwelijks last van gehad. Van snot hebben we nog wel last, ook vandaag laten we sporen achter.

De laatste kilometers zijn zoals gewoonlijk lang, Pjotr is echt moe. Als we bij de refuge aankomen kunnen we kiezen: daar de tent opzetten of net even verderop bij een meertje.  Ik klauter een hobbel op om te kijken hoe ver/mooi dat is. Het is dichtbij en heel mooi, dus de beslissing is eenvoudig. We tanken water, en  hijsen de rugzakken nog een laatste keer om en onszelf over het heuveltje.

We vinden een vlak genoeg plekje en installeren ons daar. We zien dat de buren een duik nemen in het meer, dat lijkt ons een prima alternatief voor een douche. Pjotr gaat eerst, in z'n onderbroek en met mijn sandalen aan en daarna mag ik. Het water is heerlijk: fris maar niet te koud. Dat wordt het wel zodra je eruit gaat, daar zorgt de wind wel voor. We trekken meteen de pyjama's aan, en nog wat extra laagjes tegen de kou tijdens het eten.

We eten de picknicklunch die Estelle van de B&B voor ons heeft gemaakt: enorme sandwiches met kaas en salade, chips, een mueslireep,  koek, fruit, we krijgen het niet eens op. We krijgen het wel koud, de wind wil nog niet gaan liggen.

Her en der zetten mensen tentjes op, ruimte genoeg hier. Fantastisch om op 2500m aan een meer halfwild (want de refuge bij de hand) te kunnen kamperen, zo krijgt deze dag toch nog een happy end.