De Splügenpas over!

Rustdag Borgonuovo.

We besluiten hier nog een dag te blijven. De jongens zijn blij eindelijk weer eens met NL kinderen te kunnen spelen, het is hier mooi en het is een goede gelegenheid om de was te doen.

De site bijhouden blijft een probleem: we mogen het weliswaar proberen op de camping, maar de verbinding is belabberd. Het lukt Petra nog wel een paar regels in het gastenboek te peuteren.

We klaverjassen een rondje, lunchen en wandelen daarna naar Savogno, een middeleeuws dorpje op 992m (wij zitten op 425m). Dit betekent, naar Tim later uitrekent, 2500 treden omhoog (het zijn echt bijna alleen maar trappen!) en 2500 treden omlaag. Het is een erg mooie tocht. In het dorpje drinken we cola en maken een praatje met Pier, één van de twee vaste bewoners van het dorp. Na 30 jaar tol geïnd te hebben op de snelweg is hij hierheen verhuisd, voorwaar een verbetering. Tenminste, als je het niet erg vindt om op ruim een uur lopen/klauteren van de bewoonde wereld te leven. Wel heel vredig hier, géén auto´s.

Proviand en goederen wordt met een kabelbaan naar boven getransporteerd. Met bibberende knieën (letterlijk) gaan we weer naar beneden, nu nóg steiler en vlak langs de waterval. Otto´s knieën bibberen het hardst, Pjotr houdt zijn knuist vast om hem te behoeden voor een struikeling. Otto kletst ondertussen aan één stuk door en stelt 1001 vragen.

Als we terug zijn op de camping is het alweer 18.00u en besluiten we meteen te gaan eten: dezelfde prima pizza´s als gisteren, ditmaal afhaal. Dan nog een rondje klaverjassen, en daarna gaan de jongens nog even spelen met de andere NL kinderen. Morgen dan echt de Splügen?

Borgonuovo - Splügen, 44km, gem.snelheid 9,7km per uur, 1800 hoogtemeters.
Mooi op tijd vertrekken we voor de spannendste en hoogste klim van de hele reis. We hebben om te beginnen al spierpijn van de wandeling van gisteren. Het weer is o.k. en we hebben er allemaal zin in.

Over het fietspad rijden we bergaf richting Chiavenna, Otto kletst weer honderduit, maar let niet goed op de weg: er ligt een flinke kei en hij gaat hard onderuit. Kin geschaafd, bloedende knie, een wondje op zijn hand en heel veel schrik en tranen. Hij is flink op zijn schouder terechtgekomen, daar groeit een mooie (?) blauwe plek. Pjotr checkt zijn fiets: ketting eraf, stuur scheef, gelukkig niets onherstelbaars. Hoe moet dat nou? Nou, gewoon verder, Otto durft dat toch wel aan, een echte held! Met blauwe plekken en opgedroogde tranen stapt hij weer op.

Heel voorzichtig rijden we verder naar beneden, langzaam zakt de schrik. Na 3km, in Chiavenna, begint de klim en meteen goed. In het eerste dorpje, S. Giacomo Filippo, na 3,5km klimmen, pauzeren we bij een alimentari. We zijn alle 4 al drijfnat van het zweet, volgens de vriendelijke alimentarimevrouw is het ook extreem vochtig weer. We drinken cola en de jongens mogen zoveel snoepen als ze willen: Twix & chips wordt het.

We klimmen verder naar een heus sanctuario, waar we weer pauzeren en de steen zien waarop Maria daar in 1492 verscheen. De hoofden gaan onder de waterstraal om af te koelen. Verder maar weer. We krijgen een serie van 10 haarspeldbochten voor de kiezen die we gezamenlijk aftellen. Bij de 8e moeten we toch echt even pauzeren.

De merkwaardige keertunnels waar Benjaminse het in zijn boekje over heeft, blijken galerijen te zijn, en dus niet al te gevaarlijk, licht aan en hupsakee. De weg is goed genoeg en het is niet druk. Bovendien kan niemand hard rijden, dus iedereen ziet ons ruim op tijd.

De uitzichten zijn spectaculair, we rijden door een vallei met veel bomen en hoge bergwanden aan beide zijden. De jongens houden de moed er prima in. Tim geniet zelfs van het zware klimwerk. En zwaar is het: steil, met nauwelijks gelegenheid tot bijkomen.

In Pianazzo lunchen we op een bankje in zon om warm te blijven. We zitten hier op 1400m en het koelt al wat af. Plotseling stopt er een auto, er springt een NL mevrouw uit die ons twee snoeprepen toestopt die zij niet meer nodig hebben en wij vast wel. Na ons complimenten gegeven te hebben, springt ze weer in de auto en weg zijn ze. Waren dat onze campingburen? We denken van wel.

Het is zwaar klimmen na Pianazzo en er zitten nog een paar erg lange galerijen in, die met die steile stijging nog langer lijken. Het wegdek wordt ook slechter. Voor ons niet zo´n probleem, maar in volle vaart naar beneden niet zo fijn! De jongens vinden het nu toch ook wel zwaar, maar we verliezen de moed zeker niet.

We stoppen af en toe om onze benen rust te gunnen of om foto´s te maken en na de laatste tunnel eten we een appeltje in de berm, in een groene wei. Als we verder fietsen claimt een koe voorrang bij het oversteken, die geven we graag. Na nog een paar haarspeldbochten hebben we zowaar enkele vlakke kilometers langs het Splügen-stuwmeer. Tim geniet van het uitzicht en ziet overal watervalletjes naar beneden komen uit de hoge bergen.

Na Monte Spluga nog 3km klimmen, inderdaad de laatste loodjes. Als we bijna bij de top zijn beginnen de jongens te zingen. Tim "We are the champions" en Otto de triomfantelijke Star Wars tune. Trots bereiken we de top en laten de prestatie vastleggen door andere fietsers. We hebben 1800 hoogtemeters geklommen vandaag!

We trekken sokken, truien en broekspijpen aan en beginnen aan de 8km afdaling naar Slpügen. Petra en Otto met ruime voorsprong voorop. Tim en Pjotr er wat later achteraan: zij dalen een stuk sneller. Eerst een hele serie haarspeldbochten, dan een lang recht stuk steil naar beneden, dan nog wat bochten, hobbel de bobbel over de kasseitjes in Splügen en daar is de camping.

Moe maar voldaan zetten we de tent op op het tentenweitje. We koken het standaardmenu (pannenkoeken - pasta) en kletsen nog een hele tijd met andere NL fietsers die morgen de Splügen overgaan. Met de ruis van rivier en snelweg op de achtergrond, en met veel kleren aan tegen de kou op deze hoogte, slapen we heerlijk.